จริงๆตัวเราก็ไม่ได้กลัวขนาดเข้าใกล้ไม่ได้ ที่บ้านก็เลี้ยงหมา(โกลเด้น-ลาบราดอร์ บางแก้ว พุดเดิ้น ไทย ไทย-ชิวาว่า) เวลาหมาข้างถนนเดินผ่านก็เฉยๆ ไม่ได้ถึงขนาดต้องหลบ ถ้ามันไม่แยกเขี้ยวนะ

แล้วพอดีตอนเด็กเคยมีคดีกับหมาอยู่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คือตอนนั้นอยู่ป. 1 จะไปยืมการ์ตูนพี่ที่บ้านอยู่ใกล้กัน ก็เลยให้พี่สาวพาขับรถไปส่ง แต่บ้านเขาเลี้ยงหมาแล้วเราไปไม่ได้บอกเขาไว้ก่อน ปกติถ้าเราไปเขาจะขังหมาไว้ แล้วทีนี้ พอไปถึง ด้วยความชินก็เลยเปิดประตูเลย กลายเป็นว่าหมามันก็กรูกันออกมา เราก็ตกใจเลยวิ่งกรี๊ดไปเกาะพี่สาว
จริงๆหมามันก็ไม่ได้กัดหรอก แต่มันเป็นหมาเล็บแข็งอ่ะ แล้วแรงเยอะ มันก็เข้ามาตะกุยหลังเราจนเป็นแผลเหวอะ พอไปโรงพยาบาล หมอเขาก็ต้องฉีดยาเข้าแผล ซึ่งโคตรเจ็บ เจ็บมากจริงๆ เป็นความทรงจำฝังใจเลยอ่ะ

อีกรอบคือตอน ป. 5 ตอนนั้นเพิ่งเลี้ยงใหม่ๆ แต่มันก็โตแล้วนะ มันมุดไปนอนเล่นใต้เตียงเรา แล้วเราทำของหล่น ก็เลยก้มลงไปใต้เตียงกะจะเก็บของ ก้มลงไปปุ๊บ มันแยกเขี้ยวปั๊บ พุ่งกัดหน้าเราเต็มที่เลย ดีว่าไม่เข้า แต่ก็เป็นรอยถลอก แดงๆ เจ็บอยู่

มันก็มีหลายครั้งอยู่นะ
ครั้งแรกคือไปเข้าค่ายตอนม.ต้น แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้อคติกับหมามากมาย พอดีเดินผ่านหมา แล้วเห็นเป็นหมารีสอร์ต (ไปค้างที่รีสอร์ต) ก็เลยนึกว่ามันคงไม่กัด กะจะเข้าไปเล่นด้วย แต่มันดันแยกเขี้ยวขู่ พอเราถอยแแกมามันก็เห่าแล้วทำท่าเหมือนจะกัด ดีว่าแม่บ้านเขาอยู่ใกล้ๆ เลยเขามากันไว้ แต่ตอนนั้นคือขาแข็ง ก้าวไม่ออก น้ำตาไหลไม่รู้ตัวเลย ตอนแรกเพื่อนมันก็ขำที่เราโดนหมาเห่า แต่มันเห็นเราสะอื้นร้องไห้ มันก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก หลังจาดนั้นเราก็ไม่เข้าใกล้หมาสุ่มสี่สุ่มห้าเลยค่ะ เข็ด T^T

