ไม่รู้จะพูดยังไงดี คือรู้สึกไม่สนิทกับคนในบ้าน มีอะไรก็ไม่ค่อยอยากคุย ปกติเราเป็นคนชอบพูด พูดมาก พูดเก่ง อยู่กับเพื่อนเราสามารถพูดได้ทั้งวัน เฮฮาสนุกสนานปกติ แต่เวลาอยู่บ้านเราไม่รู้จะพูดอะไรกับใคร ต้นเรื่องคือพ่อแม่เลิกกันตอนเด็กเลยย้ายไปเรียนนั่นไปเรียนนี่ ข้ามไปข้ามมา จนเรียนจบ เวลามีอะไรก็ไม่รู้จะปรึกษาใครเลยพึ่งพาเพื่อนเป็นส่วนใหญ่
       เหมือนมีช่องว่างระหว่างคนในบ้านกับตัวเอง บางครั้งเราลองพยายามพูดคุยบอกเล่าเรื่องราวของเราให้คนในบ้านฟัง แต่คนในบ้านมักจะเงียบใส่ หรืออย่างเช่นคุยกับแม่ว่าเราทำอันนี้นะ แม่ก็จะสวนกลับมาว่าว่างมากเนอะ มีเวลาไปทำ  เราก็ไม่รู้นะ บางทีที่เขาเงียบใส่อาจจะเพราะว่าไม่รู้จะคุยอะไรกับเราก็ได้ แต่ส่วนใหญ่เวลาเราต้องฟังหรือได้ยินสิ่งที่ในบ้านพูดเราชอบเก็บมาเสียใจเอง เหมือนเขาไม่อยากคุยด้วย
        แล้วตอนที่เราเรียนจบมัธยม แม่ก็ให้มาอยู่ด้วยตอนปิดเทอม เราไม่ค่อยอยากอยู่เท่าไหร่ บางทีมันเบื่อกับการรอมหาลัยเปิด อยากกลับไปจ.ที่เรียนจบมาก็ไม่ค่อยได้กลับ เขาไม่ค่อยให้ไป เจอเพื่อนช่วงปิดเทอมแทบจะนับครั้งได้ จนเพื่อนถามว่าชีวิตนี้ได้ออกบ้านบ้างมั้ย  พวกงานบ้านอะไรพวกนี้เราก็ทำตลอดนะ ทำทุกวัน เอาขยะไปทิ้ง ล้างจาน ซักตากรีดผ้า ขัดห้องน้ำ ถูบ้าน คือก็ทำ พอทำเสร็จเราก็เข้าห้อง เล่นมือถือ ดูซีรีส์ แต่ก็มักจะโดนว่าว่าวันๆอยู่แต่ในห้อง ไม่ทำอะไร  เราก็ไม่รู้จะทำยังไงอะ ก็เราตื่นมาทำหน้าที่ของเราเสร็จเราก็กลับเข้ามาในห้อง อยู่นอกห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร ทำตัวไม่ถูก กับคนในบ้านก็แทบไม่คุย พอคุยก็ชอบมีคำพูดที่ทำให้รู้สึกเฟลกลับมา