อาการณ์ของคนตกหลุมรัก เป็นแบบนี้หรือปล่าว... บทเรียนที่หาซื้อไม่ได้
เรื่องราวมันมีอยู่ว่า... ผมชื่อสไปรท์ ผมอายุ 16 ผมเพิ่งย้ายบ้านมาอยู่ นนทบุรี เเละถานีรถไฟศาลาธรรมสพน์ ห่างจากบ้านผม น่าจะประมาณ 4 กิโลเมตร ทุกๆเช้า ผมจะนั่งวินมอไซต์ ไปขึ้นรถไฟที่นั่น
เมื่อประมาณวันที่ 31 มีนาคม 2018 เช้าวันนั้น เวลา 06.30 ผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ( ไม่ทราพอายุ ใส่เสื้อสีฟ้า กระโปรงดํา เเละรองเท้าผ้าใบ ใส่ถุงเท้าสั้นๆ หน้าตาน่ารักดีนะครับ)
(ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมรู้รายละเอียดมากกว่านี้อีก รู้ว่าเธอทํางานที่ไหน ขึ้นรถไฟกลับบ้านเที่ยวไหน เเต่ขอไม่พิมพ์ลงดีกว่า เดี๋ยวจะดูเจาะจงเกินไป เเละอาจจะโดนมองว่า โรคจิตด้วย ถ้าบังเอิญเจ้าตัวมาเห็นขอให้เกียรติเธอหน่อยเนอะ )
จริงๆผมย้ายบ้านมาได้ 6 เดือนกว่าๆเเล้ว ผมเจอเธอมาตลอด เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
จนกระทั่ง วันนั้น วันที่ 31 เธอก็ดูมีตัวตนขึ้นมาทันที อยู่ๆผมก็เดินสวนกับเธอ ตรงสถานี ผมไปซื้อตั๋วมา เเละเธอก็กําลังเดินไปซื้อเช่นกัน ผมคิดในใจว่า
เห้ย..... ทําไมเธอดูสวยจัง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ผมควรจะรู้สึกแบบนั้นตั้งนานเเล้ว ผมเดินสวนกับเธอ เเละเราก็ไม่ได้รู้จักกัน เเต่เจอกันบ่อยๆแทบจะทุกวันในช่วงตอนเช้า จนผมก็บอกกับตัวเองว่า....
( ไม่เอาหน่า เราไม่ชอบผู้หญิงผอมแบบนี้หรอก ผมเชื่อว่า ความงามคือคําสาป ) คือก็พูดไปแบบนั้นในใจ ราวกับดูถูกเธอ ดูถูกตรงที่ยังไม่ทันได้รู้จักกัน ผมก็ตัดสินเธอเเล้วว่าเธอผอม เเละผมคงไม่ชอบ หรอก ผมเลยรู้สึคผิดมาก ไม่รู้ทําไมอยู่ดีๆก็รู้สึกผิด
เเละมาถึงเย็นของวันนั้น ผมอยู่ที่สถานีรถไฟสถานีธนบุรี รถเที่ยวเเรกออกเวลา ออกเวลา 16.50 ผมจําได้ว่าเธอกลับเวลานี้
16.47 เธอเพิ่งจะมาถึง เเละนั่งหลับอยู่ตรง ท้ายรถไฟ ใกล้พนักงาน ผมก็อยู่ท้ายๆเหมือนกัน ขณะนั่งก็เต็มไปความรู้สึคผิดตั้งเเต่เช้าเเล้ว ว่าทําไมตัวเราถึงคิดเเบบนั้น เมื่อรถมาถึง สถานีศาลาธรรมสพน์ ผมก้เดินมารอที่ประตูรถไฟ เเละเธอก็เดินมารอข้างๆผม ประตูมันก้าวได้ 2 ฝั่งข้างๆกัน ฟังเเล้วเหมือนบังเอิญเนอะครับ เเต่จริงๆผมตั้งใจเดินไปรอที่ประตูนั้น เพราะเป็นประตูเดียวที่ใกล้เธอมากที่สุด ผมรู้ว่าเธอต้องเดินลงประตูนั้นเเน่ เมื่อเธออยู่ข้างๆผมห่างกันไม่ถึง 1 ไม้บรรทัด ผมรูสึกได้เลยว่า
ทําไมรู้สึกอบอุ่นจัง รู้สึกดีที่มีเธออยู่ใกล้ๆ หัวใจเต้นรัวๆเลยครับ มือไม้สั่นไปหมด ทําอะไรไม่ถูกในช่วงเวลา สั้นๆ ช่วงนึง เมื่อรถจอดผมก็ตั้งสติ เอามือไปกดปุ่มเปิดประตู เเละเราก็บังเอิญเดินลง พร้อมกัน ขาสั่นไปเลยครับ...
