ช่วงปลายปี 2560 เราได้รู้จักกับรุ่นน้องผู้ชายคนนึง เขาเพิ่งมาทำงาน เรากับเขาอายุต่างกัน 9 ปี
เราเคยถามเขาว่ามีแฟนรึยัง เขาบอกว่า มีแฟนแล้ว คบกันมา 5 ปี แต่... ยังไม่มั่นใจว่า คนนี้จะเป็นคนที่ใช่หรือยัง เพราะมีปัญหา มีความขัดแย้งอะไรสักอย่างอยู่ แต่เราไม่ได้ถามรายละเอียด เรารู้สึกว่า เขาเห็นในที่ทำงานมีสาวโสดเยอะ เขาอยากโปรยเสน่ห์รึเปล่า เรารู้สึกไม่ชอบ แล้วก็ค่อยๆห่างออกมา
มีรุ่นน้องในที่ทำงานหลายคนแอบปลื้มเขา และมีคนที่มี ลูกสาวอยากแนะนำให้เขารู้จัก อยากให้เขาลองคบ
ต่อมา เราได้ยินคนบอกว่ามา เขาปฏิเสธทุกๆคนที่เข้ามา แม้จะบอกว่า ถ้าเจอคนที่ใช่ เขาก็อยากเริ่มต้นใหม่... แต่เขาไม่รับไมตรีจากใครเลย ทำให้เราค่อยๆเปลี่ยนความคิดที่อคติต่อเขา เราคิดว่า บางที เรื่องของคนสองคน เขาคบกันยังไง เราก็ไม่รู้ เขามีปัญหาอะไรกัน เราก็ไม่รู้ เราคิดว่า บางทีน้องเขาอาจจะเป็นคนตรงๆ พูดตรงๆ ในใจเขาคิดแบบนั้น เลยพูดแบบนั้น แต่...ไม่ใช่รีบตะเกียกตะกาย อยากทิ้งแฟนตัวเองแบบนั้น
จากนั้นเราก็ไม่ค่อยหลบเขา เจอก็คุย ยิ้มทักทายตามปกติ แล้วก็คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น เขามักจะมาคุยด้วยบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยแชท ไม่ค่อยโทร ถ้ามีแชท หรือโทร ก็จะสั้นๆ เรารู้สึกว่า เวลาแชทกันมันเหมือนคู่รัก เราคิดว่า คุยกัน เล่นกันเปิดเผยน่าจะดีกว่า
และ เราเริ่มรู้สึกได้ว่า สิ่งที่เขาทำกับเรามันต่างจากคนอื่น สายตาและคำพูด เขาจะชอบมากวน มาเล่นด้วย เราหวั่นไหวใช่ไหม... ใช่ค่ะ...
เรารู้ว่า เขามีแฟนแล้ว และอายุเราก็มากกว่าเขามาก มันไม่เหมาะด้วยทุกๆอย่าง เราคิดถึงคู่เจ เมย์ สวยๆดูแลตัวเองแบบเมย์ยังผิดหวัง แล้วเราจะได้ได้ยังไง... คิด คิด คิด... เราคิดมาก นอนร้องไห้
แล้วเราก็ห่างออกมา เราหลบ เราไม่พูดคุย เราเลี่ยง และเดินหนี... เขาน่าจะรู้สึกได้ และเขาก็ทำแบบเดียวกับเรา เห็นก็ไม่ทัก ไม่ยิ้มและเลี่ยง
เราคิดมาโดยตลอดว่า ที่ผ่านมา เขากับเราน่าจะชอบกัน ทุกๆอย่าง มันบ่งชี้ เพียงแต่เราไม่ได้พูดมันออกมาทั้งคู่ เราไม่เคยเกินเลยกัน
เพียงแต่...เราคิดว่าถ้าเราห่างออกมา แล้วเขาก็เลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะห่างเหมือนกันแบบนี้ เราคิดว่า น่าจะเป็นตัวเราเองแล้ว ที่รักเขาข้างเดียว ที่ผ่านมาเขาอาจจะดูเราเป็นเพียงพี่สาวที่สนิทกันมากเท่านั้น หรืออาจจะแค่เข้ามาแค่เล่นๆ เพราะเขากับแฟนไดลกัน และเราก็โสด หรือยังไง ตอนนี้เราไม่รู้เลย เราคิดแค่ว่า... เขาอาจจะชอบเราหรือเปล่าเราไม่รู้ แต่ที่เรารู้คือ...เรารักผู้ชายคนนี้ และนี่คือความจริง
เราคิดถึงเขามาก บริเวณที่เขาทำงานกับบริเวณที่เราทำงานมันใกล้กันมาก แล้วก็มองเห็นกันได้เกือบทั้งวัน ได้ยินเสียงเขาแว่วๆมาบ้าง เราคิดถึง เราโหยหา มันรู้สึกได้ถึงความทรมาน เรารู้สึกหลายๆครั้ง ว่า เรากำลังจะทนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว เราอยากอยู่ใกล้ๆเพื่อพูดคุยกับเขา แต่อีกส่วนเล็กๆในใจมันก็บอกว่า... ถึงจะค้างคา ไม่ชัดเจน รึอาจจะต้องเสียความสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องในที่ทำงานไป อาจจะสูญเสีย ความสุขที่เคยได้รับเวลาอยู่กับเขา แต่... เราจะได้ไม่เป็นส่วนหนึ่งในรักซ้อนของใคร เราคิดว่า...ถ้าปัญหาระหว่างคนสองคนไม่หนักพอ และไม่มีมือที่สาม เขาน่าจะยังคบกันต่อไปได้
หรือถ้าเขาจะไปกันต่อไม่ได้ก็เป็นเรื่องของเขา เราก็ปลีกตัวออกมาแล้ว... เราต้องดูแลหัวใจตัวเอง ตัวของตัวเอง...
