สมัยเด็ก บ้านผมที่สี่แยกบางนา เคยถูกฟ้าผ่า 2 ครั้ง
คือแต่ก่อนย่านนี้บ้านเรือนยังน้อย และบ้านผมปลูกต้นสน แบบสนที่ชะอำ เป็นแนวรั้วบ้าน
ฟ้าเคยผ่าลงต้นสน แล้วกระแสไหลเข้าอุปกรณ์ไฟฟ้า
จนทีวีและเครื่องใช้ไฟฟ้าเสีย สายไฟที่ฝังในผนัง บางส่วนปูนกระเทาะออกมา น่าจะแรงไฟจากฟ้าผ่า

ผมเลยเป็นคนที่กลัวฟ้าผ่ามาก ๆ เคยเล่นกอล์ฟ ถ้าได้ยินเสียงฟ้าร้องก็ต้องหยุดทันที
และยังรู้ว่าในไทยนี่มีทั้งนายทั้งแคดดี้ถูกฟ้าผ่าตายกันไปแล้ว

วันก่อนผมดูว่าแดดจัดอยู่ดี ๆ เลยไปปั่นที่สนามลู่ปั่นเจริญสุขมงคลจิต รอบสนามบินสุวรรณภูมิ
ตอนออกรอบแดดออกจัดมาก แต่พอปั่นผ่านจุดหยุดพักที่ 1 ไป
(สนามปั่นนี้รอบนีง = 23.50 กม. มีจุดหยุดพักและห้องน้ำ 3 จุด แต่ละจุดเลยห่างพอควร)
เริ่มมีเสียงฟ้าผ่าแต่ยังไม่ดังนัก ก็เลยไม่ได้แวะพัก
ระหว่างไปจุดพักที่ 2 เสียงฟ้าผ่าชักดัง พอถึงที่พักจุด 2 เลยหยุดพัก
เห็นแม่บ้าน เลยชวนคุยว่าฟ้าเคยลงในสนามนี้ไหม แม่บ้านบอกไม่เคยได้ยินนะ สนามมีสายล่อฟ้าด้วย
รอจนเหมือนเสียงฟ้าน้อยลง เลยปั่นต่อ ผ่านจุดพัก 3 ไปจนครบรอบ มีเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง ๆ เป็นระยะ ๆ
ในใจนึกว่าถ้าฟ้าลงใกล้ ๆ จะทำยังไง ทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นสนามข้างทางดีไหมครับ

ผมเคยได้ยินว่าอยู่ในรถ ในเครื่องบิน ฟ้าจะไม่ผ่า
เหมือนตามกฏของ กรงของฟาราเดย์ น่ะครับ
แต่ผมเคยอ่านข่าวว่ามีเครื่องบินตกจากถูกฟ้าผ่า เลยชักไม่แน่ใจกฏนี้

แต่จักรยานนี่จะเข้าข่ายกฏกรงของฟาราเดย์ไหมครับ
เคยมีนักปั่นถูกฟ้าผ่าไหมครับ

และสงสัยว่าสถานที่ที่ติดสายล่อฟ้านี่
เอาเข้าจริง ๆ มันปลอดภัย 100% ไหมครับ

และมีนักปั่นท่านใดไม่กลัวเรื่องฟ้าผ่าไหมครับ
อย่างกอล์ฟนี่เหมือนนักกอล์ฟเกาหลีเขาไม่กลัวฟ้าผ่า
เลยมาถูกฟ้าผ่าตายในเมืองไทย แต่ทำเอาแคดดี้ตายไปด้วยครับ