สวัสดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นขอบอกว่าหัวข้ออาจจะดูบ้าๆ แต่เรามีอะไรจะมาถามทุกคนค่ะ แต่ก่อนจะถามขอเล่าเรื่องความเป็นมาในจิตใจของเราก่อน เรื่องมีอยู่ว่า คนในครอบครัวเรามี6คน มีปู่ ย่า พ่อ แม่ เรา และน้องชาย เรามีความสุขมากที่เป็นพี่คนโต รู้สึกอิสระ ไม่เคยคิดจะทำอะไรเลย ขอแต่ตังพ่อแม่ เที่ยว พ่อเลี้ยงมาแบบตามใจ ไม่เคยช่วยดูน้อง ไม่เคยช่วยย่าทำงานบ้าน อยู่มาวันนึงน้องเราอายุได้3-4ขวบ พ่อแม่เราเลิกกัน... พ่อมีคนอื่น ซึ่งเราเกลียดพ่อมากคอนนั้น เรากะแม่และน้องย้ายออกจากบ้าน เรารุ้สึกมีความสุขน้ะ ไม่เคลียด และใช้ชีวิตปกติ เราช่วยแม่มาหน่อยคือช่วยดูน้อง อ่อลืมบอกไป เรามีแฟนแล้ว พ่อแม่เรารู้พ่อแม่เค้าก็รู้ว่าเราคบกัน พ่อแม่เค้ารักน้องเรามากเพราะน้องเราพูดเก่ง ตอนที่ย้ายออกมาแม่เราขอพ่อหย่าพ่อบอกไห้จ้างหย่า10000แม่เราหาเงินมาได้ก็ตกลงอย่ากัน แม่เราทนอยุ่บ้านเดียวกะพ่อไม่ได้ พ่อเราโดนทุกคนมองว่านิสัยไม่ดี พ่อเแม่แฟนตัดสินใจช่วยออกค่ามัดจำห้องไห้7000 เรายินดีมาก เราซึ้งใจมากกะสิ่งที่เค้าไห้ อยู่กับแม่ที่ห้องเช่าได้ไม่นาน.. แม่เรามีแฟนไหม่เป็นคนญี่ปุ่น เค้าซื้อรถไห้ ใช้แม่ทำงาน สารพัด เราก็คิดว่าดีเราจะรวย จะมีตังใช้กัน สุดท้ายค่าเช่าห้องเดือนละ3500-5000แม่เราจ่ายไม่ไหว ต้องย้ายออก แม่ไห้เรากลับไปอยุ่บ้านไปอยุ่กะพ่อแม่บอกไห้พาน้องไปด้วย แม่สัญญาจะไม่ไห้เรากะน้องลำบาก จะส่งเงินมาไห้เดือนละ5000 เราร้องไห้หนักมาก เราเกลียดพ่อ เราไม่อยากกลับบ้าน เราอยากอยู่กะแม่ พ่อแม่แฟนเห็นใจเรากะน้องเค้าบอกกะเราว่าถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่กับพ่อไห้มาอยู่บ้านเค้าได้ แต่เรายังเด็กกัน อายุยังไม่ถึง20 เค้าไห้มานอนแค่ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะแม่เค้าจะไป เราทนเถียงกะพ่อทะเลาะกะพ่อ จนพ่อไม่กลับบ้าน เพราะสงสัยไม่อยากเจอเราพ่อไม่เคยคุยกะน้องเลย เราเคลีนดมากช่วงนั้น แม่ไม่เคยติดต่อมาเลยหายหลายเดือน เราเริ่มไม่อยากเจอแม่เราเริ่มรู้สึกว่าแม่ทิ้งเราเหมือนที่พ่อทำกะเรากะน้อง เรารู้สึกว่าเราตัวคนเดียว วันนึงแม่ติดต่อกลับมาบอกไห้เราไปเฝ้าคนป่วยที่เป็นชาวต่างชาติไห้ที ได้วันละ500 ทำ7วัน เราอยู่คนเดียว นอนใน โรงบาลแม่ไม่ติดต่อมา คนคุยด้วยก็มีแค่แฟน เราทำได้แค่5วันเพราะช่วงนั้นเราฝึกงาน เร่หนุดเยอะไม่ได้วันสุดที่เราอยุ่ มีพี่ผู้หญิงมารับน่าที่ต่อเรา นั่งคุยกะเร่รอรถมารับกลับบ้าน คุยไปคุยมาได้ความมาว่า แม่ของเราเป็นเลขาของคนเกาหลีที่มสอยู่ไทยเค้าเป็นเจ้าของสนามกอล์ฟและโรงแรมในจังหวัดเรา แม่บอกกะพี่ผู้หญิงคนนี้ว่าเราไม่ไช่ลูกเค้า เราเป็นหลาน ตเนที่นั่งฟังน้ำตาคลอเลย เราไม่รุ้เหตุผลของแม่เลย แต่ดีใจ ที่เค้าได้งานดีๆ เรากะน้องจะได้สบาย วันนั้นแม่มารับกลับแม่พาไปเอาตังที่เจ้(เจ้คือคนไทยเป็นเมียเกาหลีเจ้านายแม่) แต่เจ้คนนั้นเข้าใจผิด หึงแม่กะเจ้านายที่อยู่ด้วยกันบ่อยเลยแจ้งจับแม่ข้อหาช่อโกงเพราะแม่โกหกว่าขอเบิกเงิน25000ไปทำงานศพยาย (เจ้มาขู่ว่าถ้าไม่หาเงินมาคืนภายใยวันนี้จะเอาเข้าคุก) แต่ที่จริงแล้วแม่ไม่มีญาติที่ไหนเลยท่านเสียหมดแล้ว เราไม่รุ้ว่าเอาเงินมาทำอะไร เพราะเงินไม่ตกมาถึงเรากะน้องเลย