เป็นพี่คนโตค่ะ ตลอดเวลาที่อยู่บ้านอึดอัดมากค่ะ เป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะ ไม่เข้าใจว่าน้องคนสุดท้องทำไมต้องเอาแต่ใจตัวเองด้วย ตอนนี้มีเรื่องให้เครียดหลายๆอย่าง แล้วยังต้องมารองรับอารมณ์เขาอีก เหนื่อยมากตอนนี้ เขาทำเหมือนเป็นเจ้าของบ้านทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านเขาถือว่าเป็นของเขา ตัวเราเองเพิ่งกลับจากกรุงเทพมาตอนปิดเทอม ความรู้สึกตอนกลับบ้านได้ซักพักคือ เหมือนบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านของเราเอง เหมือนเรามาขออาศัยคนอื่นอยู่ น้องเขาจะเอะอะโวยวายมากถ้าไม่ทำตามที่เขาต้องการ ของบางอย่างบางทีเราก็คิดว่านี่บ้านเราเราใช้อะไรก็ได้เพราะขอแม่แล้ว แม่บอกใช่ได้เลย เราก็ไม่รู้ว่าอันไหนของใครเราก็ยิบมาใช้ พอน้องมาเห็นเราก็โดนน้องด่าว่าอันนี้แม่ให้เราแล้วอันนี้ต้องเป็นของเรา แล้วก็ด่าเราอีกเยอะชนิดที่ว่าไม่เห็นหัวเลย เหมือนเราไม่ใช่พี่เขา ขนมอะไรที่ซื้อมาแม่เป็นคนจ่ายแต่เขาเป็นคนเลือกซื้อเราไม่มีสิทธิกินเลยถ้ากินโดนด่า คอมที่บ้านเขาก็ไม่ให้ใครใช้เลยจะไปใช้ก็โดนด่าอีก จานไม่เคยล้าง พอแม่บอกว่าให้ไปล้างจานเขาก็วิ่งขึ้นห้องอย่างนี้ทุกครั้ง ด้วยความที่มีสองบ้าน พอมาอยู่บ้านอีกหลังนึง เราต้องนอนห้องเดียวกับเขา เรารู้สึกเหมือนมาขออยู่อาศัย เหมือนไม่ใช่ห้องตัวเอง ของที่มีในห้อง จับนิดจับหน่อยก็โดนด่า เราอดทนมาตลอด แม่บอกว่าน้องมันยังเด็ก แม่พูดแบบนี้มาตั้งแต่น้องอายุ 3ขวบ ตอนนี้มันจะ18 อยู่แล้ว เรายังต้องอดทน ต้องยอมมันแบบนี้ไปตลอดหรือ เราเหนื่อย เราไม่อยากอยู่กับมันแล้ว เรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของบ้านอ่ะ เราพยายามพูดด้วยเหตุผลแต่ไม่มีใครฟังเราเลย พอเราจะพูดซักครั้งก็หาว่าเราขึ้นเสียง