เป็นกระทู้ที่เราอยากระบายและขอความคิดเห็นนะคะ...
คือเรามีแต่งงานและมีลูกสาว2คน เราแต่เดิมเป็นพนักงานราชการ ส่วนสามีเดิมเป็นวิศวะโยธา เราลาออกจากงานมาครบ1ปี เพื่อประกอบธุระกิจที่ครอบครัวเราลงทุนให้ซึ่งไปได้ดีมีกำไรมีเงินเก็บจากเดิมที่ไม่มีเก็บ เราทำมาได้สัก5เดือน สามีก็ลาออกจากงานมาเนื่องจากต้องเดินทางไกลไปประจำตจว.ซึ่งไม่สะดวก และทางบ้านเราไม่เข้าใจเวลาสามีเราไม่กลับบ้าน หลังจากนั้นทางบ้านอาของเรา ดึงตัวเราไปช่วยกิจการร้านข้าวสารให้เราทำเองกำไรเราได้เอง เราจึงให้สามีมาทำธุรกิจของเราต่อ และเราไปช่วยทางอาเรา เรามีรายได้2ทางซึ่งจับเงินวันละเป็นแสน มีเงินเก็บในส่วนของเราเป็นแสนในระยะเวลา1เดือน เราใช้จ่ายได้สบายกว่าเดิมมากๆ แต่ปัญหาอยู่กิจการค้าขายที่เราทำนั้นต้องตื่นตี1 และเลิกเที่ยง สามีเราเค้าไม่สามารถถีบตัวเองให้ตื่นนอนตี1ทุกๆวันได้ เค้าตื่นตี2บางสันไม่ตื่น แม่เราต้องช่วยปลุก ทำให้เราไม่สบายใจ เคยคุยและเตือนเค้าดีๆแล้วทะเลาะก็แล้ว ครั้งสุดท้ายเค้าสัญญากับแม่เราจะตื่นจะรับผิดชอบไปดูร้านไม่เกินตี2.30น. แต่ผ่านมาไม่ถึงเดือนสามีเราไม่ตื่น บวกกับสามีเราพอมีเงินเค้าจะซื้อของในสิ่งที่ชอบ และเค้าสะสมปืน ซื้อเสื้อผ้าแบรน(อันนี้ปดติของเรา2คน) จนทำให้ญาติๆเราที่เห็นไม่ค่อยชอบเอาไปพูดกับพ่อและแม่เรา ว่ามาก็สาย ใช้เงินก็เก่ง แนะนำไม่ฟังอีกมากมาย ซึ่งบางอย่างก็จริงและไม่จริง จนเย็นวันที่สามีเราไม่ตื่นนอน แม่เราไล่สามีเราออกจากบ้าน โดยบอกว่า"ไปจากชีวิตครอบครัวกูส่ะ คนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ต้องห่วงลูก หลานกูเลี้ยงได้ กูให้เวลาเก็บของ2วัน" สามีเราบอก "ผมขอโทษ" การคุยจบเท่านี้ เราจึงขึ้นไปหาสามีเค้านั่งนิ่งและร้องไห้ เค้าถามเราว่า เรารู้เรื่องที่แม่จะไล่ไหม เราบอกเค้าแม่คงพูดเพราะโกรธ ให้สามีเริ่มใหม่นะ พอตี1เราก็ปลุกสามีให้ไปร้าน แต่แม่เรามาด่าและไล่สามีเราที่ร้านตอนตี3 ด่าทอเสียงดังเราอยู่อีกร้านได้ยิน จึงพาสามีวิ่งหนีออกมาจนวันนี้ก็1เดือนกว่าๆ แม่เราไม่ให้เข้าไปเก็บของ ไม่ให้ลูกกับเรา เราแย่งลูกคนโตมาได้ แต่คนเล็กเพิ่งครบ1ขวบไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้กลายเป็นคนว่างงานเราบอกสามีเราไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เราจะอยู่แบบนี้จนกว่าแม่จะให้อภัยสามีเรา