พ่อเราจากที่ไม่แยแสแม่กะเราก็ตามขับรถมาถึงที่มาช่วย วิ่งหาเงิน25000มาไห้แม่ พ่อเราร้เงไห้บอกกะเราว่าจะช่วยแม่เป็นครัเงสุดท้ายน้ะ พ่อพยายามช่วยไห้ได้แค่นี้ เพราะแม่เคยช่วยหาเงินประกันตัวพ่อเมือหลายปีก่อน เรากะพ่อนั่งร้องไห้ ในรถสุดท้าย พ่อไหขอย้มเงินพ่อแม่ของแฟนเรามา25000แม่เราสัญญาว่าอีกสองวันจะเอามาคืน เค้าไห้ยืมเพราะเห็นแก่เราเห็นแก่น้อง หลังจากจบเรื่องแม่ก็หายไปอีก... งานดีๆที่เราดีใจแม่ก็โดนไร่ออก เรากะพ่อเปิดใจคุยกันแต่เราก็ไม่ได้รักเค้ามากขึ้น เราคิดว่า ทุกอย่างมันเปนความผิดเรา ที่เราไม่ช่วยทำอะไรเลย เค้าสองคนเลยทิ้งเราไป เราไม่เหลือใคร เราชอบร้องไห้ เรามีแค่แฟนเรา แถมยังทะเลาะกันบ่อย เวลาทะเลากันแฟนเค้าชอบเดินหนี ทิ้งเราทิ้งความรุ้สึกแย่ๆไว้ตรงนี้ เรารู้สึกเหมืนโดนทิ้งแล้วทิ้งอีก ไม่มีใครต้องการ เราอยากตายน้ะ แต่เราไม่ได้อยู่คนเดียวเรามีน้องชายที่กำลังโต กำลังดื้อ เราไม่อยากขอตังย่า ย่ากะปู่ ขายของวันๆก็ได้น้อย เราไม่อยากกวน เพราะพ่อเรายังหางานเป็นหลักเป็นแหล่งไม่ได้ เลยต้องขอตังย่าใช้วันละ100ทุกวัน รถพ่อก็พังบ่อยต้องขอตังย่าอีก ความฝันของเราคือเรียนจบปริญญาตรีก็พอเรา อยากเรียนมากถึงเราจะไม่เก่งแต่เราโคตรอยากเรียนเลย แต่เราต้องขอหยุด เพราะถ้าเรียนต่อไปเราเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวในบ้านที่อยากเรียนใม่สนใจกำลังเงินคนส่งเรียน ญาติผู้ไหญ่ส่วนไหญ่เป็นคนมีฐานะขอพึ่งใครไห้ส่งเรียนเค้าไม่ช่วยเราเลย เค้าบอกมาว่ามีผัวก็ไห้ผัวส่งเรียนไป+กับที่ว่าไม่มีใครรักเราเหมือนหลานเหมือนเหลนเค้าไม่รักเราเพราะพ่อเราเคยยุ่งกะยาเสพติดเค้าไม่รักราเพราะพ่อเรานิสัยไม่ดี เราอยากเรียนมากๆเลยน้ะ อยากทำไห้ทุกคนสบายอย่ฝากเป็นคนแรกในบ้านที่รับปริญญา ไม่อยากไห้พ่อแม่แฟนอายว่ามีลูกสะใภ้เรียนมาน้อย เราทนอยู่บ้านไม่ได้ เราเลยย้ายมาอยู่กับแฟน มาทนทะเลาะทนเจอเรื่องแย่ๆทุกวัน เวลาเราทะเลาะกันเค้าชอบปล่อยเราอยุ่คนเดียวไม่มาเคลีย มีอยุ่ครั้งนึงเราร้องไห้เป็นชั่วโมงร้องไห้จนป่วยเป็นไข้ และเค้าก็ยังจะเป็นเหมือนเดิมอยุ่มาตลอด เราต้องอดทนอยุ่กับเค้าเพื่อนความสบายของน้อง และเพื่อนรอเวลาทำงานใช้หนี้แทนแม่  ชีวิตเราไม่โอเคเลย เราจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือไบโพล่าไหม เวลาเราทะเลาะกันเราถูกทิ้งไห้อยู่คนเดียว นอนกัดฟัน ทำสาระพัดสิ่งที่รุนแรง เช่นตบน่าตัวเอง จิกตัวเองตอกย้ำตัวเองว่าไม่มีใครอยู่ด้วยสักคน ตบตัวเองจนเจ็บ จนเหนื่อยแล้วหลับไป ก็ยังตื่นมาร้องไห้ และตบน่าตัวเองแล้วหลับไปเป็นพักๆ ถ้าเค้าไม่มาง้อไม่มาขอโทด ไม่มีใครเข้ามากอดเรา เราคงทำแบบนั้นทั้งคืน แรงสุดก้อกลีดข้อมือและต่อยกะจก  แต่ไม่บ่อยนัก ส่วนไหญ่เรานอนร้องไห้จนป่วย เราอยากรุ้ว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือไบโพล่าหรือเปล่า เราควรทำยังไงกะชีวิต มีวิธีไหนที่ระงับอารมณ์โมโหร้ายของเราได้บ้าง จอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบน้ะค้ะ เราอึดอัดอยากได้ความคิดเห็นของคนอื่นๆบ้าง ขอบคุณล่วงน่าสำหรับทุกคนที่มาแสดงความคิดเห็นน้ะค้ะ
**พิมพ์ตกหล่นบ้างต้องขออภัยค่ะ**
**เหตุผลที่ต้องเล่าเรื่องก่อนเพราะอยากไห้รู้ว่ามีเรื่องมากมายที่ทำไห้เป็นแบบนี้**