ระหว่างที่เดินออกจากสถานี ผมก็ตัวสั่นก้าวขาก็ลําบาก จนไม่ไหวเเล้ว เลยมองดูรอบๆ เจอป้าที่รู้จัก แกชื่อป้า ขอไม่บอกนะครับ ผมจะใช้นามแฝง คือ A ผมเลยยกมือไหว้ป้า A เเก้เขินไปก่อน จนรู้สึกดีขึ้นเเล้ว
ก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินเร็วๆ ให้ห่างจากเธอที่สุด เพราะอยู่ไกล้ เเล้วทําอะไรไม่ถูก ไม่รู้อาการนี้ เรียกว่าเขินหรือปล่าว
(อารมณ์เหมือนหลบหน้า ตอนเจอคนที่ชอบ)
เมื่อกลับบ้านเสร็จ ผมก็คิดถึงเธอเธอคนนั้นเเทบจะตลอดเวลา รู้สึกไม่อยากคุยกับคนที่บ้าน ไม่อยากทําอะไรทั้งนั้น เหมือนใจผมอ่อนแอยังไงไม่รู้ เมื่อถึงเวลากินข้าวก็ต้องออกไปกิน เเละเหมือนผมจะทําอะไรผิดสักอย่าง เเล้วพ่อก็ว่ากล่าวตักเตือนเล็กน้อย ทําให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ จนตอนล้างจาน ผมคิดถึงเเต่เธอ เเละเรื่องที่พ่อดุผม ผมก็ร้องไห้ออกมา จริงๆพ่อตักเตือนเเค่นั้นไม่เคยทําให้ผมร้องไห้มาก่อน
มันอาจจะเป็นเพราะผมมัวคิดถึงเเต่เธอ เเละผมก็รู้ทันทีว่า เมื่อเราคิดถึงเเต่เธอคนนั้น เราก็อ่อนแอ มากกว่าปรกติ บวกกับที่พ่อดุด้วย เลยทําให้ร้องไห้ออกมา หรือยังไงกัน ? เเล้วทําไมผมต้องไปรู้สึกแบบนั้นกับคนที่ไม่รู้จักด้วย
วันที่ 2/4/18 ผมออกจากบ้านปรกติ เเละรอรถ รอบ 06.45 ตอนนั้นเวลาประมาณ หกโมงครึ่ง เธอเดินออกมาจากซอยบ้านเธอ เธอขึ้นโบกี้ที่ 4 ผมขึ้นโปกี้ที่ 3 ก็แอบมองจนรถไปถึงสถานีธนบุรีอะครับ
วันที่ 3/4/18 ผมออกจากบ้านปรกติ เเละรอรถ รอบ 06.45 ตอนนั้นเวลาประมาณ หกโมงครึ่ง เธอเดินออกมาจากซอยบ้านเธอเหมือนเดิม
ผมเห็นเธอผมก็คิดในใจว่า สรุปเเล้วเรารู้สึกยังไงกับเขากันเเน่ ทําไมต้องมาตามมองแบบนี้ด้วย เธอไปซื้อตั๋วเสร็จ เเละรถไฟมา เธอขึ้นโบกี้ที่ 3 ผม 4
ผมไม่อยากไปโบกี้เดียวกัน เพราะเราแอบมองมาตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว กลัวเธอจะรู้ตัว เลยเลือกที่จะอยู่ห่างๆ เเต่ก็ให้ได้รับรู้ว่าเธออยู่โบกี้ที่ 3 ให้อยู่ในสายตาเรา
เเละเมื่อถึงสถานีธนบุรี ก็เดินลงกันตามปรกติ ผมก็มองเธอจากข้างหลัง จนสุดสายตา เธอเดินไปทางตลาดหน้าสถานีครับ เเละเย็นวันนั้น ผมเดินมารอเพื่อจะขึ้นรถรอบเดียวกับเธออีกเเล้วครับ ทั้งๆที่งานผมก็ยังมี เเต่อยากกลับรอบเดียวกับเธอ ไม่รู้ว่าทําไม รถออก 16.50 เธอก็มาปริ่มๆอะครับ จนรถออก เธอก็ไปนั่งหลับอยู่ที่ที่นั่งหลังสุด เมื่อใกล้ถึงสถานีศาลาธรรมสพน์
ผมก็ออกมารอประตูที่ใกล้ที่สุด คือประตูหน้า
เมื่อเธอตื่น ก็เดินออกมารอประตูหลัง ผมก็มีแอบมองหน่อยๆ
โชคร้ายที่เธอกับผมไม่ได้ลงประตูเดียวกัน ก็ไม่เป็นไร เเละทันใดนั้น เธอก็มองมาที่ผม มองผมตรงๆเลยน่าจะมองได้สัก 2 วิเเล้ว
