สวัสดีค่ะ
จขกท. เป็นมนุษย์ที่มีอวัยวะครบ 32 เป็นมนุษย์เงินเดือน มีบ้าน(ที่กำลังผ่อน)อยู่ มีรถขับ พ่อแก่แม่เฒ่ายังอยู่ให้เห็นหน้า มีหมาน้อยในความดูแล (อยากเลี้ยงมานาน... เคยคุยขำๆ กับเพื่อนว่า จะซื้อบ้านเพื่อเลี้ยงหมา ซึ่งตอนนี้บ้านก็ซื้อแล้ว หมาก็มีแล้ว) มี life partner (อีกฝ่ายใช้คำนี้ แต่ตัวจขกท.เองยังสงสัยในตัวเองอยู่)
แต่รู้สึกเบื่อและเหนื่อยกับการใชัชีวิต จะมีพรุ่งนี้ก็ช่าง ไม่มีก็ช่าง(หัวมัน) ได้นอนยาวๆ แบบไม่ต้องตื่นเลยก็ดี เช้าไม่อยากตื่นไปทำงาน เย็นไม่อยากกลับบ้าน จะคุยกับพ่อแก่แม่เฒ่าก็ไม่มีใจ(ฟังดูอกตัญญูนะคะ แต่ตอนนี้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ คือ ดีใจที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้ากัน รับรู้ว่าเค้ายังอยู่ แต่ไม่สามารถ "ทน" คุยกับเค้าได้ ทั้งๆ ที่เค้าดีทุกอย่าง)
จขกท. เคยได้รับการวินิจฉัยว่า เป็นซึมเศร้าค่ะ (แต่พอไปอ่านอาการคนอื่นๆ มา... จขกท.เริ่มสงสัยตัวเองว่า เป็นซึมเศร้าจริง หรือแค่อ่อนแอกับการใช้ชีวิต...)
ช่วงนี้เป็นแบบนี้ก็แอบคิดว่า อาการกำเริบรึเปล่า แต่คิดว่า คงยังไปหาหมออีกรอบ... เศรษฐกิจ(ส่วนตัว)ไม่ดี... อยู่กับมันไปก่อนละกัน ที่สำคัญคือ ยังไม่เจอหมอที่จูนกันติด (เปลี่ยนหมอมา 2 รพ.แล้ว อาการก็ดีขึ้น ไม่รู้เพราะยา หรือเพราะมีคนรับฟัง.... ปกติจขกท.จะเป็นฝ่ายรับฟังคนอื่นค่ะ ฟังจนรู้ว่า การฟังมันเหนื่อย พอตัวเองมีปัญหาอะไร ก็จะไม่ค่อยเล่าให้ใครฟังจนครบถ้วนกระบวนความ จะกระจายหาคนโน้นนิด คนนี้หน่อย... แบบเก็บความรู้สึกจนเขื่อนจะแตกแล้วค่อยระบายออกบ้างเบาๆ แบบระบายไปขำกับคนฟังไป เพราะรู้ว่า ถ้าระบายออกหมดจริงๆ อย่างที่อยู่ข้างใน คนรับจะหมดพลังไปแค่ไหน เพราะจขกท.ประสบมากับตัว ยิ่งฟังมากยิ่งหมดแรง...)
