คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
ไม่ไช่แน่นอน นี้คือกลไกป้องกันตัวเองของเรา ที่เห็นคุณค่าของเราคิดและมีเหตุผลทุกเรืองและตอบและย่อยสลายความคิดของเราเอางได้
เรื่องเหล่านี้จะเป็นกับทุกคนต้องผ่านไปให้ได้ จงเปลี่ยนเป็นแรงผลังดันเป็นพลังชีวิตให้เดิน เป็นจุดมุ่งหมายที่จะเอาชนะในวันข้างหน้าที่รอคุณอยู่
เรื่องที่เจอทุกเรื่องไม่มีความบังเอิญแน่นอน ต้องเจออีกมากมายในอนาคต คุณมีกลไกอย่างนี้จะคุ้มครองตัวคุณเอง หากผ่านไปอีกช่วงเวลาหนึง
ก็จะกลายเป็นกลยุทธฺ์ ในการทำงาน ครอบครัว ที่คุณคิดและย่อยสลายได้ก็คือคุณไม่ต้องการให้ไครที่คุณพูดถึงต้องเจ็บปวดเพราคุณ
เรื่องเหล่านี้จะเป็นกับทุกคนต้องผ่านไปให้ได้ จงเปลี่ยนเป็นแรงผลังดันเป็นพลังชีวิตให้เดิน เป็นจุดมุ่งหมายที่จะเอาชนะในวันข้างหน้าที่รอคุณอยู่
เรื่องที่เจอทุกเรื่องไม่มีความบังเอิญแน่นอน ต้องเจออีกมากมายในอนาคต คุณมีกลไกอย่างนี้จะคุ้มครองตัวคุณเอง หากผ่านไปอีกช่วงเวลาหนึง
ก็จะกลายเป็นกลยุทธฺ์ ในการทำงาน ครอบครัว ที่คุณคิดและย่อยสลายได้ก็คือคุณไม่ต้องการให้ไครที่คุณพูดถึงต้องเจ็บปวดเพราคุณ
แสดงความคิดเห็น
โรคซึมเศร้า
เรื่องมีอยู่ว่าแต่ก่อนที่อยู่ไทยเป็นคนร่าเริงมากแต่ก็โดนที่บ้านลังแกเยอะเหมือนกันตั้งแต่เอาน้ำลายมาถูหน้าเอาขี้เต่าให้ดมตบหน้าตีด่าไม่ให้ไปเที่ยวด้วยให้อยู่บ้านคนเดียว(ตอนที่อยู่ไทยอยู่กับป้าพ่อกับแม่เลิกกันแม่เลยต้องไปหาเงินที่ต่างประเทศ)คือที่จำขึ้นใจเลยคือตอนที่จะไปเที่ยวกันคือแม่เราส่งเงินค่าใช่จ่ายที่ให้ไปเที่ยวแล้วแต่เราดันไปทะเลาะกับลูกป้าก่อนคือเราแค่ตะคอกแล้วก็ด่าเพราะว่าลูกของป้าเอาน้ำลายมาป้ายหน้าเราก่อนพอป้าเห็นป้าก็ลากเราขึ้นห้องคือดึงผมแล้วลากขึ้นห้องแล้วป้ากับคนอื่นๆก็ออกไปเที่ยวกันชิวิตดีเลยส่วนเราก็ไม่มีอะไรกิน(มีแหละแต่ทำไม่เป็น)แล้วอยู่บนห้องตลอดเพราะกลัวผีมีแอบเดินมาดูบ้างว่าเค้ากลับมากันหรือยัง แต่ตอนที่อยู่บนห้องอะคือร้องไห้แล้วก็แบบคิดว่าเราทำไรผิด?เราผิดหรอ?ลามไปจนถึงเอารูปที่อยู่ในอัลบัมที่มีรูปพ่อแม่พี่สาวแล้วก็เราออกมาดูแล้วก็คิดว่าถ้าเราไม่เกิดมามันจะดีกว่ามั้ย?คิดถึงแม่ทำไมเราถึงไม่มีแม่ที่อยู่กับเรา?ส่วนพี่สาวก็ไปอยู่กับแฟน หลังจากนั้นเราก็ได้มาอยู่เมืองนอกกับแม่เราคิดว่าชีวิตเราจะดีขึ้นแต่ความจริงมันไม่เลย(ดีขึ้นนิดหน่อย)เพราะว่าเราเป็นคนอารมร้อนส่วนแม่เราเป็นคนไม่ชอบให้คนตะคอกใส่(ขึ้นเสียง)พอเราทะเลาะกับแม่ทีไรแม่เราก็จะแบบว่าเราแบบไม่น่าเอามาอยู่เลยไม่น่าให้แกเกิดมาเลยถ้าไม่มีแกคงจะไม่ต้องมาทำงานหนักขนาดนี้ เราเข้าใจนะว่าที่แม่พูดเพราะแม่เหนื่อยแต่บางครั้งเราก็คิดว่าถ้าเราตายแม่คงจะสบายกว่านี้ แล้วมีครั้งนึงที่ขาหักแล้วคือช่วงนั้นเราเอาแต่ใจมากจนแม่ทนไม่ไหวแม่เลยออกจากบ้านไปซักพักแล้วพ่อ(แฟนใหม่แม่)ก็บอกว่าจะเอาแม่กลับมาไปเอาแม่กลับมาช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเสียจมากจนคิดฆ่าตัวตายแบบถ้าให้แม่กลับมาบ้านมาหาพ่อได้จะให้ตายก็ยอมคือเรารู้สึกผิดมากแต่ในที่สุดแม่ก็กลับมา หลังจากนั้นเราก็เป็นพวกที่เวลาไปโรงเรียนจะดูเหมือนเราร่าเแต่เริงความจริงเราด่าได้ทุกอย่างรอบตัวเราสิ่งที่คนอื่นเค้าไม่ด่าแต่นี่ด่าคือมองโรคในแง่ร้ายมากจนครูบอกเธอเป็นพวกมองโลกในแง่ร้ายแล้วก็เป็นพวกร้องไห้ง่ายมากพอร้องก็จะคิดฆ่าตัวตายตลอดเป็นพวกไม่สนใจอยากจะทำอะไรซักอย่างเพราะคิดว่ามันน่าเบื่อมันไม่สนุก
อยากรู้ว่าอาการแบบนี้คือโรคซึมเสร้าหรือป่าวคะ?
ปล.เราเป็นพวกโรคส่วนตัวสูงด้วย อีกอย่างก็คือเป็นพวกพูดไม่คิดมาคิดตอนที่สายเกินไปแทน