ผมก็ตามปรกติ จะแอบมองเธอต่อ ผมก็ไม่รู้ด้วยว่าตินนั้นเธอมองเราอยู่ เลยหันไปมอง ก็สบตากัน ประมาณอีก 2 วิ ผมตกใจมาก ทําอะไรไม่ถูกตามเคย ผมเลยรีบหันกลับมาก่อน เเละได้เเต่เก็บอาการ เเละเมื่อเดินลงจากรถ
เธอลงประตูหลังท้ายขบวน นั่นแปลว่าเธอจะต้องเดินลงมานําหน้าผม ส่วนผมอยู่ ท้ายเหมือนกัน เเต่เธอท้ายกว่า นั่นหมายความว่า ผมต้องเดินตามหลังเธอ ผมก็ลงเดินมาตามประติ เมื่อผมเดินไปท้ายสุด เธอเพิ่งจะลงมา ทั้งๆที่เธอควรจะเดินลงมาก่อนเเล้ว
สุดท้ายผมก็นัาหน้าเธออีกเเล้ว ก็ตามเคย ทําอะไรไม่พูก เลยรีบเดินเเละกลับบ้าน ( อาการคิดถึงเธอเหมือนตอนวันที่ 31 ข้างบนที่ผมเขียนใว้ )
เเละเอาเเต่คิดมากเรื่องที่เธอมองเราอ่ะ เธอจะรู้ตัวไหมอ่า...
วันที่ 4-5 /4/18 ปรกติ ไม่มีเหตุการณ์อะไร ก็เจอเธอเเละคิดถึงเหมือนเดิม ตอนเย็นผมก็เดินนําหน้าตลอดอะครับ เหตุการณ์ไป บางทีเจอพ่ออุตสาห์ ถ่วงเวลา ไปถามพ่อที่ถือของว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เเต่เธอก็เดินช้าจนสุดท้ายก็ เดินนําเธอตลอด
วันที่ 6 ผมออกไปแต่เช้า ก็ไม่เจอ น่าจะทํางานรอบอื่น
ผมไปเจอ ป้า A จําได้มั้ย ป้า A คือคนที่ผมยกมือไหว้ แก้เขินไง (กลับไปอ่านข้างบนได้)
ตอนขากลับ ผมก็เห็นว่าเเกอยู่เเถวนั้นเลยถามไปในขณะที่รถกําลังวิ่งไปเรื่อยๆ
แกบอกว่า เธอชอบมานั่งคุยกับแกตอนเย็น
ผมเลยถามไปว่า เธอชื่ออะไร
แกบอกไม่รู้
( ผมก็งง ว่ามาคุยกัน บ้านใกล้กับ เเต่ดันไม่รู้จักชื่อเล่น? )
ผมเลยบอก งั้นถ้าเจอก็ถามให้หน่อยนะครับ เเต่ไม่ต้องบอกว่าผมเป็นคนถาม
เเกก็ตอบผมกลับมาว่า ป้าก็ไม่อยากจะพูดนะ เเต่เธอไปชอบลูกชาย ที่อยู่บ้านใกล้กัน
ผม ออ.... รู้สึกใจสลายไม่น้อย ผมก้เก็บอาการ พอรถมาถึงสถานีรถไฟศาลาธรรมสพน์ เเกก็บอกกับผมก่อนลงรถว่า เธอชื่อ ... (ขอไม่บอกนะครับ)
สงสัยเเกคงรู้สึกตัวแหละ ว่าผมสงสัยว่า มาคุยกันเเล้วไม่รู้จักชื่อได้ไง555+ แกก็เลยบอก 555+
แกคงไม่อยากให้ผมเข้าไปแทรกแหละ เพราะแกก็บอกอยู่ เธอชอบลูกชายของอีกบ้านนึง...
7-8 /4/18 2 วันนี้ ผมว่างเเต่อยากจะออกไปเจอเธอเเต่ได้เห็นก็ยังดี ลืมไปว่า วันที่ 7-8 เสาร์ - อาทิตย์ น่าจะหยุดงาน 555 ความรับบังตาจริงๆเนอะ
วันที่ 9 น่าจะทํางานรอบอื่น ผมเจอลุงคนนึงบ้านอยู่ซอยเดียวกับเธอผมรู้จักลุงคนนั้น ผมเลยถามเกี่ยวกับเธอว่าเธอเป้นยังไงตอนอยู่ที่บ้าน
ลุงครับ ลุงพอจะรู้จัก ผู้หญิงทํางานที่... ที่ตอนเย็นชอบเข้าไปคุยที่บ้านป้าแก่ๆ (ผมหมายถึงป้า A )อะครับ ใส่เสื่อทํางานสีฟ้า กระโปรงดํา รองเท้า...ผมก้บรรยายไปหมดเลย ด้วยความอยากรู้จัด
ลุงแกบอก อ๋อ เเล้วแกก็ยิ้มๆ เเล้วเล่าว่า....