เคยอ่านเจอ เค้าบอกว่า ถ้าชีวิตดูไร้ค่า ไร้ความหมาย
ให้หาอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมทำ
แต่ใจมันไม่ไปอ่ะ
ไม่อยากทำอะไรเลย
อยากนอนโง่ๆ นานๆ ... แบบนอนติดๆ กันซัก 2-3 วันไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้
ถ้านอนอยู่บ้าน ก็จะโดนคนโน้นเรียกให้ทำโน่น คนนี้เรียกให้ทำนี่ ไม่ได้นอนโง่ๆ อยู่ดี
หรือเพราะจขกท.รู้สึกเหนื่อย
กลางวันทำงานประจำ เย็นยันดึกกลับมาช่วยแฟนทำงาน ดึกมากๆ ก็ต้องหาวิธี make money เพิ่ม... แต่กว่าจะถึงเวลา make money ให้ตัวเอง... ก็หมดแรงแล้ว จะไม่คิดเรื่อง make money ก็ไม่ได้ เพราะเงินเก็บที่มีดึงมาใช้จนจะต้องไปดึงเงินฉุกเฉินมาใช้แล้วค่ะ
จขกท. อาจจะเหนื่อยเพราะก่อหนี้เกินตัว (โดยไม่รู้ตัว - หนี้บ้าน)
แบบว่า ถูกใจ กู้ผ่าน ก็ซื้อ... สมัยนั้นไม่รู้จะปรึกษาใครค่ะ ไม่สนิทกะใครเลย พ่อแก่แม่เฒ่าก็แล้วแต่เรา... ตอนนั้นปสก.น้อยค่ะ เงินเดือนเยอะกว่าตอนนี้ 30-40% ด้วย แต่จะให้ย้ายบ้านแล้วซื้อใหม่ให้เล็กลงคงไม่ไหวค่ะ เพิ่งย้ายมาได้ 3 ปี (รีไฟแนนซ์เรียบร้อย)
หรือจขกท.อาจจะเหนื่อยเพราะต้องได้ยินอะไรหนักๆ มาตลอด
จขกท.ฟังพ่อที่บ่นอยากตายตั้งแต่จขกท.อยู่ม.ต้น... ฟังจนคิดว่า เออ ตายๆ ไปบ้างก็ดี (ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เดี๋ยวประกันชีวิตไม่จ่าย หรือจ่ายก็จ่ายไม่ cover ค่าบ้าน... ฆ่าตัวตายไม่ได้ค่ะ) พ่อเคยพ่น(ขอใช้คำนี้นะคะ เพราะตรงที่สุดแล้ว)จนจขกท.เคยหลุดถามพ่อไปว่า เอาป่ะล่ะ ไปตายด้วยกันเลยมั้ย - ตอนนั้นขับรถอยู่ค่ะ ก็แอบเร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่บนทางด่วนรถเยอะ กลัวพาคนอื่นตายไปด้วย บาปกรรมเปล่าๆ
เหนื่อยค่ะ
เบื่อค่ะ
สับสนค่ะ
สับสนจริงจัง
ใครเคยผ่านอะไรแบบนี้รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ
เคยมีคนแซวว่า ทำไมเจอ mid life crisis เร็วจัง (จขกท. อายุ 36 ค่ะ แต่มีอาการแบบนี้มาตั้งแต่ 33 ย่าง 34 ละ)
ขออนุญาต "ปัดตก"
- ฟังธรรมะ-นั่งสมาธิ เพราะทนฟังไม่ได้ ทรมาน ไม่นิ่ง ไม่อิน รู้สึกเสียเวลา... ถ้าจะต้องทำแบบนั้น ขอนอนโง่ๆ ดีกว่า
- กลับไปพบหมอ... ด้วยเหตุผลด้านบน
ขออภัยนะคะถ้าเขียนแล้วดูเวิ่นๆ งงๆ ฟุ้งๆ ...
ฟุ้งไม่ฟุ้งล่ะคะ ตีหนึ่งครึ่ง ทั้งๆ ที่งานในหน้าที่รับผิดชอบกองอยู่ ไฟลนจนเกรียมเตรียมไหม้ ยังไม่มีกะใจจะลุยเลยค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก
มีใครมีอะไรแนะนำจัดมาได้เลยนะคะ ยินดีรับฟัง และขออนุญาต discuss บ้างในบางประเด็นค่ะ