ต่อมาคือ แม่จะเอาของเข้าไปให้คนรู้จัก แต่บ้านเขาอยู่ในซอยที่มันมีหมาค่อนข้างเยอะ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่ามีหมาเยอะ ก็เลยนั่งไปชิวๆ แม่ก็ขี่มอไซค์เข้าไป ซักพักก็มีหมาวิ่งมาไล่เห่ารถ นี่ก็ตกใจ ความทรงจำนี่ผุดเป็นฉากๆเลย ด้วยความกลัวเราก็กรี๊ด มันเป็นหมาตัวใหญ่ แล้วเรากลัว กลัวจนร้องไห้ สะอื้นฮักๆเลย ร่างกายนี้เกร็งไปหมด หายใจผิดจังหวะ มือไม้สั่น ตอนแม่เขาเอาของลงไปให้นี่ก็นั่งรออยู่บนรถ ตัวแข็งทื่อ น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด เพราะหมามันก็ยังเห่าอยู่ใกล้ๆ ตอนจะกลับบ้านนี่จะร้องไห้ หมาก็ยังเห่าอยู่ ทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ต้องนั่งตัวเกร็งไปตลอดทาง ขับเร็วก็ไม่ได้ ยิ่งขับเร็วแม่บอกหมามันจะยิ่งตามมากัด จากที่เห่าเฉยๆ ตอนนั้นนี่หัวใจจะหยุดเต้น

ทีนี้ มันก็มีเหตุที่ต้องเข้าไปอีกรอบ ซึ่งตอนนั้นค้านหัวชนฝามาก แต่นอกจากเรา คนในบ้านไม่มีใครว่างเลย ก็เลยจำใจต้องไป แต่ยังไม่ทันออกจากบ้านเลยนะ แค่คิดว่าต้องไปเจอไอ้พวกนั้นอีกก็น้ำตาซึม มือสั่นแล้วอ่ะ(ไม่เคยโดนกัดด้วย) ก็บอกให้แม่จอดรถทิ้งไว้ปากซอย แล้วเดินเอา น่าจะปลอดภัยกว่า แม่ก็เลยจอดไว้หน้าปากซอย แล้วเดินเข้าไป ก็อีหรอบเดิม หมาตัวเดิม มาก็ยังเห่าเหมือนเดิม จากที่น้ำตาซึมๆนี่ไหลเลย ร้องไห้ สะอื้น ตัวเกร็ง หายใจไม่เป็นจังหวะ เหมือนเดิม มือก็เกร็งจิกเสื้อแม่ไว้ (ถ้าแม่ไม่เดินไปด้วยกันนี่คงยืนอยู่ตรงนั้นอ่ะ) พอทำธุระอะไรกันเสร็จ จะเดินไปรถ หมาก็ยังเห่าไม่เลิก เรานี่มือสั่นสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลไม่หยุดเลย เจ้าของหมาเขาก็เลยมาช่วยกันหมาให้ ตอนเดินอยู่หมาก็ตามเห่าไม่เลิก เราก็ร้องไม่เลิก เจ้าของหมาเขาก็ถามแม่ว่า น้อง(เรา)โดนกัดเหรอ เห็นร้องไห้ แม่ก็บอก ป่าว เขากลัวหมา เราระแวงหมาอยู่ก็เลยใช้หางตามองหมาเป็นระยะ แต่ก็เห็นหน้าเจ้าของหมาเขาแวบๆ เขาทำหน้าแปลกใจแบบปิดไม่มิดเลยค่ะ ประมาณว่า แค่กลัวเนี่ยนะ ร้องไห้ขนาดนั้น?

จริงๆก็มีอีก แต่มันก็จะประมาณนี้ จะบอกก่อนว่า นอกจากที่โดนตะกุยหลังจนเป็นแผลเหวอะ ก็ไม่เคยโดนหมาทำร้ายจนต้องเข้ารพ.อีกเลยนะ คือโดนแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว ไม่เคยโดนกัดจนเลือดตกยางออกเลย

จากที่เราเล่ามานี้ ถือว่าเราเป็นคนแปลกไหมคะ ก็งงๆตัวเอง เพราะแค่มันเห่าใส่เราก็ร้องไห้แล้วอ่ะ เรากลัวตัวเองมีปัญหาทางด้านจิตใจ
ปล. ตอนนี้อยู่ ม. 5 แล้ว เอาจริงๆมันก็หลายปีแล้วนะ