เธอมีลูกเเล้ว น่าจะอนุบาล เเละเธอน่าจะเลิกกับแฟนเก่าเเล้ว มาจาก ขอนแก่น เธอมาชอบลูกชายป้า A....
นั้นเป็นเหตุผลที่เธอชอบไปนั่งคุยที่บ้านป้า A ไง
ฟังไม่ผิดหรอกครับ ป้า A คือคน ที่ผมยกมือไหว้ไง(กลับไปอ่านข้างบนได้ ถ้าไม่เก็ต)
เเละ วันที่ 6 ผมเพิ่งจะไปถามแกมาเอง ถึงว่า ทําไมแกไม่อยากจะบอกชื่อ ทําไมแกถึงไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่ง เเละเเกคงเห็นแก่ลูกชาย แกแหละ
ไม่เป็นไรครับป้า ผมเข้าใจ
ผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย เนื่องจาก วันที่ 10-11-12-13-14-15 ผมไปทํางานที่อื่นที่ที่ไม่ได้ขึ้นรถไฟทางเดียวกับเธอ
จนวันนี้วันที่เขียน 16/4/18 เวลา 4.56 ผมเพิ่งกลับมา
เเละมาเขียนกระทู้นี้ เพราะรู้สึคได้บทเรียนที่หาซื้อไม่ได้ บทเรียนที่จักรวาล พยายาม สอนผม
แนวคิดนี้ ผมได้มาจาก
อาจารย์ จุไรรัตน์ เสือนุ่ม
ท่านเป็นครูสอนที่ โรงเรียนสุวรรณารามวิทยาคม
ผมเลยสรุปได้ว่า
เรื่องนี้สอนผมให้รู้ว่า...
**บางที พ่อแม่หลายๆคนคงสอนกันแหละว่า อย่ามองคนที่ภายนอก เเต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจ ซึ่งอาจจะมีคนอื่นๆด้วย
จนกระทั่งมาเจอกับตัวเองกับเรื่องราวทั้งหมดนี้ ต้องขอบคุณ จักรวาล จริงๆ ที่สอนผมให้รุ้ว่าคนเรานั้นมีอะไรที่ลึกยิ่งกว่า สิ่งที่ตาเห็น
เพราะตามองเห้นเเค่ สิ่งที่อยู่ข้างนอกเท่านั้น
คําพูด คําจา เเละการพูดคุยต่างหาก ที่จะนําพาให้เราก้าวสู้ข้างใน เเละเข้าถึงในแต่ละด้านของคนคนนั้น ซึ่งนั้นจะทําให้เราจะรู้จักคุณค่าของการเป็นคนมากขึ้น
ซึ่งผมก้ไม่เคยได้พูดกับเธอเลย** ได้เเต่มองอย่างเดียว
ทุกคนที่อ่านเรื่องราวนี้ อย่าลืมพูดคุย กับคนที่คุณอยากจะพูดมากที่สุดนะครับ มีโอกาศพูดก็รีบๆพูดนะครับ เพราะจะได้รู้จักกันมากขึ้น
การพูดคุยจะเยียวยาทุกสิ่ง
ดีกว่าเก็บใว้คนเดียว ไม่ว่าจะเป้น ปัญหาหรือเรื่องอะไรก็ตามเเต่ เพราะการแบกรับสิ่งต่างๆ คนเดียว ไม่สามารถที่จะทําได้ตลอดไปหรอกครับ
ก่อนจากกัน ผมก็ยังไม่รู้เลย ว่า ผู้หญิงอะไรทําให้เราคิดถึงได้ขนาดนี้ ทําผมร้องไห้ คิดถึงตลอด เวลา แอบมอง เธอทําผมมีอาการเหล่านี้ ได้เพียงเเค่ผมเห็น เเละจ้องตากับเธอเเค่ 2 วิ เอง
สรุปเเล้วอาการมันยังไง ผมได้บกเรียนเเล้ว เเต่ผมยังไม่รู้อาการ ว่าผมตกหลุมรักเธอหรือปล่าว.... หรือผมเป็นอะไรกันเเน่ ช่วยบอกผมทีครับ
ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นเเล้ว
ขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ...