มีคน(แฟนจขกท.เอง)บอกว่า จขกท.ดื้อ
แต่ถ้าไม่ดื้อ ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่มีแนวทางในการคิดการตัดสินใจ จะเอาชีวิตรอดได้ยังไงคะ? เพราะใช้ชีวิตแบบคิดเองเออเองตัดสินใจเองและรับผลลัพธ์จากการตัดสินใจเองมาตลอด ... ถ้าไม่หนักแน่น (หรือดื้อ ในความหมายของแฟนจขกท.) ก็ใช้ชีวิตลำบากมั้ยคะ
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้าค่ะ 🙏
ป.ล.ถ้าใครที่.เผอิญผ่านมาอ่านเจอแล้วคิดว่ารู้จักจขกท ก็ช่วยทำเป็นไม่รู้ว่าเป็นจขกท.ละกันค่ะ อย่าพยายามได้ถามไถ่เลยว่า ใช่จขกท.รึเปล่า อุตส่าห์มาระบายในนี้ละ ... ปล่อยๆ มันไปเถอะ
[ขอคำปรึกษาค่ะ] ชีวิตไม่มีความสุขเลย ทั้งๆ ที่มีพร้อม
จขกท. เป็นมนุษย์ที่มีอวัยวะครบ 32 เป็นมนุษย์เงินเดือน มีบ้าน(ที่กำลังผ่อน)อยู่ มีรถขับ พ่อแก่แม่เฒ่ายังอยู่ให้เห็นหน้า มีหมาน้อยในความดูแล (อยากเลี้ยงมานาน... เคยคุยขำๆ กับเพื่อนว่า จะซื้อบ้านเพื่อเลี้ยงหมา ซึ่งตอนนี้บ้านก็ซื้อแล้ว หมาก็มีแล้ว) มี life partner (อีกฝ่ายใช้คำนี้ แต่ตัวจขกท.เองยังสงสัยในตัวเองอยู่)
แต่รู้สึกเบื่อและเหนื่อยกับการใชัชีวิต จะมีพรุ่งนี้ก็ช่าง ไม่มีก็ช่าง(หัวมัน) ได้นอนยาวๆ แบบไม่ต้องตื่นเลยก็ดี เช้าไม่อยากตื่นไปทำงาน เย็นไม่อยากกลับบ้าน จะคุยกับพ่อแก่แม่เฒ่าก็ไม่มีใจ(ฟังดูอกตัญญูนะคะ แต่ตอนนี้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ คือ ดีใจที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้ากัน รับรู้ว่าเค้ายังอยู่ แต่ไม่สามารถ "ทน" คุยกับเค้าได้ ทั้งๆ ที่เค้าดีทุกอย่าง)
จขกท. เคยได้รับการวินิจฉัยว่า เป็นซึมเศร้าค่ะ (แต่พอไปอ่านอาการคนอื่นๆ มา... จขกท.เริ่มสงสัยตัวเองว่า เป็นซึมเศร้าจริง หรือแค่อ่อนแอกับการใช้ชีวิต...)
ช่วงนี้เป็นแบบนี้ก็แอบคิดว่า อาการกำเริบรึเปล่า แต่คิดว่า คงยังไปหาหมออีกรอบ... เศรษฐกิจ(ส่วนตัว)ไม่ดี... อยู่กับมันไปก่อนละกัน ที่สำคัญคือ ยังไม่เจอหมอที่จูนกันติด (เปลี่ยนหมอมา 2 รพ.แล้ว อาการก็ดีขึ้น ไม่รู้เพราะยา หรือเพราะมีคนรับฟัง.... ปกติจขกท.จะเป็นฝ่ายรับฟังคนอื่นค่ะ ฟังจนรู้ว่า การฟังมันเหนื่อย พอตัวเองมีปัญหาอะไร ก็จะไม่ค่อยเล่าให้ใครฟังจนครบถ้วนกระบวนความ จะกระจายหาคนโน้นนิด คนนี้หน่อย... แบบเก็บความรู้สึกจนเขื่อนจะแตกแล้วค่อยระบายออกบ้างเบาๆ แบบระบายไปขำกับคนฟังไป เพราะรู้ว่า ถ้าระบายออกหมดจริงๆ อย่างที่อยู่ข้างใน คนรับจะหมดพลังไปแค่ไหน เพราะจขกท.ประสบมากับตัว ยิ่งฟังมากยิ่งหมดแรง...)
