ถ้าตายไปคงไม่เป็นไร ถ้าตายไปคงไม่เจ็บเท่าไหร่ ถ้าตายไปก็ไม่ได้น่ากลัว เมื่อก่อนไม่รู้สึกมากเท่าตอนนี้ จากตอนม.ต้น ที่เคยรู้สึกแบบนี้ จนช่วงขึ้นม.ปลายก็มากขึ้นๆมันมีเสียงพูดในหัวตลอด อยากตาย เมื่อไหร่จะตาย ทำยังไง น่าเบื่อ เกลียดตัวเอง เกลียดทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็หงุดหงิดจนอยากจะทำให้สาเหตุที่ทำเราหงุดหงิดมันพัง หายไป ตายไป มันแปลกไหมถ้าเราชอบพูดคนเดียว แต่เราจะพูดตอนอยู่คนเดียว ไม่พูดต่อหน้าคนอื่น เพราะรู้ว่ามันแปลก รู้ตัวว่าพูดคนเดียว แต่สำหรับเราคือเราพูดกับตัวเองเหมือนมีคนอีกคน แบบว่าร้องไห้ หัวเราะ พูดแลกเปลี่ยนกัน ในทุกๆวันไม่อยากพบเจอผู้คน หน้าบ้านยังไม่กล้าออกไป ถ้าไปใหนต้องหาอะไรมาบังหน้าเอาไว้พวกแมสหรือหมวก ถ้ามีคนทักจำได้ก็จะเครียดเก็บมาคิด ไม่เคยไปใหนอยู่แต่ในห้องนอนทำทุกอย่างในห้อง จนใกล้จบม.ปลาย ก็ยิ่งคิดหนักกว่าเดิมความคิดมันพูดในหัวซํ้าๆ จากที่เคยสอบได้ที่1ตอนนี้รองที่โหล่ ไม่ได้เกเร แต่มันเรียนไม่ได้ มันคิดอะไรไม่ออก มันมีแต่คำพูดพวกนี้ในหัว อ่านจากหลายเพจ บ้างก็ว่าเป็นโรคซึมเศร้า ลองทำตามวิธีแก้ ก็ไม่ช่วย นอนไม่หลับ เครียดเหลือเกิน เคยไปปรึกษาหมอทางจิต มันผ่อนคลายแค่ช่วงแรกๆ เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เหนื่อยที่จะอยู่แบบนี้ต่อไปมากๆ