อาการณ์ของคนตกหลุมรัก เป็นแบบนี้หรือปล่าว... บทเรียนที่หาซื้อไม่ได้
เรื่องราวมันมีอยู่ว่า... ผมชื่อสไปรท์ ผมอายุ 16 ผมเพิ่งย้ายบ้านมาอยู่ นนทบุรี เเละถานีรถไฟศาลาธรรมสพน์ ห่างจากบ้านผม น่าจะประมาณ 4 กิโลเมตร ทุกๆเช้า ผมจะนั่งวินมอไซต์ ไปขึ้นรถไฟที่นั่น
เมื่อประมาณวันที่ 31 มีนาคม 2018 เช้าวันนั้น เวลา 06.30 ผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ( ไม่ทราพอายุ ใส่เสื้อสีฟ้า กระโปรงดํา เเละรองเท้าผ้าใบ ใส่ถุงเท้าสั้นๆ หน้าตาน่ารักดีนะครับ)
(ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมรู้รายละเอียดมากกว่านี้อีก รู้ว่าเธอทํางานที่ไหน ขึ้นรถไฟกลับบ้านเที่ยวไหน เเต่ขอไม่พิมพ์ลงดีกว่า เดี๋ยวจะดูเจาะจงเกินไป เเละอาจจะโดนมองว่า โรคจิตด้วย ถ้าบังเอิญเจ้าตัวมาเห็นขอให้เกียรติเธอหน่อยเนอะ )
จริงๆผมย้ายบ้านมาได้ 6 เดือนกว่าๆเเล้ว ผมเจอเธอมาตลอด เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
จนกระทั่ง วันนั้น วันที่ 31 เธอก็ดูมีตัวตนขึ้นมาทันที อยู่ๆผมก็เดินสวนกับเธอ ตรงสถานี ผมไปซื้อตั๋วมา เเละเธอก็กําลังเดินไปซื้อเช่นกัน ผมคิดในใจว่า
เห้ย..... ทําไมเธอดูสวยจัง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ผมควรจะรู้สึกแบบนั้นตั้งนานเเล้ว ผมเดินสวนกับเธอ เเละเราก็ไม่ได้รู้จักกัน เเต่เจอกันบ่อยๆแทบจะทุกวันในช่วงตอนเช้า จนผมก็บอกกับตัวเองว่า....
( ไม่เอาหน่า เราไม่ชอบผู้หญิงผอมแบบนี้หรอก ผมเชื่อว่า ความงามคือคําสาป ) คือก็พูดไปแบบนั้นในใจ ราวกับดูถูกเธอ ดูถูกตรงที่ยังไม่ทันได้รู้จักกัน ผมก็ตัดสินเธอเเล้วว่าเธอผอม เเละผมคงไม่ชอบ หรอก ผมเลยรู้สึคผิดมาก ไม่รู้ทําไมอยู่ดีๆก็รู้สึกผิด
เเละมาถึงเย็นของวันนั้น ผมอยู่ที่สถานีรถไฟสถานีธนบุรี รถเที่ยวเเรกออกเวลา ออกเวลา 16.50 ผมจําได้ว่าเธอกลับเวลานี้
16.47 เธอเพิ่งจะมาถึง เเละนั่งหลับอยู่ตรง ท้ายรถไฟ ใกล้พนักงาน ผมก็อยู่ท้ายๆเหมือนกัน ขณะนั่งก็เต็มไปความรู้สึคผิดตั้งเเต่เช้าเเล้ว ว่าทําไมตัวเราถึงคิดเเบบนั้น เมื่อรถมาถึง สถานีศาลาธรรมสพน์ ผมก้เดินมารอที่ประตูรถไฟ เเละเธอก็เดินมารอข้างๆผม ประตูมันก้าวได้ 2 ฝั่งข้างๆกัน ฟังเเล้วเหมือนบังเอิญเนอะครับ เเต่จริงๆผมตั้งใจเดินไปรอที่ประตูนั้น เพราะเป็นประตูเดียวที่ใกล้เธอมากที่สุด ผมรู้ว่าเธอต้องเดินลงประตูนั้นเเน่ เมื่อเธออยู่ข้างๆผมห่างกันไม่ถึง 1 ไม้บรรทัด ผมรูสึกได้เลยว่า
ทําไมรู้สึกอบอุ่นจัง รู้สึกดีที่มีเธออยู่ใกล้ๆ หัวใจเต้นรัวๆเลยครับ มือไม้สั่นไปหมด ทําอะไรไม่ถูกในช่วงเวลา สั้นๆ ช่วงนึง เมื่อรถจอดผมก็ตั้งสติ เอามือไปกดปุ่มเปิดประตู เเละเราก็บังเอิญเดินลง พร้อมกัน ขาสั่นไปเลยครับ...
