เป็นเรื่องที่เราและคนในครอบครัวเจอมาทั้งหมด และเจอกันมาเยอะมาก
จากที่เราเคยกลัวผีมาก จนวันนี้กลายเป็นรำคาญ และไม่กลัวอีกเลย
แต่วันนี้จะขอเอามาแชร์แค่ 3 เรื่องก่อนนะคะ สั้นๆ(หรือเปล่า?)

1.แวะมาดูเฉยๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้          เป็นเรื่องเล่าจากคุณยายของเราเอง คุณยายเล่าว่าวันหนึ่งคนข้างบ้านจัดงานศพ
ช่วงที่พระสวดพระอภิธรรมอยู่นั้นก็เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลานอนของคุณยายทำให้คุณยายจำเป็นต้องนอนฟังพระสวดไปด้วย
และช่วงจังหวะที่พระหยุดสวดนั้น คุณยายรู้สึกได้ว่าตนเองอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น ขยับตัวไม่ได้ ทุกอย่างรอบข้างเงียบไปหมด
แต่ก็ยังได้ยินเสียงเหมือนคนเดินเหยียบกิ่งไม้และใบหญ้าแห้งๆข้างบ้าน และเสียงนั้นก็ค่อยๆเข้ามาจนใกล้หน้าต่างที่ติดอยู่กับเตียง
คุณยายชำเลืองตามองไปทางหน้าต่างที่ปิดอยู่ และคิดว่าต้องเป็นขโมยแน่ๆ เพราะตนเองอยู่บ้านหลังใหญ่โตคนเดียวมาโดยตลอด
หลังจากคิดได้ไม่นานหน้าต่างก็เปิดออกเสียงดัง “ปัง!” สนั่นหวั่นไหว พร้อมกับปรากฏร่างผู้ชายตัวใหญ่ กำยำ ผิวดำ
สวมกางเกงขาสั้นสีแดง ไม่ใส่เสื้อ กระโดดขึ้นมานั่งยองๆบนขอบหน้าต่าง และจ้องมาทางคุณยาย
ภายใต้ความมืดคุณยายมองที่ใบหน้าจึงเห็นเพียงแค่ลูกตาสีขาวกับฟันแหลมๆที่แสยะยิ้มเท่านั้น
ร่างดำพูดกับคุณยายว่า “ฮี่ๆ แวะมาดูเฉยๆ”
แล้วก็กระโดดออกไป จากนั้นคุณยายจึงตะโกนแหกปากสุดเสียงด้วยความตกใจ และตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ลุกขึ้นมานั่งหายใจหอบ
คุณยายนั่งอยู่จนเช้าจึงได้โทรเรียกป้าและลุงมารับกลับกรุงเทพฯ ปัจจุบันคุณยายแข็งแรงดีค่ะ

2.เสียงปริศนา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้           เป็นเรื่องเล่าของพ่อซึ่งเกิดขึ้นตอนต้นเดือนเมษายน 2561 พ่อเล่าว่าขณะที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอน
พ่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางหลังบ้าน ซึ่งบ้านของเราเป็นทาวเฮาส์ 2 ชั้น หลังบ้านติดกับที่ดินที่เป็นบ่อปลาของคนอื่น
เสียงเดินย่ำเท้าดังมากจนได้ยินมาถึงชั้น 2 พ่อก็นอนฟังว่าเสียงนั้นมันจะเดินไปทางไหน ในที่สุดเสียงเดินก็มาหยุดที่หลังบ้านตัวเอง
พ่อก็พยายามฟังอีกว่ามันจะทำอะไรต่อ สักพักหนึ่งก็มีเสียงผู้หญิงแหบๆพูดว่า “ตาล ตาล” ซึ่งเป็นชื่อลูกสาวของเพื่อนบ้าน
พ่อก็คิดว่าสงสัยผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นญาติของพวกเขา และเข้าหมู่บ้านไม่ได้จึงเดินมาด้านหลังแทน
ต่อมาเสียงผู้หญิงคนเดิมก็เรียก “แตน แตน” ซึ่งชื่อนี้พ่อไม่รู้ว่าเป็นชื่อใครจึงไม่ได้ใส่ใจ
ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงคนเดิมคนนี้ก็เรียก “เม่น เม่น!” ซึ่งเป็นชื่อเล่นของพ่อเอง พ่อตกใจมากและในจังหวะนั้นพ่อไม่สามารถขยับตัวได้
และเกิดอาการอึดอัด แน่นหน้าอก พ่อพยายามเรียกแม่ที่นอนหลับข้างอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล อีกทั้งรู้สึกได้ว่า...
ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะเดินเข้าบ้านของตน พ่อกลัวแม่และลูกๆจะได้รับอันตรายจึงมองไปที่รูปปู่แล้วพูดในใจว่า
“พ่อครับ ช่วยผมด้วย มันจะเข้าบ้านผมแล้ว”
พูดจบพ่อก็เด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง ใจเต้นรัวๆด้วยความกลัว ส่วนแม่ก็ยังคงหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไร
พ่อจึงหยิบนาฬิกามาดูแล้วพบว่าขณะนั้นเป็นเวลา ตี 3.33 น. พอดี พ่อจึงตะโกนลั่นบ้านว่า“Eสั-  Guนอนไม่พอ!”
ซึ่งอันนี้ทำให้เรากับน้องๆสะดุ้งตื่น และเข้าใจว่าพ่อนอนละเมอ 555+

