เห็นแก่อยากจะตอบตามใจของตัวเอง เห็นว่า คำว่า คิริ หรือ คีรี นี้ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นแท้ว่า จะให้แปลว่าภูเขา เพราะคิดไปได้คิดมา คิดดูหลายครั้ง เห็นว่าจะแปลว่า “เมือง.” ยิ่งเดี๋ยวนี้ ยิ่งฟังชื่อจังหวัดแล้ว ยิ่งต้องแปลว่าเมือง, ฟังไม่ผิดเลย จากแต่ก่อนๆ กว่าที่มีเบญจคีรีมหานครมาแล้ว ก็ต้องยอมรับอย่างเดียว ว่า ดึกดำบรรพ์ มนูบุรุษ ที่พามนุษย์ กฏะ กฏะ ชนทุกข์ยากจากในป่า ออกพ้นจากขรุขระกันดารไปนั้น ให้ไปจากป่า คือตรงมองไปที่ภูเขาโน้น หรือจะให้ไปถึงถ้ำบนเขาในที่สูง หรือตามเงื้อมผา แล้วให้ไปอยู่ที่ราบแถวนั้น ที่จะใกล้ตัวให้บังลมบังแดดไว้ได้บ้าง และทนพอทุกข์เบาพ้นจากฝนที่ตกลงมาก็ด้วยบ้าง, พอกัน จบกันจากป่า เพราะป่าทึบนั้นที่จริงแล้วเป็นอันตรายมาก มีแต่อันตรายหลายอย่างยิ่งกว่าที่เราจะไปอยู่ตามภูเขา ที่นั้นที่นี้ จึงชวนไปอยู่ตาม คิรินั้น คิรินี้ อยู่ตั้งกฏเกณฑ์กันขึ้น

เมื่อตั้งขึ้น แล้วจึงต้องเรียกว่า มีคิริ มีคีรี คิริอยู่ที่นั้นที่นี้ ตามหมู่ตามเกณฑ์ที่สั่งกำหนดให้กันดูแล, คำศัพท์ “คีรี.” แปลว่าไว้ภูเขาก็จริง ต้องแปลตามความเก่าสุดก็จริง แต่ถ้าจะสรุปให้ดี ก็จะต้องแปลว่าเมือง เพราะว่านับเรียกกันขึ้น เมื่อมนูบุรุษ กำหนดให้คนเข้าดูแลมนุษย์ด้วยกันตามแต่ที่ราบเชิงภูเขา ที่อื่นไม่ให้ไป เพื่อว่า จะให้มีที่ปลอดภัยที่สุดบนภูเขานั้นที่หนึ่ง จากนั้นเนิ่นนาน คนก็มักอยู่อย่างนั้น มากคนแล้ว ก็ได้เป็น เบญจคิรีบ้าง จตุคิรีบ้าง และสัตตคิรีบ้าง, แล้วต่อๆมาเป็นชื่อ เบญจคิรีเท่านั้น ที่เป็นมหานคร นครนั้นรายด้วยปราสาท บ้านเรือน และที่ทำมาหากินค้าขาย และเมื่อถึงตอนนี้นี่แล้ว คีรี จึงเป็นคำเรียกเมืองแบบแท้ๆ ที่ได้ก่อตั้งกันตามใกล้ภูเขา บนที่ราบจากนั้น เป็นพื้น

สรุปว่า เห็นแก่จะตอบตามใจ อย่าหาว่าอ่านภาคไป ไถมา ถูออกไปเองเลย อย่าว่าอะไรเลย เพราะบันทึกคำศัพท์ อย่างไหนๆ เขาก็แปล คีรีว่า “ภูเขา.” แต่ไม่ชอบ เราไม่เอา พอเห็นแก่ตัวแล้ว ไม่เอา เห็นคำนี้เมื่อไหร่ จะต้องให้แปลตามคิดเองเท่านั้น ว่า “คีรี.” จะต้องแปลว่า เมือง