เราอยากถามทุกๆคนเกี่ยวกับเรื่อง"สีผิว"และเรื่อง"ชื่อ"ของเรา
อย่างที่เราเขียนในหัวข้อกระทู้ คือว่าเราเนี่ยผิวดำแต่เราดันมีชื่อว่าแป้ง เราอยากรู้มากเลยมันผิดมากหรือไง
ถ้าถามว่าอะไรทำให้เรามาถามคำถามนี้ เรื่องมีอยู่ว่าตอนเรียนม.ต้นเพื่อนในห้องเราคนนึงชื่อแป้งเหมือนกันแต่เขาขาว และเขามักจะเอาเรื่องนี่มาพูดข่มพูดใส่เราอยู่เรื่อย ว่าแบบเออฉันขาวแต่แกดำ มีครั้งนึงเราจำได้ขึ้นใจเลยคือเขาพูดกับเพื่อนของเขาว่า "ๆเรียกให้ถูกนะ กูแป้งขาวส่วนมัน แป้งดำ" เขาพูดต่อหน้าเราพูดทั้งๆที่เรายืนอยู่ตรงหน้าเขาเลย แถมยังมองเราตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบเหยียดๆ และเพื่อนของเขาก็หัวเราะเราทั้งกลุ่มเลย ตอนนั้นเราพูดอะไรไม่ออกเลยเราก็เลยเดินหนีออกมา
บอกตรงๆความรู้สึกตอนนั้นเรายังจำมาจนทุกวันนี้ เราไม่รู้ว่าเขาพูดแบบนี้เพราะอะไร หรือต้องการอะไร เขาอาจจะแค่พูดตลกๆกันในกลุ่ม หรือพูดแกล้งเราเล่นๆ หรือพูดให้เรารู้สึกด้อยกว่า หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สิ่งที่เราคิดคือเขาตั้งใจพูดให้เรารู้สึกแย่ในสิ่งที่เราก็ไม่ได้เลือกเอง ถ้าเลือกได้เราก็คงไม่อยากชื่อแป้งหรอกถ้าชื่อแป้งแล้วต้องเป็นแบบนี้
ตลอดช่วงชีวิตตอนม.ต้นเราต้องทนกับคนพวกนี้ที่เอาแต่ล้อเรา พูดทุกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกแย่ เราสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดที่มีให้กับคำพูดของเขา กับเสียงหัวเราะที่คอยเยาะเย้ยเราเมื่อมีคนในกลุ่มเขาพูดเรื่องแย่ๆใส่เรา เรากลายเป็นตัวตลกของพวกเขา กลายเป็นเบ้รองรับอารมณ์ของพวกเขาตลอดเวลา3ปี เราไม่รู้สึกดีใจสักนิดที่สร้างเสียงหัวเราะให้พวกเขาได้ เรากลับรู้สึกแย่ แย่มาก แย่ขึ้นทุกวัน
เราเคยพอใจในสิ่งที่เราเป็น เคยดีใจที่อย่างน้อยเราก็เกิดมาครบ 32 ประการ แต่พอมาเจอคำพูดของคนพวกนี้มันทำให้เราเปลี่ยนความคิด ตลอดเวลาเราเอาแต่คิดว่ามันผิดมากเหรอที่เราเกิดมาเป็นแบบนี้ มันทำให้เราเกลียดทุกอย่าง เกลียดหน้าตาของเรา เกลียดสีผิวของเรา เกลียดชื่อของเรา เกลียดทุกอย่างที่เป็นเรา
เรื่องแบบนี้ไม่ไก้เกิดกับเราแค่ครั้งเดียวหรอกทั้งๆที่แค่ครั้งเดียวก็ทำเราเสียความมั่นใจในการดำเนินชีวิตของเราไปหมดแล้ว
ตอนม.ปลาย ช่วงปิดเทอมเราขึ้นกทม. มาทำงาน เราคิดว่าคนเมืองเขาคงไม่มาสนใจกับชื่อหรือสีผิวของเราหรอก แต่สิ่งที่เราเจอมันต่างกับที่เราคิดอย่างกับฟ้ากับเหว นอกจากเขาจะตลกชื่อของเราแล้ว เขายังแกล้งเราทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เขาแกล้งเราเวลาเราทำงาน เราทนทุกอย่างเท่าที่ทนได้ แต่เขากลับแกล้งเราหนักขึ้นๆ หนักสุดคือเขาขัดขาเราตอนที่เราถือของที่มันสามารถแตกได้ถ้าเราล้มอะ ครั้งแรกเราไม่ล้ม ครั้งที่สองเราเกือบล้มเราเขวไปเลย เราก็เลยหยุดเดินให้เขาเดินไปก่อน เราพยายามมองโลกในแง่ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เราเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าเขาแต่ก็อย่างว่าทำงานที่เดียวกันจะไม่เจอกันได้ไง
