คือผมเพิ่งนึกอยากหาแฟนเอาตอนอายุ 30 ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดเรื่องแฟนในหัวเลยไม่เคยจีบใครด้วยเพราะเป็นคนเฉยๆ เงียบๆ ตอนนี้ 31 เลยไม่รู้จักคำว่ารักจริงๆเป็นเช่นไหร เลยอยากถามท่านทั้งหลายว่า อาการแบบนี้เค้าเรียกว่า"รัก"หรือเปล่า อาการอย่างนี้เค้าเรียกว่า"เพ้อ" หรือเปล่า เป็นเพลงเชียว!
คือเมื่อช่วงสงกรานต์ผมมีโอกาสไปเที่ยวต่างประเทศ แล้วเผอิญก่อนหน้าวันสองวันผมอ่านคำทำนายดวงในไอจี เค้าบอกว่า "คนโสดจะได้เจอเนื้อคู่จากการเดินทาง" นั่นดิ พรุ่งนี้เราจะเดินทางพอดี จะเจอใครมั๊ยน๊อ พอถึงเวลานัดเจอกับกรุ๊ปทัวร์ เชื่อไหม ผมมองผู้หญิงอยู่คนนึงตลอดการเดินทาง โดยที่กรุ๊ปนั้นก็มีหญิงอื่น แต่ผมไม่มอง ไม่สนใจใครเลยนอกจากคนๆนี้ ผมแอบมองเธอตลอดหลายวันที่เดินทาง ไม่รู้เธอรู้หรือเปล่า แต่ช่างเถอะ ตอนแรกผมประเมินอายุเค้าไม่ถูก ดูหน้าเด็กมากน่าจะเต็มที่24 แต่พอผมมานั่งสืบประวัติแล้วผมว่าเค้าอายุน่าจะเท่าผมเลยหล่ะ เธอทำให้ผมรู้สึกชอบจริงๆ คือเมื่อก่อนผมมองผู้หญิงแต่ละคนผมรู้สึกเฉยๆ ธรรมดาไม่ได้อะไร ไม่น่าจะเป็นคนที่ใช่ ยอมรับว่าแอบคิดลึกอีกตะหากตามประสาผู้ชาย แต่กับเธอคนนี้ ผมไม่คิดลึกเลย ตรงกันข้ามไม่อยากคิดด้วย มันรู้สึกเหมือนกับเรารักใครสักคนแล้วไม่อยากทำให้เค้าเสียใจทั้ง วจีกรรม กายกรรม มโนกรรมเลยครับ จนผ่านมาหลายวันผมก็เปิดดูเฟสเค้าที่นานๆจะลงซักรูป แต่ไอจีเค้าเป็นไพรเวท ก็เสียดายอยู่เพราะถ้าเค้ารับผม ประวัติทั้งหมดน่าจะชัดเจนขึ้นครับ เพลงรักทั้งหลายที่ผมเคยฟังเมื่อก่อนก็แค่ฟังๆไป แต่ตอนนี้แต่ละเพลงมันช่าง โดนใจเหลือเกิน ทั้งเพลง แอบรัก เพลง คิดถึง ทั้งหลาย แต่!!!! เราช่างต่างกันเหลือเกิน คือเค้าน่าจะพอมีฐานะ ผมพอมีพอกิน เธอเรียนเก่ง หัวไว ผมหัวช้าคิดช้า เธอเพื่อนมากผมไม่มีเพื่อน เธอเป็นคนเมือง ผมเป็นคนต่างจังหวัด เธอเป็นคนร่าเริง ผมเป็นคนเงียบๆ เธอมีงานดีดีทำ ผมค้าขายเก็บเล็กผสมน้อย แต่แค่ได้เห็นรูปในเฟสก็ดีใจแล้วครับ หลายวันมานี้ทำให้ผม รู้สึกเหงาขึ้นมาทันใด ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่ในที่แคบเลย มันรู้สึกหดหู่ไงไม่รู้ เหงาแฟน กินก็กินไม่ค่อยลง นอนก็ไม่ค่อยหลับ มันขาดชีวิตชีวาจัง ผมได้แต่คิดถึงคนๆนี้ตลอด คิดถึงเวลาเธอยิ้ม หัวเราะ เสียงหวานๆ ของเธอ ครั้นจะจีบเธอก็กระไรอยู่ เพราะเพิ่งเจอแค่ไม่กี่วันจะไปจู่โจมเลยมันก็กล้า สุดท้ายก็คงได้แต่คิดถึงวันนั้นและเปิดดูรูปเธอที่พอหาได้ไปก่อน หากผมมีวาสนา พรหมลิขิตคงบรรดาลชักพา ให้เราได้มาพบกันอีกเป็นหนึ่งด้าวฟ้าเดียวกัน เป็นบุพเพสันนิวาสทุกชาติไปครับ
