ขออภัยนะครับถ้าเกิดใช้คำผิดพลาด

ผมจะเริ่มแบบสั้นๆเลยละกันนะครับ
ตัวผมเองอายุ24 ส่วนภรรยาผมอายุ21 เราทั้งคู่มีลูกด้วยกันตอนนี้ลูกได้3ขวบเข้าเรียนเเล้ว
ก่อนหน้านี้เราทะเลากันเรื่องเงินที่ใช้ในชีวิตประจำวันบ่อยมากเพราะตัวผมเองไม่ได้ทำงานมีเงินประจำแบบคนอื่นเค้า แต่ส่วนตัวภรรยาผมเธอทำงานประจำ 8.30-17.30 เธอมีเงินเดือนประจำ
แต่ตัวผมเองก้ไม่ได้เปลียดเปลียนเรื่องเงินของเค้าสักเท่าไหร่จะมีก้แค่ซื้อข้าวกินแต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่เธอเป็นคนจ่าย ~ ข้ามมาเมื่อ2วันที่แล้วผมพูดกับเธอว่าผมจะเรียน ปวส.นะเสาร์อาทิตย์แต่ผมไม่มีพื้นฐานจาก ปวช. จึงต้องลงเรียนภาคปกติ ใช้เวลา2ปีในการเรียน 1ปีเรียนในแผนก อีก1ปีฝึกงานตามโรงงานเครื่องประดับ (ก่อนหน้านี้ผมขายยาเสพติดเงินทองก้มีพอใช้จ่ายให้เราทั้ง3คน แต่ด้วยว่าพี่ชายคนโตผมอยากให้หาเงินที่ได้จากการทำงานสุจริตจึงออกค่าเล่าเรียนให้ทั้งตัวผมและลูกสาวของผม ผมจึงตัดสินใจเลิกขายเลิกเสพเพื่อสร้างอนาคตที่ดีเพื่อลูกและครอบครัวของผมเองทั้งที่ภรรยาผมเองก้บอกผมตลอดว่าอยากมีอนาคตที่ดี ผมจึงตัดสินใจเรียนปวส.สายเครื่องประดับอัญมณีเพราะจบมาทำทอง รายได้ดี)
พูดได้พูคุยกับเธอ ผมบอกว่าผมเรียนจันถึงศุกเช้าพี่ก้ไปส่งลูกหนูก้ไปทำงาน พอพี่เลิกเรียนก้แวะรับลูกเพราะเลิกเรียนเวลาเดียวกัน เเล้วเดี๋ยวก้หางานพาสไทม์ทำเอาจะได้มีกินมีใช้ (ผมบอกกับเค้าว่าเรื่องเงินทองส่วนที่ลูกต้องใช้ผมจะหาเองส่วนหนูก้ทำเอาไว้ใช้ของหนูเอง) แต่ตัวเธอกับไม่ฟังเหตุผลที่ผมกำลังทำมัยเพื่ออนาคตของเราเลย เธอกลัวว่าเธอจะต้องทำงานเลี้ยงลูกคนเดียวผมก้พอเข้าใจนะแต่ผมก้บอกกับเธอไป แบบในวงเล็บด้านบน  

เธอจึงบอกเลิกผม. (ผมไม่เข้าใจผมปรับตัวเเล้วจะเริ่มต้นสร้างอนาคตที่ดีแต่ทำไมเธอกับมองไม่เห็นสิ่งที่ผมตั้งใจทำเพื่อเธอและลูกเลย) ผมจึงตัดสิ้นใจเก้บเสื้อผ้าเเละก้หอบลูกกลับมาอยู่กับครอบครัวของผมเอง ส่วนตัวเธอก้อยุ่บ้านเธอเช่นเดิม
เธอไม่สนเลยสักนิดกับการที่ผมเก้บผ้าหอบลุกออกมาจาดบ้านเธอ. #ผมเห็นแก่ตัวมากเลยเหรอจากที่ผมเขียนให้ทุกคนได้อ่านมาข้างต้นนี้#