พอจบม.ปลายเราขึ้นมากทม.อีกครั้งเพื่อทำงาน ครั้งนี้เราทำงานโรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าแห่งหนึ่งในสมุทรปราการ เราคิดไว้แล้วแหละยังไงครั้งนี้ก็คงไม่แคล้วโดนอีกแน่ๆ และเราก็โดนจริงๆ เราต้องแนะนำตัวกับเพื่อนในแผนกเดียวกัน เราก็แนะนำตัวว่าเรามาจากจังหวัดนู่นพักอยู่แถวนี่ และพอเราบอกว่าเราชื่อแป้ง หัวหน้าแผนกก็พูดขึ้นมาต่อหน้าคนทั้งหมด "ชื่อกับสีผิวคนละทางเลย" แล้วเขาพูดต่อหน้าคนทั้งแผนกอะ ทุกคนหัวเราะเราหมดเลย เราก็ได้แต่ยิ้มแหละทั้งที่ในใจโคตรเจ็บเลย
ทุกวันนี้เราได้แต่ถามตัวเองอยู่ซ้ำๆทำไมทุกอย่างมันเหมือนกับเดจาวู ทำไมมันต้องเกิดกับเราซ้ำๆซาก ทำไมต้องเป็นเรา ทำไมเรื่องมันต้องเกิดกับเรา ทำไมเราต้องเกิดมาดำ ทำไมเราต้องชื่อแป้ง ทำไมเราต้องเกิดมา ทำไมเราไม่ตายๆไปสะ
ทุกวันนี้เราไม่กล้าจะเจอคนใหม่ๆ เพราะเรากลัว กลัวที่จะต้องพูดถึงชื่อของตัวเอง กลัวเขาจะตลก กลัวเขาจะล้อเลียน กลัวเขาจะดูถูกเรา เรากลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง
บางทีเราก็คิดว่าทำไมเราต้องไปจำไปสนใจกับเรื่องไร้สาระที่ทำให้เราเจ็บปวด เรื่องดีๆในชีวิตก็มีตั้งเยอะ เรายังมีพี่สาว มีเพื่อนดีๆที่มีตั้ง2คน แต่ไม่รู้ทำไมเรากลับไม่ลืมเรื่องที่ทำให้เราเจ็บปวด ทำไมยิ่งเราอยากลืมคำพูดพวกนั้นมันยิ่งชัดขึ้น ทำไมมันอยู่ในหัวเราตลอดเวลาไอ้เรื่องไม่ดีพวกนี้
เราได้แต่ตะโกนอยู่ในใจตัวเองว่าผิดมากหรอที่เกิดมาดำผิดมากหรือที่ชื่อแป้ง ผิดมากที่เราเป็นแบบนี้
เราผิดมากเลยหรอที่เราเลือกไม่ได้
"ตัวดำ" แต่ชื่อ "แป้ง" ผิดมากหรอ
อย่างที่เราเขียนในหัวข้อกระทู้ คือว่าเราเนี่ยผิวดำแต่เราดันมีชื่อว่าแป้ง เราอยากรู้มากเลยมันผิดมากหรือไง
ถ้าถามว่าอะไรทำให้เรามาถามคำถามนี้ เรื่องมีอยู่ว่าตอนเรียนม.ต้นเพื่อนในห้องเราคนนึงชื่อแป้งเหมือนกันแต่เขาขาว และเขามักจะเอาเรื่องนี่มาพูดข่มพูดใส่เราอยู่เรื่อย ว่าแบบเออฉันขาวแต่แกดำ มีครั้งนึงเราจำได้ขึ้นใจเลยคือเขาพูดกับเพื่อนของเขาว่า "ๆเรียกให้ถูกนะ กูแป้งขาวส่วนมัน แป้งดำ" เขาพูดต่อหน้าเราพูดทั้งๆที่เรายืนอยู่ตรงหน้าเขาเลย แถมยังมองเราตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบเหยียดๆ และเพื่อนของเขาก็หัวเราะเราทั้งกลุ่มเลย ตอนนั้นเราพูดอะไรไม่ออกเลยเราก็เลยเดินหนีออกมา
บอกตรงๆความรู้สึกตอนนั้นเรายังจำมาจนทุกวันนี้ เราไม่รู้ว่าเขาพูดแบบนี้เพราะอะไร หรือต้องการอะไร เขาอาจจะแค่พูดตลกๆกันในกลุ่ม หรือพูดแกล้งเราเล่นๆ หรือพูดให้เรารู้สึกด้อยกว่า หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สิ่งที่เราคิดคือเขาตั้งใจพูดให้เรารู้สึกแย่ในสิ่งที่เราก็ไม่ได้เลือกเอง ถ้าเลือกได้เราก็คงไม่อยากชื่อแป้งหรอกถ้าชื่อแป้งแล้วต้องเป็นแบบนี้
ตลอดช่วงชีวิตตอนม.ต้นเราต้องทนกับคนพวกนี้ที่เอาแต่ล้อเรา พูดทุกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกแย่ เราสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดที่มีให้กับคำพูดของเขา กับเสียงหัวเราะที่คอยเยาะเย้ยเราเมื่อมีคนในกลุ่มเขาพูดเรื่องแย่ๆใส่เรา เรากลายเป็นตัวตลกของพวกเขา กลายเป็นเบ้รองรับอารมณ์ของพวกเขาตลอดเวลา3ปี เราไม่รู้สึกดีใจสักนิดที่สร้างเสียงหัวเราะให้พวกเขาได้ เรากลับรู้สึกแย่ แย่มาก แย่ขึ้นทุกวัน