ระหว่างที่เดินออกจากสถานี ผมก็ตัวสั่นก้าวขาก็ลําบาก จนไม่ไหวเเล้ว เลยมองดูรอบๆ เจอป้าที่รู้จัก แกชื่อป้า ขอไม่บอกนะครับ ผมจะใช้นามแฝง คือ A ผมเลยยกมือไหว้ป้า A เเก้เขินไปก่อน จนรู้สึกดีขึ้นเเล้ว
ก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินเร็วๆ ให้ห่างจากเธอที่สุด เพราะอยู่ไกล้ เเล้วทําอะไรไม่ถูก ไม่รู้อาการนี้ เรียกว่าเขินหรือปล่าว
(อารมณ์เหมือนหลบหน้า ตอนเจอคนที่ชอบ)
เมื่อกลับบ้านเสร็จ ผมก็คิดถึงเธอเธอคนนั้นเเทบจะตลอดเวลา รู้สึกไม่อยากคุยกับคนที่บ้าน ไม่อยากทําอะไรทั้งนั้น เหมือนใจผมอ่อนแอยังไงไม่รู้ เมื่อถึงเวลากินข้าวก็ต้องออกไปกิน เเละเหมือนผมจะทําอะไรผิดสักอย่าง เเล้วพ่อก็ว่ากล่าวตักเตือนเล็กน้อย ทําให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ จนตอนล้างจาน ผมคิดถึงเเต่เธอ เเละเรื่องที่พ่อดุผม ผมก็ร้องไห้ออกมา จริงๆพ่อตักเตือนเเค่นั้นไม่เคยทําให้ผมร้องไห้มาก่อน
มันอาจจะเป็นเพราะผมมัวคิดถึงเเต่เธอ เเละผมก็รู้ทันทีว่า เมื่อเราคิดถึงเเต่เธอคนนั้น เราก็อ่อนแอ มากกว่าปรกติ บวกกับที่พ่อดุด้วย เลยทําให้ร้องไห้ออกมา หรือยังไงกัน ? เเล้วทําไมผมต้องไปรู้สึกแบบนั้นกับคนที่ไม่รู้จักด้วย
วันที่ 2/4/18 ผมออกจากบ้านปรกติ เเละรอรถ รอบ 06.45 ตอนนั้นเวลาประมาณ หกโมงครึ่ง เธอเดินออกมาจากซอยบ้านเธอ เธอขึ้นโบกี้ที่ 4 ผมขึ้นโปกี้ที่ 3 ก็แอบมองจนรถไปถึงสถานีธนบุรีอะครับ
วันที่ 3/4/18 ผมออกจากบ้านปรกติ เเละรอรถ รอบ 06.45 ตอนนั้นเวลาประมาณ หกโมงครึ่ง เธอเดินออกมาจากซอยบ้านเธอเหมือนเดิม
ผมเห็นเธอผมก็คิดในใจว่า สรุปเเล้วเรารู้สึกยังไงกับเขากันเเน่ ทําไมต้องมาตามมองแบบนี้ด้วย เธอไปซื้อตั๋วเสร็จ เเละรถไฟมา เธอขึ้นโบกี้ที่ 3 ผม 4
ผมไม่อยากไปโบกี้เดียวกัน เพราะเราแอบมองมาตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว กลัวเธอจะรู้ตัว เลยเลือกที่จะอยู่ห่างๆ เเต่ก็ให้ได้รับรู้ว่าเธออยู่โบกี้ที่ 3 ให้อยู่ในสายตาเรา
เเละเมื่อถึงสถานีธนบุรี ก็เดินลงกันตามปรกติ ผมก็มองเธอจากข้างหลัง จนสุดสายตา เธอเดินไปทางตลาดหน้าสถานีครับ เเละเย็นวันนั้น ผมเดินมารอเพื่อจะขึ้นรถรอบเดียวกับเธออีกเเล้วครับ ทั้งๆที่งานผมก็ยังมี เเต่อยากกลับรอบเดียวกับเธอ ไม่รู้ว่าทําไม รถออก 16.50 เธอก็มาปริ่มๆอะครับ จนรถออก เธอก็ไปนั่งหลับอยู่ที่ที่นั่งหลังสุด เมื่อใกล้ถึงสถานีศาลาธรรมสพน์
ผมก็ออกมารอประตูที่ใกล้ที่สุด คือประตูหน้า
เมื่อเธอตื่น ก็เดินออกมารอประตูหลัง ผมก็มีแอบมองหน่อยๆ
โชคร้ายที่เธอกับผมไม่ได้ลงประตูเดียวกัน ก็ไม่เป็นไร เเละทันใดนั้น เธอก็มองมาที่ผม มองผมตรงๆเลยน่าจะมองได้สัก 2 วิเเล้ว
