วัจนภาษา กับ อวัจนภาษา อันไหนสำคัญและทำให้เรารับรู้ถึงสถานการณ์ของคู่สนทนามากกว่ากันครับ ??

เช่นเค้ารู้สึกยังไงกับเรา (ไม่ใช่เฉพาะเชิงชู้สาว แบบ พอใจเราไหม รู้สึกในด้านลบหรือบวก)

เคยดู ซีรีย์อเมริกา ที่เรื่องราวเกี่ยวกับหมอ แล้วมีเคสนึง ผู้ป่วยยิ้มไม่ได้ แต่เธอรู้สึกยิ้มและหัวเราะจากข้างใน แต่เธอไม่สามารถส่งต่อความรู้สึกนี้ให้คนรอบข้างได้ เพราะเธอบกพร่องทางด้าน อวัจนภาษา ทำให้ชีวิตเธอดำเนินไปอย่างยากลำบากและรู้สึกเจ็บปวดข้างใน
แต่สังคมทุกวันนี้ก็พัฒนาเรื่องวัจนภาษาไปอีกขั้น ด้วยการ ส่งข้อความตามแอพพลิเคชั่น แต่ก็มีข้อบกพร่องเรื่องความเข้าใจ
เช่น พิมพ์คำว่าล้อเล่น เราจะรับรู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายล้อเล่นตามที่พูดหรือล้อเล่นจริงๆ
ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่มีคู่สนทนาต่อหน้าเรา เราจะได้รับรู้ถึง สีหน้าน้ำเสียง สายตา การหายใจ มาทำให้สมองเราวิเคาะห์ ณ ตอนนั้นได้

ล่าสุด ผมเห็น ผู้ชายกับผู้หญิง ยืนมองหน้ากัน เค้าไม่ได้พูดคุยกัน แต่ผมมองอยู่ ณ ตอนนั้น (ดีดีนี้เอง)

ผมรู้สึกได้ถึงความพิเศษในความสัมพันธ์ของ2คนนี้ทันที