คือ พูดก่อนเลยคะ ดิฉันกับแม่ มักจะไม่ข่อยชอบ ย่าเท่าไหร่ เพราะ ตั้งแต่สมัย ยังไม่มีฉัน ย่าก้อ พยายามกีดกัน6ั้งแต่แม่ท้องกับพ่อดิฉัน. ด้วยการพา พ่อหนีกลับ ต่างจังหวัด(เมื่อก่อนพ่อทำงานที่กรุงเทพกับแม่) จนแม่ดิฉันตามมาหา จนเลยต้องไปสู่ขอ เพราะตามมาถึงบ้าน ตั้งแต่เด็ก ฉันก้อ จำความได้ว่าปะมาน ย่า จะเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ซึ่งนิสัยพ่อก้อจะคล่ยๆกัน คือ แกจะไม่ถึงใครนอกจากตัวเอง ขนาดเรากินข้าวตอนนั้นน่าจะประมาณ 10 กว่าขวบได้เคยมี ครั้งนึง เคยกินข่าวกับ ย่า2 คนในความที่เราเป็นเด็ก ย่าก้อ จะชอบดุ บอกกินกับให้มันน้อยๆ กินข้าวให้มันเยอะๆ เวลา เสา อาทิต ตอนเด็กเรายุ บ้านดูทีวี แกก้อ จะชอบเดินมา ถอดปลั๊กไม่ให้เราดู เราเล่นคอม แกก้อจะมาถอดปลั๊ก เช่นกัน จนคอมพังก้อเพราะ แกนี้แหละคะ เเกจะ ชอบเอาของกินของใช้ อะไรต่างๆ ของแกเอาเข้าไป หมกในห้อง ตลอดจนบางทีของที่แกเอาไปหมกก้อ เน่าจนกินไม่ได้ พอเน่ามีรา ขึ้นแก ถึงจะ เอาออกมา แล้วเอามาให้  ทั้งๆ ที่เรา ยุบ้านนี้มาตั้งแต่เด็ก. แต่เรากลับไม่มีความผูกพันธ์กับย่า เลยคะ เพราะแม่เราก้อ ไม่เคย ฝากให้ยุ คงเพราะไม่ข่อยไว้ใจ ด้วย. จน ณ ตอนนี้ เรา มีลูกแล้วแฟนเราก้อ ย้ายมายุที่ บ้านเราด้วย. เพราะ ไม่มีคนดูย่า.  พ่อแม่ก้อ ไม่ข่อยที่จะยุ เราจึงต้องจำใจอยู่ที่นี้. เเละเหตุผลเดียวเลยที่ยุ เพราะเรา ห่วงแม่ ยุคนเดียวเลยคะเพราะ พ่อเราจะเข้าข้างย่า ตลอดไม่ว่าจะผิดหรือ ถูกก้อตาม แม่เราก้อ ต้องทน ยิ่งเห็นหน้าแม่เรายิ่งสงสารกะ ถ้าลูกเราโตกว่านี้สักหน่อยจะพา แม่ไปยุด้วยที่บ้านแฟน. #คือ พฤติกรรม ของ พ่อกับย่าเรา ณ ปัจจุบันคือ นับวันยิ่งไม่อยากจะยุใกล้ คะ ย่าแกจะ ชอบเหมือนยังกะจะแกล้ง เรายังไงไม่รู้แต่บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่า ย่าเราไม่ได้เป็นโรคอะไรเกี่ยวกับสมองทั้งสิ้นนะคะ ไม่ขี้ลืมไม่เคยป่วย เดินเล่นตลอดทั้งวัน เป็นแค่ความดันอย่างเดียวเลยคะ..  คือ เราจะต้อง รับหน้าที่ทึกอย่างไม่ว่า จะ ซักผ้าให้คนทั้งบ้าน กวาดบ้าน ถูบ้าน หุงข้าว ล้างจาน แม่บ้านดีๆ นี้แหละคะคอยเอายา ให้ย่ากินเอ้ยยต่างๆนานา คือแก เวลาเราซื้อ อะไรมากินเราก้อจะแบ่ง ให้แกกินตลอด พอแกกินเสดแกก้อจะโยน ขยะทิ้งมันกลางบ้านตรงนั้นเลยทุก ครั้งไม่ว่าจะนม ขนม ข้าว แกจะแนวเหมือนขี้เกรียจและสกปรกมากกก. แล้ว เราจะ ไม่สามารถ ลืมของอะไรก้อช่าง ที่เป็นของกิน ของลูกหรือ ของใช้ แก จะเก็บเอาไปใช้เองหมด ถ้าลืมวางอันเป็นว่า ยังไงก้อ หายคะ ไม่ว่าจะ ผ้าขนหนูลูกเราแกก้อจะเอาไปใช้ ผ้าอ้อมแกก้อจะเอาไปเช็ดปาก. แสมบัคแกก้อจะเอาไปดม หมอนที่นอนลูกเราแกก้อจะเอาไป หนุนขา. #คือบอกเลยนะคะ แกยังมองเห็นอ่านหนังสือได้ปกติ ไม่ได้เป็นคนขี้ลืม เดินเหินปกติเดินเล่นทั้งวัน แล้วก้อ ชอบ จะเดินเข้ามา น้ำลาย กลางบ้านไม่รุ้เหมือนกันเพื่ออะไร แต่ตอนแกยุ ข้างนอกแกก้อ ไม่ #ส่วนพ่อเรา คือเราจำได้ขึ้นใจตลอดคะ. เวลา พ่อแม่ทะเลาะ กะนตั้งแต่เด็กจนโต จะมีคำๆนึงแกจะพูดตลอดว่า"ที่กูอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะพวก แตาที่กุยุเพราะ แม่ กู". เราได้ยินคำนี้. แล้วเราจำ มากคะ. พ่อเราจะเป็นคนที่ไม่ขาอยทำอะไรคะ มีแต่แม่ เราทำ พ่อเหมือนชอบดีแต่ปาก พูดว่า จะทำนู้น ทำนี้ แต่จริงๆแล้วแม่เราทำแทบจะทุกอย่าง ใช้แม่เราเหมือน ยังกับคนใช้ ข้าวปลาก้อต้องยกเอามาให้กินในบ้านกับย่า. งานก้อไม่ทำ ยังจะใช้คนอื่นอีก. ปากแก ก้อจะชอบพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นยุ เนืองๆ เอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่น.  คือ เรา เหนื่อยมากคะ กับเวลาในชีวิต ในตอนนี้. เราเลี้ยงลูกก้อ เหนื่อยมากพอแล้ว. ยังจะต่องมาคอยตามทำทุกอย่างของการทำสกปรกของคนอื่น