ตามหัวข้อเลยค่ะ คือการใช้ชีวิตในช่วงนี้เป็นไปอย่างยากลำบากมาก มันเหนื่อยท้อแท้ เหมือนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่กดดันไปหมด ปรึกษาใครไม่ได้เลย บางทีก้อคิดแบบ พอแล้วไม่ทำแล้วอยากหยุดอยากยอมแพ้ ไม่อยากกินไม่อยากพบปะผู้คน ไม่อยากทำรัยทั้งนั้น เหมือนตัวเองหลงทางอยู่ในอุโมงค์มืดๆที่ไม่รู้จะไปต่อยังไงหาทางออกก้อไม่เจอรัยงี้ นี่ร้องไห้กับตัวเองบ่อยมาก เวลาท้อก้อพยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่หลายวิธีแต่เหมือนกับมันไม่ได้ผลเลย ลืมไปแป้ปๆ ก้อกลับมาดิ่งอีก งี้เราควรทำไงดีคะ