คำถามคือแบบนี้เค้าเรียกว่า รัก หลง เพ้อ ละเมอ หรืออะไรครับ
แบบนี้เรียกว่า รัก หลง หรือเพ้อครับ
คือเมื่อช่วงสงกรานต์ผมมีโอกาสไปเที่ยวต่างประเทศ แล้วเผอิญก่อนหน้าวันสองวันผมอ่านคำทำนายดวงในไอจี เค้าบอกว่า "คนโสดจะได้เจอเนื้อคู่จากการเดินทาง" นั่นดิ พรุ่งนี้เราจะเดินทางพอดี จะเจอใครมั๊ยน๊อ พอถึงเวลานัดเจอกับกรุ๊ปทัวร์ เชื่อไหม ผมมองผู้หญิงอยู่คนนึงตลอดการเดินทาง โดยที่กรุ๊ปนั้นก็มีหญิงอื่น แต่ผมไม่มอง ไม่สนใจใครเลยนอกจากคนๆนี้ ผมแอบมองเธอตลอดหลายวันที่เดินทาง ไม่รู้เธอรู้หรือเปล่า แต่ช่างเถอะ ตอนแรกผมประเมินอายุเค้าไม่ถูก ดูหน้าเด็กมากน่าจะเต็มที่24 แต่พอผมมานั่งสืบประวัติแล้วผมว่าเค้าอายุน่าจะเท่าผมเลยหล่ะ เธอทำให้ผมรู้สึกชอบจริงๆ คือเมื่อก่อนผมมองผู้หญิงแต่ละคนผมรู้สึกเฉยๆ ธรรมดาไม่ได้อะไร ไม่น่าจะเป็นคนที่ใช่ ยอมรับว่าแอบคิดลึกอีกตะหากตามประสาผู้ชาย แต่กับเธอคนนี้ ผมไม่คิดลึกเลย ตรงกันข้ามไม่อยากคิดด้วย มันรู้สึกเหมือนกับเรารักใครสักคนแล้วไม่อยากทำให้เค้าเสียใจทั้ง วจีกรรม กายกรรม มโนกรรมเลยครับ จนผ่านมาหลายวันผมก็เปิดดูเฟสเค้าที่นานๆจะลงซักรูป แต่ไอจีเค้าเป็นไพรเวท ก็เสียดายอยู่เพราะถ้าเค้ารับผม ประวัติทั้งหมดน่าจะชัดเจนขึ้นครับ เพลงรักทั้งหลายที่ผมเคยฟังเมื่อก่อนก็แค่ฟังๆไป แต่ตอนนี้แต่ละเพลงมันช่าง โดนใจเหลือเกิน ทั้งเพลง แอบรัก เพลง คิดถึง ทั้งหลาย แต่!!!! เราช่างต่างกันเหลือเกิน คือเค้าน่าจะพอมีฐานะ ผมพอมีพอกิน เธอเรียนเก่ง หัวไว ผมหัวช้าคิดช้า เธอเพื่อนมากผมไม่มีเพื่อน เธอเป็นคนเมือง ผมเป็นคนต่างจังหวัด เธอเป็นคนร่าเริง ผมเป็นคนเงียบๆ เธอมีงานดีดีทำ ผมค้าขายเก็บเล็กผสมน้อย แต่แค่ได้เห็นรูปในเฟสก็ดีใจแล้วครับ หลายวันมานี้ทำให้ผม รู้สึกเหงาขึ้นมาทันใด ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่ในที่แคบเลย มันรู้สึกหดหู่ไงไม่รู้ เหงาแฟน กินก็กินไม่ค่อยลง นอนก็ไม่ค่อยหลับ มันขาดชีวิตชีวาจัง ผมได้แต่คิดถึงคนๆนี้ตลอด คิดถึงเวลาเธอยิ้ม หัวเราะ เสียงหวานๆ ของเธอ ครั้นจะจีบเธอก็กระไรอยู่ เพราะเพิ่งเจอแค่ไม่กี่วันจะไปจู่โจมเลยมันก็กล้า สุดท้ายก็คงได้แต่คิดถึงวันนั้นและเปิดดูรูปเธอที่พอหาได้ไปก่อน หากผมมีวาสนา พรหมลิขิตคงบรรดาลชักพา ให้เราได้มาพบกันอีกเป็นหนึ่งด้าวฟ้าเดียวกัน เป็นบุพเพสันนิวาสทุกชาติไปครับ
คำถามคือแบบนี้เค้าเรียกว่า รัก หลง เพ้อ ละเมอ หรืออะไรครับ