3.ห้องปฐมพยาบาล
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้          อันนี้เป็นเรื่องของเราเองสมัยที่ได้งานทำงานแรกในชีวิต เราต้องอยู่ในไซด์งานก่อสร้างที่เต็มไปด้วยคนงานพม่าและกัมพูชา
เวลาไปทำงานเราก็จะตื่นพร้อมพ่อนั่นคือเวลาตี 4 ครึ่ง เพราะไซด์งานก่อสร้างที่ทำงานเราเป็นทางผ่านที่พ่อไปทำงานพอดี
วันหนึ่งพ่อแวะมาส่งเราที่ไซด์งานก่อสร้างซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาตี 5.15 น. ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่
แต่คนงานพม่าและกัมพูชาตื่นกันหมดแล้ว(ขยันมาก) เดินกันพลุกพล่าน ตัวเราตอนนั้นมีอาการง่วงเป็นอย่างมาก
จึงต้องการที่จะนอนต่อเพื่อให้มีแรงทำงานในเวลา 8 โมงครึ่ง เราขอให้แม่บ้านชาวกัมพูชาเปิดประตูออฟฟิสให้
เพื่อที่จะเข้าไปนอนต่อในห้องปฐมพยาบาล ตอนแรกเขาก็ทำท่าเหมือนไม่อยากเปิด เราก็บอกเขาว่าเราง่วงมากๆ เขาจึงยอมเปิดให้
พอเราเข้าไปในออฟฟิสได้จึงตรงดิ่งไปนอนที่ห้องปฐมพยาบาลทันที ซึ่งขณะนั้นภายในออฟฟิสมืดมาก
แต่เพราะความง่วงชนะทุกสิ่งเราจึงไม่ได้กลัวอะไร เราเปิดแอร์ ปิดไฟนอน ห่มผ้าอย่างสบายใจ
จนพักใหญ่เรามีความรู้สึกว่าผ้าห่มของเรา...มันค่อยๆไหลลงไปด้านล่างเตียง เราจึงดึงมันกลับขึ้นมาทั้งๆที่ตายังปิดอยู่
พร้อมกับพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้อีกเตียงที่ว่างเปล่า
สักพักหนึ่ง... “เอี๊ยด” เสียงคล้ายกับมีวัตถุหนักถูกวางลงบนเตียงจนเกิดเสียง
เราก็ตกใจนิดหน่อยแล้วคิดว่าแม่บ้านคงมาทำความสะอาดแต่เห็นเราหลับอยู่จึงไม่กล้าเปิดไฟ เราจึงนอนต่อโดยไม่สนใจอะไร
แต่อีกไม่กี่นาทีต่อมาผ้าห่มของเราก็ค่อยๆเลื่อนไปทางด้านหลัง เราลืมตาและนอนนิ่งให้มากที่สุดเพื่อพิสูจน์ว่าผ้าห่มมันเลื่อนเองจริงๆ
ซึ่งมันก็เจือกเลื่อนเองจริงๆ! เราเริ่มใจไม่ดีแล้วคิดว่าคนงานแอบเข้ามาในออฟฟิสแน่นอน
พอคิดแบบนี้ได้ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายแก่ๆพูดข้างหูว่า “หนาว...” เราร้อง “เฮ้ย!” ดังมากและลุกขึ้นมาเปิดไฟทันที
ปรากฏว่าภายในห้องปฐมพยาบาลมีแค่เราคนเดียวเท่านั้น... นาทีนั้นไม่คิดอะไรต่อแล้ว
เรารีบเดินออกจากห้องไปเปิดไฟทั้งหมดและออกมานอนหนุนแขนตัวเองตรงหน้าโต๊ะผู้จัดการ 55555+
(จากการพูดคุยกับพยาบาลประจำไซด์งานก่อสร้างเธอบอกว่าที่นี่เคยมีคนงานเสียชีวิตเพราะตกบ่อน้ำก่อนหน้าที่เราจะมาทำงานเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์)

ถ้าเพื่อนๆมีเรื่องหลอนแบบนี้ก็เข้ามาแชร์กันได้นะคะ
ขอสั้นๆนะ 55555 เพราะเราไม่ได้ใส่แว่น เวลาอ่านยาวๆแล้วมันปวดตา
ขอบคุณมากค่ะ