ผมก็ตามปรกติ จะแอบมองเธอต่อ ผมก็ไม่รู้ด้วยว่าตินนั้นเธอมองเราอยู่ เลยหันไปมอง ก็สบตากัน ประมาณอีก 2 วิ ผมตกใจมาก ทําอะไรไม่ถูกตามเคย ผมเลยรีบหันกลับมาก่อน เเละได้เเต่เก็บอาการ เเละเมื่อเดินลงจากรถ
เธอลงประตูหลังท้ายขบวน นั่นแปลว่าเธอจะต้องเดินลงมานําหน้าผม ส่วนผมอยู่ ท้ายเหมือนกัน เเต่เธอท้ายกว่า นั่นหมายความว่า ผมต้องเดินตามหลังเธอ ผมก็ลงเดินมาตามประติ เมื่อผมเดินไปท้ายสุด เธอเพิ่งจะลงมา ทั้งๆที่เธอควรจะเดินลงมาก่อนเเล้ว
สุดท้ายผมก็นัาหน้าเธออีกเเล้ว ก็ตามเคย ทําอะไรไม่พูก เลยรีบเดินเเละกลับบ้าน ( อาการคิดถึงเธอเหมือนตอนวันที่ 31 ข้างบนที่ผมเขียนใว้ )
เเละเอาเเต่คิดมากเรื่องที่เธอมองเราอ่ะ เธอจะรู้ตัวไหมอ่า...
วันที่ 4-5 /4/18 ปรกติ ไม่มีเหตุการณ์อะไร ก็เจอเธอเเละคิดถึงเหมือนเดิม ตอนเย็นผมก็เดินนําหน้าตลอดอะครับ เหตุการณ์ไป บางทีเจอพ่ออุตสาห์ ถ่วงเวลา ไปถามพ่อที่ถือของว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เเต่เธอก็เดินช้าจนสุดท้ายก็ เดินนําเธอตลอด
วันที่ 6 ผมออกไปแต่เช้า ก็ไม่เจอ น่าจะทํางานรอบอื่น
ผมไปเจอ ป้า A จําได้มั้ย ป้า A คือคนที่ผมยกมือไหว้ แก้เขินไง (กลับไปอ่านข้างบนได้)
ตอนขากลับ ผมก็เห็นว่าเเกอยู่เเถวนั้นเลยถามไปในขณะที่รถกําลังวิ่งไปเรื่อยๆ
แกบอกว่า เธอชอบมานั่งคุยกับแกตอนเย็น
ผมเลยถามไปว่า เธอชื่ออะไร
แกบอกไม่รู้
( ผมก็งง ว่ามาคุยกัน บ้านใกล้กับ เเต่ดันไม่รู้จักชื่อเล่น? )
ผมเลยบอก งั้นถ้าเจอก็ถามให้หน่อยนะครับ เเต่ไม่ต้องบอกว่าผมเป็นคนถาม
เเกก็ตอบผมกลับมาว่า ป้าก็ไม่อยากจะพูดนะ เเต่เธอไปชอบลูกชาย ที่อยู่บ้านใกล้กัน
ผม ออ.... รู้สึกใจสลายไม่น้อย ผมก้เก็บอาการ พอรถมาถึงสถานีรถไฟศาลาธรรมสพน์ เเกก็บอกกับผมก่อนลงรถว่า เธอชื่อ ... (ขอไม่บอกนะครับ)
สงสัยเเกคงรู้สึกตัวแหละ ว่าผมสงสัยว่า มาคุยกันเเล้วไม่รู้จักชื่อได้ไง555+ แกก็เลยบอก 555+
แกคงไม่อยากให้ผมเข้าไปแทรกแหละ เพราะแกก็บอกอยู่ เธอชอบลูกชายของอีกบ้านนึง...
7-8 /4/18 2 วันนี้ ผมว่างเเต่อยากจะออกไปเจอเธอเเต่ได้เห็นก็ยังดี ลืมไปว่า วันที่ 7-8 เสาร์ - อาทิตย์ น่าจะหยุดงาน 555 ความรับบังตาจริงๆเนอะ
วันที่ 9 น่าจะทํางานรอบอื่น ผมเจอลุงคนนึงบ้านอยู่ซอยเดียวกับเธอผมรู้จักลุงคนนั้น ผมเลยถามเกี่ยวกับเธอว่าเธอเป้นยังไงตอนอยู่ที่บ้าน
ลุงครับ ลุงพอจะรู้จัก ผู้หญิงทํางานที่... ที่ตอนเย็นชอบเข้าไปคุยที่บ้านป้าแก่ๆ (ผมหมายถึงป้า A )อะครับ ใส่เสื่อทํางานสีฟ้า กระโปรงดํา รองเท้า...ผมก้บรรยายไปหมดเลย ด้วยความอยากรู้จัด
ลุงแกบอก อ๋อ เเล้วแกก็ยิ้มๆ เเล้วเล่าว่า....
