สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.5แต่ว่าตอนนี้ทางบ้านมีปัญหาทางด้านการงานคือ พ่อกับแม่ทำอาชีพเกษตรกร ฐานะทางบ้านปานกลางไปทางแย่ คือปัญหานี้มันเริ่มเกิด ประมาณตอนเราเรียนม.3 มีปัญหาเรื่องเงินแล้วก็มีหนี้มันเดือนร้อนขนาดที่แบบเราจะไม่มีตังจ่ายค่าเทอมค่ากินไปโรงเรียนแต่ละวันยังยากเลย สงสารพ่อกับแม่มาก แล้วเริ่มคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า คือตอนนั้นมันมีหลายปัญหามากเลยเราเคลียดจนนอนไม่ค่อยหลับนอนร้องไห้เกือบทุกวัน จริงๆเราเป็นคนบ้าๆบอๆ ตลก แต่พอมีปัญหาอะไรก็เลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว มีครั้งหนึ่งที่เรากำลังจะไปโรงเรียนแม่ก็ขับรถมาส่งเราที่บ้านญาติเพื่อนคือเราไปโรงเรียนพร้อมเพื่อนเพื่อนก็จะมารอรับเรา แล้ววันนั้นแม่ก็บอกแบบว่าลืมเอาตังมาให้เราไปโรงเรียนเลยไปยืมน้าเพื่อนเราให้เราไปโรงเรียน คือตอนนั้นเรารู้เลยว่าแม่ไม่ได้ลืมแต่แม่ไม่มีตังให้เรา คือตอนนั้นมันจุกมากๆอะ พยายามไม่ร้องไห้ให้อม่เห็นแล้วก็ขี่รถไปรอรถโรงเรียนมารับแต่ตลอดทางคือเราก็นึกสงสารแม่อะ แล้วก็ร้องไห้ออกมา ตอนนั้นเพื่อนเราตกใจมากเว้ยว่าเราร้องไห้ทำไม เราก็เลยเล่าให้ฟัง แล้วก็มีช่วงที่เราจบม.3 แล้วเราอยากจะเข้าไปเรียนโรงเรียนในเมือง ก็เลยไปคุยกับแม่ว่าจะไปสอบเข้าแม่ก็ให้ไปตอนนั้นเราดีใจมากเลยเว้ย แล้วพอไกล้วันที่จะไปสอบแม่ก็มาบอกกับเราว่า " ยังจะไปสอบอยู่ไหม แต่ตอนนี้แม่ไม่มีตัง " แบบเราฟังแล้วเราก็จุกอะคือเราก็เข้าใจแม่นะแต้มันก็เสียใจเรื่องเรียน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไปสอบแต่ก็แค่จะไปดูแนว ถ้าติดยังไงก็ไม่ได้เรียนอยู่ดี

แล้วพอเราขึ้นม.4มา ปัญหามันก็ยังไม่หายไป เราอดทนดูพ่อแม่ลำบาก แล้วมีวันนึงพ่อกับแม่เราไม่มีเงินส่งค่างวดรถเราเหมือนเค้าจะมายึดรถไปตอนนั้นคือเคลียดกันทั้งบ้าน แล้วก็ที่ดินที่พ่อกับแม่เช่าทำอยู่ อยู่ๆเจ้าของก็จะขาย มันเคลียดมากๆเลยเว้ยพ่อกับแม่ไม่เคยเล่าอะไรให้เราฟังหลอกแต่เราก็ดันไปได้ยินเค้าคุยกัน เราก็คิดแบบอยากตายๆไปเลยพ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องมาลำบากหาเงินส่งเราเรียน แต่พอคิดดูอีกทีถ้าเราตายไปเราพ่อแม่จะสบายได้ไงมันก็เลยทำให้เราอยู่ต่อมา แต่ปัญหามันก็วนกับมาเรื่อยๆ มีหายไปแต่ก็วนกับมาตลอด เคยคิดน้อยใจโชคชะตาตัวเองเหมือนชีวิตไม่เคยเจอแสงสว่างเลย

เราเลยอยากถามว่าเราควรทำไงดี ควรทำยังไงต่อไปดี ?