คือ เราชอบคนคนนึง แต่เขาก็มีคนคุยแล้ว(มากกว่าเพื่อนแต่ไม่มีสถานะ)
ทุกครั้งที่เราดูเรื่องที่เขาอัพผ่านโซเชียล มันดูเหมือนว่าเขาเองก็มีใจให้ฝ่ายนั้นแค่ฝ่ายเดียว มันทำให้เราที่พึ่งตัดใจออกมาจากชีวิตเขาได้ไม่นานรู้สึกว่า นั้นมันคนที่เรารัก เราปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเขาจะเจ็บเพราะคนคนนั้น เราไม่สบายใจ จริงอยู่ที่เขาอาจจะเต็มใจเจ็บ แต่เราเองกับเป็นห่วงเป็นใยเขา จากที่ใกล้จะทำสำเร็จ ก็ได้กลับไปเริ่มนับ0ใหม่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเราได้ตัดสินใจทักเขาไปอีก ทักไปเพราะห่วงใย ทักไปเพราะรัก แต่เราไม่ได้หวังว่าเราจะไดเป็นตัวเลือกหรืออะไร เรารู้ดีสถานะเราคืออะไร คนรักข้างเดียวยังไงก็เป็นรักข้างเดียว เราแค่อยากให้เขาลืม แค่อยากให้เขาออกมา คือก็โพสต์อยู่ฝ่ายเดียว แสดงความรักอยู่ฝ่ายเดียว มันคุ้มหรอ
แค่อยากให้ออกมาจากจุดนั้น แค่นี้ก็หมดห่วงแล้ว
บางครั้งโลกความจริงก็โหดร้ายไปนะว่ามั้ย?
บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมไม่แคร์ความรู้สึกตัวเองบ้าง เคยเสียใจให้เขาแค่ไหนแล้วทำไมต้องไปคอยประครองใจเขาเวลาที่เขาเจ็บ แล้วใจตัวเองล่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมต้องห่วงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
ทุกครั้งที่เราดูเรื่องที่เขาอัพผ่านโซเชียล มันดูเหมือนว่าเขาเองก็มีใจให้ฝ่ายนั้นแค่ฝ่ายเดียว มันทำให้เราที่พึ่งตัดใจออกมาจากชีวิตเขาได้ไม่นานรู้สึกว่า นั้นมันคนที่เรารัก เราปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเขาจะเจ็บเพราะคนคนนั้น เราไม่สบายใจ จริงอยู่ที่เขาอาจจะเต็มใจเจ็บ แต่เราเองกับเป็นห่วงเป็นใยเขา จากที่ใกล้จะทำสำเร็จ ก็ได้กลับไปเริ่มนับ0ใหม่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเราได้ตัดสินใจทักเขาไปอีก ทักไปเพราะห่วงใย ทักไปเพราะรัก แต่เราไม่ได้หวังว่าเราจะไดเป็นตัวเลือกหรืออะไร เรารู้ดีสถานะเราคืออะไร คนรักข้างเดียวยังไงก็เป็นรักข้างเดียว เราแค่อยากให้เขาลืม แค่อยากให้เขาออกมา คือก็โพสต์อยู่ฝ่ายเดียว แสดงความรักอยู่ฝ่ายเดียว มันคุ้มหรอ
แค่อยากให้ออกมาจากจุดนั้น แค่นี้ก็หมดห่วงแล้ว
บางครั้งโลกความจริงก็โหดร้ายไปนะว่ามั้ย?
บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมไม่แคร์ความรู้สึกตัวเองบ้าง เคยเสียใจให้เขาแค่ไหนแล้วทำไมต้องไปคอยประครองใจเขาเวลาที่เขาเจ็บ แล้วใจตัวเองล่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง