แม่ไม่ให้คบเพื่อน ไม่ให้ออกจากบ้าน จนเราเริ่มเก็บตัว อยู่แต่คนเดียว กลัวที่ที่มีคนเยอะ จากที่กล้าทุกอย่างตอนนี้กลับไปหมด กลัวแม่ด้วยค่ะ เพราะทุกครั้งที่จะออกจากบ้านจะโดนแม่พูดเหน็บ ไปหาผู้ชายหรอ ไปหาเพื่อนหรอ ท้องมาไม่เลี้ยงให้นะ คือเราไม่มีแฟน และไม่มีเพื่อนแล้วด้วย แม่พูดประมาณนี้ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน เป็นมาตั้งแต่เราอายุ13แล้วค่ะ พูดกดดันเราจนเราไม่มีเพื่อนจริงๆ และช่วงม.3 เราตัดสินใจไม่ไปเรียน เพราะกลัวค่ะ ยิ่งเพื่อนในห้องเยอะยิ่งกลัว กลัวการที่ต้องพูดคุย แม้แต่ก่อนจะสนิทกันแค่ไหน แต่ตอนนั้นเรา ไม่คุยกับใครเลย

จนถึงตอนนี้เราว่าเราเป็นบ้าไปแล้ว... ถ้าเก็บเงินได้มากพอเราจะออกไปจากคุกนี่ค่ะ ไปเรียนรู้การใช้ชีวิต ตอนนี้เพื่อนที่แม่ไม่ให้เราคบ เค้าสอบติดมหาลัยกันหมดแล้ว ถ้าตอนนั้นแม่ไม่ห้ามเรา เราคงได้เรียนดีๆแบบเพื่อน

อยากขอโทษเพื่อนที่เราเมินใส่ เรายอมแพ้ตั้งแต่ที่แม่บอกว่าเลิกคบเพื่อนกลุ่มนี้นะ มันพาเที่ยว.. เที่ยวในที่นี้คือ ไปกินนั่นกินนี่งลับเลิกเรียนบางครั้ง เช่น ไอติม ปังปิ้ง เนื้อย่าง บิงซู. เสียดายมากค่ะ ที่แม่คอดแบบนั้นโกรธตัวเองด้วยที่เชื่อแม่มากเกินไป เราน่าจะดันทุรังคบเพื่อนต่อ ใช้ชีวิตเหมือนเดิม.... แต่เราอ่อนไหวง่ายมาก แม่ห้าม คือห้าม
ตอนนี้เราเหมือนคนโง่ๆคนหนึ่งเลย ทำอะไรไม่เป็น แฟนไม่มี เพื่อนไม่มี ไม่มีใครคบ แถมเป็นโรคซึมเศร้าอีก ทุกวันนี้ อายุ18ปีครึ่ง แม่ยังห้ามออกจากบ้านอยู่เลย

แค่อยากระบาย เรามีน้องสาวคนนึงนะคะ น้องสาวเราอายุ14 กำลังจะเป็นเหมือนเราเลยค่ะ แต่นางดื้อ แม่ห้ามคบเพื่อนนางก็คบ ห้ามออกจากบ้านนางก็ออก อิสระมาก แต่นางเกเรจริงกินเหล้าตั้งแต่ม.1 มีแฟนคุยมั่สซั่วไปหมด แต่แม่ไม่ตาม แต่เคสของเรา แค่ฉลองวันเกิดเพื่อน แม่ตามค่ะ ขับรถไปตามด่า นั่งกินเนื้อย่างอยู่ด่าฉอดๆๆ นี่แหละค่ะ ทำให้เราไม่กล้าออกไปไหนอีกเลย