แต่..เราคิดถึงเขามาก คิดถึงมากจริงๆ เราต้องเลิกตั้งแต่ยังไม่ได้คบ...มันเศร้าจริงๆ เราเจ็บปวด อยากกรี๊ดร้อง แต่...ทำได้แค่อยู่เงียบๆและเก็บทุกอย่างไว้ในใจ เราต้องเห็นเขาทุกวันทำงาน ได้ยินเสียงเขา แต่เข้าใกล้ พูดคุยไม่ได้... มันเจ็บเกินไป ถ้าเราไกลกัน ถึงมันเจ็บปวดแต่ก็ไม่ทรมานขนาดนี้
ทุกวันนี้เราทำงานหนักขึ้น ถ้ามีเวลาก็ไปเดิน ให้มันเหนื่อยๆ มันจะได้นอนได้ง่ายๆ
ทำยังไง...เราถึงอยู่ร่วมกับคนที่เรารัก แต่เขาไม่รักไม่สนใจเราได้ค่ะ ทำยังไงความทรมานนี้จะลดน้อยลง
เรารู้สึกว่า เราใช้ความเข้มแข็งทั้งทางกายและใจของเราใกล้จะหมดแล้วค่ะ
เรากลัวว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง แล้วเราจะเป็นฝ่ายเข้าหาเขาแทน คงน่าสมเพชน่าดูค่ะ
ถ้าเขาโสด เราคงไม่ต้องคิดมากขนาดนี้ แต่นี่..เพราะเขามีแฟนแล้ว เราจะห้ามหัวใจตัวเองได้ยังไงให้มันยังไหวค่ะ
ทำยังไง...เราถึงอยู่ร่วมกับคนที่เรารัก แต่เขาไม่รักไม่สนใจเราได้ค่ะ ทำยังไงความทรมานนี้จะลดน้อยลง
เราเคยถามเขาว่ามีแฟนรึยัง เขาบอกว่า มีแฟนแล้ว คบกันมา 5 ปี แต่... ยังไม่มั่นใจว่า คนนี้จะเป็นคนที่ใช่หรือยัง เพราะมีปัญหา มีความขัดแย้งอะไรสักอย่างอยู่ แต่เราไม่ได้ถามรายละเอียด เรารู้สึกว่า เขาเห็นในที่ทำงานมีสาวโสดเยอะ เขาอยากโปรยเสน่ห์รึเปล่า เรารู้สึกไม่ชอบ แล้วก็ค่อยๆห่างออกมา
มีรุ่นน้องในที่ทำงานหลายคนแอบปลื้มเขา และมีคนที่มี ลูกสาวอยากแนะนำให้เขารู้จัก อยากให้เขาลองคบ
ต่อมา เราได้ยินคนบอกว่ามา เขาปฏิเสธทุกๆคนที่เข้ามา แม้จะบอกว่า ถ้าเจอคนที่ใช่ เขาก็อยากเริ่มต้นใหม่... แต่เขาไม่รับไมตรีจากใครเลย ทำให้เราค่อยๆเปลี่ยนความคิดที่อคติต่อเขา เราคิดว่า บางที เรื่องของคนสองคน เขาคบกันยังไง เราก็ไม่รู้ เขามีปัญหาอะไรกัน เราก็ไม่รู้ เราคิดว่า บางทีน้องเขาอาจจะเป็นคนตรงๆ พูดตรงๆ ในใจเขาคิดแบบนั้น เลยพูดแบบนั้น แต่...ไม่ใช่รีบตะเกียกตะกาย อยากทิ้งแฟนตัวเองแบบนั้น
จากนั้นเราก็ไม่ค่อยหลบเขา เจอก็คุย ยิ้มทักทายตามปกติ แล้วก็คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น เขามักจะมาคุยด้วยบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยแชท ไม่ค่อยโทร ถ้ามีแชท หรือโทร ก็จะสั้นๆ เรารู้สึกว่า เวลาแชทกันมันเหมือนคู่รัก เราคิดว่า คุยกัน เล่นกันเปิดเผยน่าจะดีกว่า
และ เราเริ่มรู้สึกได้ว่า สิ่งที่เขาทำกับเรามันต่างจากคนอื่น สายตาและคำพูด เขาจะชอบมากวน มาเล่นด้วย เราหวั่นไหวใช่ไหม... ใช่ค่ะ...