เคยอ่านเจอ เค้าบอกว่า ถ้าชีวิตดูไร้ค่า ไร้ความหมาย
ให้หาอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมทำ
แต่ใจมันไม่ไปอ่ะ
ไม่อยากทำอะไรเลย
อยากนอนโง่ๆ นานๆ ... แบบนอนติดๆ กันซัก 2-3 วันไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้
ถ้านอนอยู่บ้าน ก็จะโดนคนโน้นเรียกให้ทำโน่น คนนี้เรียกให้ทำนี่ ไม่ได้นอนโง่ๆ อยู่ดี
หรือเพราะจขกท.รู้สึกเหนื่อย
กลางวันทำงานประจำ เย็นยันดึกกลับมาช่วยแฟนทำงาน ดึกมากๆ ก็ต้องหาวิธี make money เพิ่ม... แต่กว่าจะถึงเวลา make money ให้ตัวเอง... ก็หมดแรงแล้ว จะไม่คิดเรื่อง make money ก็ไม่ได้ เพราะเงินเก็บที่มีดึงมาใช้จนจะต้องไปดึงเงินฉุกเฉินมาใช้แล้วค่ะ
จขกท. อาจจะเหนื่อยเพราะก่อหนี้เกินตัว (โดยไม่รู้ตัว - หนี้บ้าน)
แบบว่า ถูกใจ กู้ผ่าน ก็ซื้อ... สมัยนั้นไม่รู้จะปรึกษาใครค่ะ ไม่สนิทกะใครเลย พ่อแก่แม่เฒ่าก็แล้วแต่เรา... ตอนนั้นปสก.น้อยค่ะ เงินเดือนเยอะกว่าตอนนี้ 30-40% ด้วย แต่จะให้ย้ายบ้านแล้วซื้อใหม่ให้เล็กลงคงไม่ไหวค่ะ เพิ่งย้ายมาได้ 3 ปี (รีไฟแนนซ์เรียบร้อย)
หรือจขกท.อาจจะเหนื่อยเพราะต้องได้ยินอะไรหนักๆ มาตลอด
จขกท.ฟังพ่อที่บ่นอยากตายตั้งแต่จขกท.อยู่ม.ต้น... ฟังจนคิดว่า เออ ตายๆ ไปบ้างก็ดี (ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เดี๋ยวประกันชีวิตไม่จ่าย หรือจ่ายก็จ่ายไม่ cover ค่าบ้าน... ฆ่าตัวตายไม่ได้ค่ะ) พ่อเคยพ่น(ขอใช้คำนี้นะคะ เพราะตรงที่สุดแล้ว)จนจขกท.เคยหลุดถามพ่อไปว่า เอาป่ะล่ะ ไปตายด้วยกันเลยมั้ย - ตอนนั้นขับรถอยู่ค่ะ ก็แอบเร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่บนทางด่วนรถเยอะ กลัวพาคนอื่นตายไปด้วย บาปกรรมเปล่าๆ
เหนื่อยค่ะ
เบื่อค่ะ
สับสนค่ะ
สับสนจริงจัง
ใครเคยผ่านอะไรแบบนี้รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ
เคยมีคนแซวว่า ทำไมเจอ mid life crisis เร็วจัง (จขกท. อายุ 36 ค่ะ แต่มีอาการแบบนี้มาตั้งแต่ 33 ย่าง 34 ละ)
ขออนุญาต "ปัดตก"
- ฟังธรรมะ-นั่งสมาธิ เพราะทนฟังไม่ได้ ทรมาน ไม่นิ่ง ไม่อิน รู้สึกเสียเวลา... ถ้าจะต้องทำแบบนั้น ขอนอนโง่ๆ ดีกว่า
- กลับไปพบหมอ... ด้วยเหตุผลด้านบน
ขออภัยนะคะถ้าเขียนแล้วดูเวิ่นๆ งงๆ ฟุ้งๆ ...
ฟุ้งไม่ฟุ้งล่ะคะ ตีหนึ่งครึ่ง ทั้งๆ ที่งานในหน้าที่รับผิดชอบกองอยู่ ไฟลนจนเกรียมเตรียมไหม้ ยังไม่มีกะใจจะลุยเลยค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก
มีใครมีอะไรแนะนำจัดมาได้เลยนะคะ ยินดีรับฟัง และขออนุญาต discuss บ้างในบางประเด็นค่ะ
มีคน(แฟนจขกท.เอง)บอกว่า จขกท.ดื้อ
แต่ถ้าไม่ดื้อ ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่มีแนวทางในการคิดการตัดสินใจ จะเอาชีวิตรอดได้ยังไงคะ? เพราะใช้ชีวิตแบบคิดเองเออเองตัดสินใจเองและรับผลลัพธ์จากการตัดสินใจเองมาตลอด ... ถ้าไม่หนักแน่น (หรือดื้อ ในความหมายของแฟนจขกท.) ก็ใช้ชีวิตลำบากมั้ยคะ
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้าค่ะ 🙏
ป.ล.ถ้าใครที่.เผอิญผ่านมาอ่านเจอแล้วคิดว่ารู้จักจขกท ก็ช่วยทำเป็นไม่รู้ว่าเป็นจขกท.ละกันค่ะ อย่าพยายามได้ถามไถ่เลยว่า ใช่จขกท.รึเปล่า อุตส่าห์มาระบายในนี้ละ ... ปล่อยๆ มันไปเถอะ