ห่างเมืองดอกบัวสามร้อยกว่ากิโลเมตร

ตั้งแต่หัวค่ำ  นั่งที่ห้องอาหารโรงแรม  ซดยาดองกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันสิบกว่าปี
บาร์เทนเดอร์น่ารักมากว์   สวย

ก็หยอกล้อเธออยู่ตลอด  เธอก็อัธยาศัยดี  ขี้เล่น  อารมณ์ขัน
พูดเก่ง  พูดเพราะ  เสียแต่เสียงใหญ่ไปนิด

มีแซวเล่น ๆ ด้วยว่า  ถ้าพี่นอนคนเดียว
นู๋เป็นเพื่อนได้นะ  แต่ห้ามทำอะไรนู๋   หัวเราะร่วน

เล่นเอาผมวาดฝันไปถึงไหนต่อไหน

ประสาคนซื่อ   ไร้เดียงสา  ขาดประสบกาม เอ๊ย ประสบการณ์




ตะกี๊   ยาดองได้ที่   ร่ำลาเพื่อน
ส่งเพื่อนที่ลานจอด  เพื่อนกลับบ้าน   ผมขึ้นห้องพัก

รถเพื่อนเคลื่อนกลับ
ผมก็รีบแว่บกลับเข้าไปในห้องอาหร  เซ ๆ ไปทางน้องบาร์เทนเดอร์  แต่ยังไม่ถึงครึ่งทาง
มีมือน้อย ๆ  มาดึงแขนผม   อ่อ  น้องน่ารักอีกคนที่คอยรินยาดองให้นั่นเอง

กระซิบผมว่า  เทยนะพี่

พร้อมยิ้มน้อย ๆ    แววตาขำ ๆ ล้อเลียน   แล้วชิ่งวับ

ผมได้แต่กลอกตา  สะบัดหัว  ไล่ความงึด
รำพันเบา ๆ คนเดียวว่า  เหรอ




จากว่าจะไปทางบาร์  ผมหันหน้าไปทางลิฟท์
ถึงห้องพักล็อคประตู  เชคซ้ำว่าบิดกลอนแน่นหนาแล้ว  กุญแจสำรองก็เข้าไม่ได้แน่ ๆ

ขอบใจมากนะน้องสาวเสิร์ฟ  
ไม่งั้นคืนนี้พี่หล่ออาจไม่กล้าสู้หน้าบรรดาลุง ๆ ราชดำเนินอย่างลูงโอลด์  ลุงจ่า  ลุงโย  ไปอีกนาน




แต่อีกใจก็นึกเสียดายนิดนิ๊ดส์