มีครับ เพื่อนผู้ตอบคนหนึ่งเคยเป็นนักสืบ

เหตุที่ได้เป็นคือไปสมัครงานในสำนักงานทนายความ และมีหน้าที่ตามสืบหาลูกหนี้ในคดีฉ้อโกง สืบหาชู้ในคดีหย่า ติดตามพฤติกรรมของบุคคลตามแต่จะมีคนจ้างสำนักงานให้ทำ

แต่

นักสืบแบบนี้ไม่เหมือนนักสืบในหนังฝรั่ง ที่สวมแว่นดำ ใส่หมวก ใส่เสื้อโค้ท และมีปาฏิหารย์ต่างๆนาๆ นักสืบแบบไทยๆต้องทำตัวกลมกลืนกับสภาพทั่วไป ตัวนักสืบเองต้องไม่เด่นจนเป็นที่สะดุดตา เพื่อนของผู้ตอบนั้น มีใบหน้าที่พื้นเมืองมาก กล่าวคือมองเห็นแล้วไม่อยากจะจดจำ ไม่ดึงดูดสายตาของสาวหรือหนุ่มหรือจิ๊กโก๋ที่ไหน เห็นแล้วเห็นอีกก็จำไม่ได้ ด้วยหน้าที่โหลเป็นอย่างยิ่ง

เวลาเขาเล่าเรื่องไปสืบโน่นนี่ ก็น่าสงสารเป็นยิ่งนัก ต้องอาศัยรถจักรยานยนต์รับจ้าง รถเมล์ เดินเท้า จะขับรถขี่รถไปเองหาควรไม่ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทิ้งรถแล้วเดินตามเป้าหมายไปถึงไหน เป้าหมายลงเรือ ก็ต้องลงตาม เป้าหมายกินก๋วยเตี๋ยว ก็นั่งกินด้วย ทิ้งระยะห่างไม่ให้สังเกตเห็น และถ้าต้องบันทึกภาพ ในยุคก่อนต้องใช้กล้องฟีลม์ เป็นกล้องคอมแพคขนาดเล็กราคาถูก ไม่ใช่กล้องระดับโปรติดเลนส์ซูมเลนส์เทเลอะไรเลย จะอัดเสียงก็ต้องใช้เทปคาสเสท โชคดีที่ยุคนั้นมีวอล์คแมนแล้ว พอพกง่ายหน่อย

สมัยนี้นักสืบคงพัฒนา พอๆกับเป้าหมายที่พัฒนา ถ้าเจ้าของกระทู้อยากเป็นนักสืบ ลองค้นหาคำว่า นักสืบ รับสืบคดี ในกูเกิ้ลดู จะพบแหล่งมากมาย และแนะนำว่าควรเรียนกฏหมาย เพราะนักสืบจะต้องรู้กฏหมายว่าสิ่งใดทำได้ ทำไม่ได้ พอเสี่ยงได้ เสี่ยงไม่ได้ หาไม่นักสืบจะเข้าปิ้งเสียเอง

ว่าแต่ รู้จักไหมว่า เข้าปิ้ง แปลว่าอะไร