เรารู้นะคะเราเคยได้ยินว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูก แต่เรารู้สึกว่าเราขาดความรักจากพวกท่านมากเพราะเราเป็นพี่คนโตรึป่าว น้องไม่เคยขอแม่เลยค่ะ แต่น้องได้สิ่งของตลอกตัดมาที่เรา มันกลับกลายเป็นว่าเราต้องเก็บตังซื้อสิ่งนั้นเอง เรารู้ว่าแม่อยากให้หัดออมค่ะ แต่เราแค่น้อยใจน้องเรามันก่างเราแค่ไม่กี่ปีเอง บางทีเราก็น้อยใจ เราไม่รู้สึกเลยว่าเราได้ความรัก ท่านไม่เคยชมเวลาที่เราทำอะไรดีๆเลย แต่พอมีข้อผิดพลาดท่านก็จำมัน เราไม่ค่อยจะถูกในสายตาท่านเลยค่ะ แต่บางที เราแค่อยากให้ท่านใส่ใจเราบ้าง เราอยากได้ความรักนั้นบ้าง เวลาทะเลาะเราแค่อยากให้แม่เข้าหาเราก่อนบ้างไม่ใช่อะไรๆก็เราผิด มันรู้สึกขาดค่ะ จนบางทีเราไม่อยากอยู่แล้ว เราไม่มีความสุขเลย เราเข้มแข็งไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อย แกไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าเราเหนื่อยมั้ย เป็นไงบ้าง ทั้งที่ที่ผ่านมาเราทำตัวดีมาตลอด บุหรี่ไม่สูบ เหล้าไม่เคยกิน ตื่นเช้า ทำงานบ้าน  ทำกับข้าว แต่แกก็ไม่เห็นมันเลยหรอคะ เราเป็นลูกเราต้องยอมตลอดหรอคะ แล้วสรุปพ่อแม่รักลูกเท่ากันมั้ยคะ เราอึดอัดค่ะ เราไม่อยากอยู่แล้ว เรารู้สึกท้อ อย่างน้อยเค้าน่าจะสนใจเราสักนิดก็ยังดี ถามเราสักคำก็ได้ว่าเหนื่อยมั้ย ปิดเทอมอยากไปเที่ยวไหน แกมันแต่สนใจงานอย่างเดียวไม่แบ่งเวลามาให้เราเลย มันมีความสุขแค่เสี่ยวหนึ่งค่ะ เสี่ยวหนึ่งจริงๆ แค่ตอนเด็กจนตอนนี้เราเริ่มไม่อยากจะอยู่แล้ว...ทำไงดีค่ะเราไม่อยากเก็บกด ไม่อยากซึมเศร้า ไม่อยากรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้