ผมทั้งโง่ทั้งซื่อบื้อไม่รู้ผมจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองยังไงเป็นคนที่ไม่ทันคนไม่ทันโลกเอาสะเลยอีกอย่างไม่เคยเข้าสังคมด้วยพอมาเข้าสังคมมาอยู่กับพวกคนเยอะๆยิ่งปรับตัวไม่ทันส่วนมากผมจะอยู่บ้านนอกพอมาเข้าสังคมในเมืองทำงานกับผู้คนเยอะๆที่สำคัญเข้ากับใครไม่ได้เลยเพื่อนก็ไม่มีผมอยากเปลี่ยนตัวเองมากเลยครับผมต้องเริ่มต้นยังไงอีกอย่างผมไม่เคยทำอะไรคนเดียวด้วยผมได่ฉายาตอนเด็กที่เพื่อนๆเรียกตั้งแต่เด็กเพื่อนเรียกผมว่าไอ้เอ๋อและก็ถูกล้อมาจนโตทุกคนจะมองผมเป็นตัวประหราดชอบด่าผมว่าเอ๋อว่าโง่ทำอะไรไม่เป็นหรอก
ตอนผมอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวกินข้าวคนเดียวมีผู้คนเยอะๆผมจะสั่นๆกลัวบางครั้งก็เอ๋อเบลอๆไปเลยผมพยายามควบคุมสติแต่ผมทำไม่ได้มันเกิดขึ้นโดยอัตโนมัตไม่รู้ว่ามันเป็นปมที่ผมโดนล้อมาตั้งแต่เด็กหรือเป็นเพราะผมเองที่เอ๋อที่โง่จริงๆ ตอนนี้ผมก็อายุ20ปีแล้วมันส่งผลกระทบต่อตัวผมมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานเรื่องเรียนคือตอนนี้ผมท้อกับตัวผมมากผมไม่สามารถทำตัวปกติเหมือนคนอื่นได้และคนรอบข้างเขาก็ไม่ชอบผมส่วนมากจะมีแต่คนดูถูกดูแคลนผมผมเลยต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวชีวิตผมไม่มีใครเลยนอกจากพ่อกับแม่ผมในแต่ละวันที่ทำงานก็โดนล้อโดนด่าอยู่ตลอดเวลาทุกวันนี้ต้องใช้ชีวิตอย่างกดดันมากในแต่ละวันเหมือนสมองจะระเบิดผมไม่อยากเป็นอยู่แบบนี้ครับเพราะอนาคตผมต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ผมเหมือนเป็นเสาหลักของครอบครัวเลยก็ว่าได้เพราะพ่อแม่ฝากความหวังไว้ที่ผมในทุกๆคืนผมจะนอนร้องให้ข้างในหัวคิดอยู่ตลอดเวลาว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ทำไมไม่เหมือนคนอื่นเขาที่เขาใช้ชีวิตปกติได้ต่างจากผมที่ต้องทนคำด่าดูถูกอยู่ตลอดเวลามันไม่ง่ายเลยที่ต้องทนที่ต้องใช้ชีวิตแบบนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือร้องให้ระบายกับตัวเองผมไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้เพื่อนผมก็ไม่มีเลยสักคนผมต้องทำยังไงผมอยากเข้มแข็งผมอยากเขาชนะทุกๆอย่างที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้