เรารู้ว่า เขามีแฟนแล้ว และอายุเราก็มากกว่าเขามาก มันไม่เหมาะด้วยทุกๆอย่าง เราคิดถึงคู่เจ เมย์ สวยๆดูแลตัวเองแบบเมย์ยังผิดหวัง แล้วเราจะได้ได้ยังไง... คิด คิด คิด... เราคิดมาก นอนร้องไห้
แล้วเราก็ห่างออกมา เราหลบ เราไม่พูดคุย เราเลี่ยง และเดินหนี... เขาน่าจะรู้สึกได้ และเขาก็ทำแบบเดียวกับเรา เห็นก็ไม่ทัก ไม่ยิ้มและเลี่ยง
เราคิดมาโดยตลอดว่า ที่ผ่านมา เขากับเราน่าจะชอบกัน ทุกๆอย่าง มันบ่งชี้ เพียงแต่เราไม่ได้พูดมันออกมาทั้งคู่ เราไม่เคยเกินเลยกัน
เพียงแต่...เราคิดว่าถ้าเราห่างออกมา แล้วเขาก็เลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะห่างเหมือนกันแบบนี้ เราคิดว่า น่าจะเป็นตัวเราเองแล้ว ที่รักเขาข้างเดียว ที่ผ่านมาเขาอาจจะดูเราเป็นเพียงพี่สาวที่สนิทกันมากเท่านั้น หรืออาจจะแค่เข้ามาแค่เล่นๆ เพราะเขากับแฟนไดลกัน และเราก็โสด หรือยังไง ตอนนี้เราไม่รู้เลย เราคิดแค่ว่า... เขาอาจจะชอบเราหรือเปล่าเราไม่รู้ แต่ที่เรารู้คือ...เรารักผู้ชายคนนี้ และนี่คือความจริง
เราคิดถึงเขามาก บริเวณที่เขาทำงานกับบริเวณที่เราทำงานมันใกล้กันมาก แล้วก็มองเห็นกันได้เกือบทั้งวัน ได้ยินเสียงเขาแว่วๆมาบ้าง เราคิดถึง เราโหยหา มันรู้สึกได้ถึงความทรมาน เรารู้สึกหลายๆครั้ง ว่า เรากำลังจะทนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว เราอยากอยู่ใกล้ๆเพื่อพูดคุยกับเขา แต่อีกส่วนเล็กๆในใจมันก็บอกว่า... ถึงจะค้างคา ไม่ชัดเจน รึอาจจะต้องเสียความสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องในที่ทำงานไป อาจจะสูญเสีย ความสุขที่เคยได้รับเวลาอยู่กับเขา แต่... เราจะได้ไม่เป็นส่วนหนึ่งในรักซ้อนของใคร เราคิดว่า...ถ้าปัญหาระหว่างคนสองคนไม่หนักพอ และไม่มีมือที่สาม เขาน่าจะยังคบกันต่อไปได้
หรือถ้าเขาจะไปกันต่อไม่ได้ก็เป็นเรื่องของเขา เราก็ปลีกตัวออกมาแล้ว... เราต้องดูแลหัวใจตัวเอง ตัวของตัวเอง...
แต่..เราคิดถึงเขามาก คิดถึงมากจริงๆ เราต้องเลิกตั้งแต่ยังไม่ได้คบ...มันเศร้าจริงๆ เราเจ็บปวด อยากกรี๊ดร้อง แต่...ทำได้แค่อยู่เงียบๆและเก็บทุกอย่างไว้ในใจ เราต้องเห็นเขาทุกวันทำงาน ได้ยินเสียงเขา แต่เข้าใกล้ พูดคุยไม่ได้... มันเจ็บเกินไป ถ้าเราไกลกัน ถึงมันเจ็บปวดแต่ก็ไม่ทรมานขนาดนี้
ทุกวันนี้เราทำงานหนักขึ้น ถ้ามีเวลาก็ไปเดิน ให้มันเหนื่อยๆ มันจะได้นอนได้ง่ายๆ
ทำยังไง...เราถึงอยู่ร่วมกับคนที่เรารัก แต่เขาไม่รักไม่สนใจเราได้ค่ะ ทำยังไงความทรมานนี้จะลดน้อยลง
เรารู้สึกว่า เราใช้ความเข้มแข็งทั้งทางกายและใจของเราใกล้จะหมดแล้วค่ะ
เรากลัวว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง แล้วเราจะเป็นฝ่ายเข้าหาเขาแทน คงน่าสมเพชน่าดูค่ะ
ถ้าเขาโสด เราคงไม่ต้องคิดมากขนาดนี้ แต่นี่..เพราะเขามีแฟนแล้ว เราจะห้ามหัวใจตัวเองได้ยังไงให้มันยังไหวค่ะ