เธอมีลูกเเล้ว น่าจะอนุบาล เเละเธอน่าจะเลิกกับแฟนเก่าเเล้ว มาจาก ขอนแก่น เธอมาชอบลูกชายป้า A....
นั้นเป็นเหตุผลที่เธอชอบไปนั่งคุยที่บ้านป้า A ไง
ฟังไม่ผิดหรอกครับ ป้า A คือคน ที่ผมยกมือไหว้ไง(กลับไปอ่านข้างบนได้ ถ้าไม่เก็ต)
เเละ วันที่ 6 ผมเพิ่งจะไปถามแกมาเอง ถึงว่า ทําไมแกไม่อยากจะบอกชื่อ ทําไมแกถึงไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่ง เเละเเกคงเห็นแก่ลูกชาย แกแหละ
ไม่เป็นไรครับป้า ผมเข้าใจ
ผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย เนื่องจาก วันที่ 10-11-12-13-14-15 ผมไปทํางานที่อื่นที่ที่ไม่ได้ขึ้นรถไฟทางเดียวกับเธอ
จนวันนี้วันที่เขียน 16/4/18 เวลา 4.56 ผมเพิ่งกลับมา
เเละมาเขียนกระทู้นี้ เพราะรู้สึคได้บทเรียนที่หาซื้อไม่ได้ บทเรียนที่จักรวาล พยายาม สอนผม
แนวคิดนี้ ผมได้มาจาก
อาจารย์ จุไรรัตน์ เสือนุ่ม
ท่านเป็นครูสอนที่ โรงเรียนสุวรรณารามวิทยาคม
ผมเลยสรุปได้ว่า
เรื่องนี้สอนผมให้รู้ว่า...
**บางที พ่อแม่หลายๆคนคงสอนกันแหละว่า อย่ามองคนที่ภายนอก เเต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจ ซึ่งอาจจะมีคนอื่นๆด้วย
จนกระทั่งมาเจอกับตัวเองกับเรื่องราวทั้งหมดนี้ ต้องขอบคุณ จักรวาล จริงๆ ที่สอนผมให้รุ้ว่าคนเรานั้นมีอะไรที่ลึกยิ่งกว่า สิ่งที่ตาเห็น
เพราะตามองเห้นเเค่ สิ่งที่อยู่ข้างนอกเท่านั้น
คําพูด คําจา เเละการพูดคุยต่างหาก ที่จะนําพาให้เราก้าวสู้ข้างใน เเละเข้าถึงในแต่ละด้านของคนคนนั้น ซึ่งนั้นจะทําให้เราจะรู้จักคุณค่าของการเป็นคนมากขึ้น
ซึ่งผมก้ไม่เคยได้พูดกับเธอเลย** ได้เเต่มองอย่างเดียว
ทุกคนที่อ่านเรื่องราวนี้ อย่าลืมพูดคุย กับคนที่คุณอยากจะพูดมากที่สุดนะครับ มีโอกาศพูดก็รีบๆพูดนะครับ เพราะจะได้รู้จักกันมากขึ้น
การพูดคุยจะเยียวยาทุกสิ่ง
ดีกว่าเก็บใว้คนเดียว ไม่ว่าจะเป้น ปัญหาหรือเรื่องอะไรก็ตามเเต่ เพราะการแบกรับสิ่งต่างๆ คนเดียว ไม่สามารถที่จะทําได้ตลอดไปหรอกครับ
ก่อนจากกัน ผมก็ยังไม่รู้เลย ว่า ผู้หญิงอะไรทําให้เราคิดถึงได้ขนาดนี้ ทําผมร้องไห้ คิดถึงตลอด เวลา แอบมอง เธอทําผมมีอาการเหล่านี้ ได้เพียงเเค่ผมเห็น เเละจ้องตากับเธอเเค่ 2 วิ เอง
สรุปเเล้วอาการมันยังไง ผมได้บกเรียนเเล้ว เเต่ผมยังไม่รู้อาการ ว่าผมตกหลุมรักเธอหรือปล่าว.... หรือผมเป็นอะไรกันเเน่ ช่วยบอกผมทีครับ
ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นเเล้ว
ขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ...