ช่วงเวลาโพล้เพล้ผีตากผ้าอ้อม ช่วงนี้ที่ร้านจะวุ่นวายหน่อย

มีลูกค้าหญิงสูงวัยใส่ชุดดำสวยงาม รองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาในร้าน มองดูก็จำได้ว่าเป็นคนมีฐานะดีแถวบ้าน

แต่ไม่ใช่ลูกค้าที่ร้าน มาดูบทสนทนากันค่ะ

คนรวย :  อิหล่ามีซองจดหมายบ่

จขกท  : มีจ้า

คนรวย  : ขายจั่งได๋

จขกท : ซองละบาทจ้า

คนรวย  : เอามาให่แหน่ซองนึง

จขกท  : จ้า

แล้ว จขกท ก็เดินไปหยิบซองจดหมายให้ กลับมายืนขายของให้ลูกค้าคนอื่นต่อ

คนรวย  : หล่ายืมปากกาแหน่

จขกท ยื่นปากกาให้ คนรวยก็เลยชวนสนทนาเรื่องจะไปช่วยงานศพ

จขกท ก็ ฟังไป อือๆ ออๆ ฟังไปตามเรื่อง

คนรวย : ไปช่วยงานสู่มื่อนี่ต้องใส่ซอง 500 ถึง 1000 เด้อ

คนรวยพูดไปก็หยิบเงินในกระเป๋าหรูมานับใส่ซอง

คนรวย  : ค่าซองจดหมายท่อได๋หล่า ?

จขกท :บาทนึงจ้า

คนรวย : อ่อ บ่มีเงินเหรีญบาทเลย เดี๋ยวมื่อหลังสิแวะเอาเงินมาให้เด้อหล่า

จขกท : เงียบ ไม่อือ ไม่ออ

แล้วคนรวยคนนั้นก็เดินออกไปจากร้าน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงบัดนี้

จขกท ไปตลาดเจอคนรวยคนนั้น แกก็จะหันหน้าหนีไปทางอื่น

จขกท นั่งอยู่ในร้าน มองออกไปข้างนอกก็เห็นคนรวยคนนั้นขับรถผ่านไปผ่านมา

แม่บอก คิดซะว่าทำบุญกับคนตาย เงินแค่บาทเดียว

จขกท บอกแม่บุญต้องเป็นสิ่งที่เราตั้งใจจะทำนะแม่

เขามีเงินใส่ซองตั้งเย๊อะ อีกอย่างเขาก็รวย และที่สำคัญเขาไม่ใช่ลูกค้าหนู

ไม่ใช่ญาติ เขาทำแบบนี้ถือว่าเอาเปรียบหนู หนูไม่ทำบุญร่วมกับคนแบบนี้หรอก