เราเคยพอใจในสิ่งที่เราเป็น เคยดีใจที่อย่างน้อยเราก็เกิดมาครบ 32 ประการ แต่พอมาเจอคำพูดของคนพวกนี้มันทำให้เราเปลี่ยนความคิด ตลอดเวลาเราเอาแต่คิดว่ามันผิดมากเหรอที่เราเกิดมาเป็นแบบนี้ มันทำให้เราเกลียดทุกอย่าง เกลียดหน้าตาของเรา เกลียดสีผิวของเรา เกลียดชื่อของเรา เกลียดทุกอย่างที่เป็นเรา
เรื่องแบบนี้ไม่ไก้เกิดกับเราแค่ครั้งเดียวหรอกทั้งๆที่แค่ครั้งเดียวก็ทำเราเสียความมั่นใจในการดำเนินชีวิตของเราไปหมดแล้ว
ตอนม.ปลาย ช่วงปิดเทอมเราขึ้นกทม. มาทำงาน เราคิดว่าคนเมืองเขาคงไม่มาสนใจกับชื่อหรือสีผิวของเราหรอก แต่สิ่งที่เราเจอมันต่างกับที่เราคิดอย่างกับฟ้ากับเหว นอกจากเขาจะตลกชื่อของเราแล้ว เขายังแกล้งเราทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เขาแกล้งเราเวลาเราทำงาน เราทนทุกอย่างเท่าที่ทนได้ แต่เขากลับแกล้งเราหนักขึ้นๆ หนักสุดคือเขาขัดขาเราตอนที่เราถือของที่มันสามารถแตกได้ถ้าเราล้มอะ ครั้งแรกเราไม่ล้ม ครั้งที่สองเราเกือบล้มเราเขวไปเลย เราก็เลยหยุดเดินให้เขาเดินไปก่อน เราพยายามมองโลกในแง่ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เราเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าเขาแต่ก็อย่างว่าทำงานที่เดียวกันจะไม่เจอกันได้ไง
พอจบม.ปลายเราขึ้นมากทม.อีกครั้งเพื่อทำงาน ครั้งนี้เราทำงานโรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าแห่งหนึ่งในสมุทรปราการ เราคิดไว้แล้วแหละยังไงครั้งนี้ก็คงไม่แคล้วโดนอีกแน่ๆ และเราก็โดนจริงๆ เราต้องแนะนำตัวกับเพื่อนในแผนกเดียวกัน เราก็แนะนำตัวว่าเรามาจากจังหวัดนู่นพักอยู่แถวนี่ และพอเราบอกว่าเราชื่อแป้ง หัวหน้าแผนกก็พูดขึ้นมาต่อหน้าคนทั้งหมด "ชื่อกับสีผิวคนละทางเลย" แล้วเขาพูดต่อหน้าคนทั้งแผนกอะ ทุกคนหัวเราะเราหมดเลย เราก็ได้แต่ยิ้มแหละทั้งที่ในใจโคตรเจ็บเลย
ทุกวันนี้เราได้แต่ถามตัวเองอยู่ซ้ำๆทำไมทุกอย่างมันเหมือนกับเดจาวู ทำไมมันต้องเกิดกับเราซ้ำๆซาก ทำไมต้องเป็นเรา ทำไมเรื่องมันต้องเกิดกับเรา ทำไมเราต้องเกิดมาดำ ทำไมเราต้องชื่อแป้ง ทำไมเราต้องเกิดมา ทำไมเราไม่ตายๆไปสะ
ทุกวันนี้เราไม่กล้าจะเจอคนใหม่ๆ เพราะเรากลัว กลัวที่จะต้องพูดถึงชื่อของตัวเอง กลัวเขาจะตลก กลัวเขาจะล้อเลียน กลัวเขาจะดูถูกเรา เรากลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง
บางทีเราก็คิดว่าทำไมเราต้องไปจำไปสนใจกับเรื่องไร้สาระที่ทำให้เราเจ็บปวด เรื่องดีๆในชีวิตก็มีตั้งเยอะ เรายังมีพี่สาว มีเพื่อนดีๆที่มีตั้ง2คน แต่ไม่รู้ทำไมเรากลับไม่ลืมเรื่องที่ทำให้เราเจ็บปวด ทำไมยิ่งเราอยากลืมคำพูดพวกนั้นมันยิ่งชัดขึ้น ทำไมมันอยู่ในหัวเราตลอดเวลาไอ้เรื่องไม่ดีพวกนี้
เราได้แต่ตะโกนอยู่ในใจตัวเองว่าผิดมากหรอที่เกิดมาดำผิดมากหรือที่ชื่อแป้ง ผิดมากที่เราเป็นแบบนี้
เราผิดมากเลยหรอที่เราเลือกไม่ได้