เราอยากให้ครอบครัวเราเหมือนเดิม เราคิดถึงลูกสาวคนเล็ก คิดถึงทุกๆคนที่จากมา เรามาอยู่บ้านสามี เราไม่มีความสุข เราบอกแม่เราผิดทำเกินเหตุ เราบอกสามีเราผิดที่ไม่รับผิดชอบเตือนไม่ฟังจนครอบครัวเราพัง กลายเป็นเราทะเลาะกับแม่ และบางวันต้องทะเลาะกับสามีเพราะสามีโกรธแค้นแม่เรามาก วันที่วิ่งหนีมาแม่เราตามสามีเราก้มกราบขอโทษ แม่เราถีบที่อก เป็นเหตุให้สามีเราโกรธมากๆ ตอนนี้ก็มีแต่พ่อและญาติๆทางแม่เราที่ขอให้เรากลับไป โดยไม่ทีสามีแต่ไม่ได้ให้เลิกเพียงให้ห่าง..แต่เรากลับไปก็ทุกข์เพราะแม่ไม่ยอมรับ เราสงสารพ่อที่เหมือนตรอมใจ ไลน์มาหาเราบอกรักเรา ให้เราไปทำร้านต่อเพราะพ่อลงทุนให้เรา และห่วงหลานไม่ต้องการให้เราลำบากทิ้งทุกๆอย่างที่มีไป แต่เราก็รักสามีเรา เรารักทุกคน... สามีต้องการให้เราอยู่บ้านเค้าและไปเอาลูกคนเล็กมา รร.ก็จะเปิดเทมอ สามีให้เราตามเอกสารลูกคนโตเพื่อสมัครเรียน เราก็ทำไม่ได้พ่อไม่ส่งเอกสารให้ ไปรับลูกอีกคนก็ทำไม่ได้เพราะลูกอยู่ทางบ้านเราสบายทุกๆอย่าง บ้านสามีเราไม่ได้จนแต่ไม่ทีอะไร เทียบบ้านเราไม่ได้ เราจะจบปัญหานี้ยังไงดี เรารักทุกๆคน เราภาวนาให้ทุกอย่างดีขึ้ นมา แต่ก็เหมือนฝัน เราทุกข์เหมือนตายทั้งเป็น
เมื่อแม่ไล่สามีของเราและบังคับให้เราเลิก
คือเรามีแต่งงานและมีลูกสาว2คน เราแต่เดิมเป็นพนักงานราชการ ส่วนสามีเดิมเป็นวิศวะโยธา เราลาออกจากงานมาครบ1ปี เพื่อประกอบธุระกิจที่ครอบครัวเราลงทุนให้ซึ่งไปได้ดีมีกำไรมีเงินเก็บจากเดิมที่ไม่มีเก็บ เราทำมาได้สัก5เดือน สามีก็ลาออกจากงานมาเนื่องจากต้องเดินทางไกลไปประจำตจว.ซึ่งไม่สะดวก และทางบ้านเราไม่เข้าใจเวลาสามีเราไม่กลับบ้าน หลังจากนั้นทางบ้านอาของเรา ดึงตัวเราไปช่วยกิจการร้านข้าวสารให้เราทำเองกำไรเราได้เอง เราจึงให้สามีมาทำธุรกิจของเราต่อ และเราไปช่วยทางอาเรา เรามีรายได้2ทางซึ่งจับเงินวันละเป็นแสน มีเงินเก็บในส่วนของเราเป็นแสนในระยะเวลา1เดือน เราใช้จ่ายได้สบายกว่าเดิมมากๆ แต่ปัญหาอยู่กิจการค้าขายที่เราทำนั้นต้องตื่นตี1 และเลิกเที่ยง สามีเราเค้าไม่สามารถถีบตัวเองให้ตื่นนอนตี1ทุกๆวันได้ เค้าตื่นตี2บางสันไม่ตื่น แม่เราต้องช่วยปลุก ทำให้เราไม่สบายใจ เคยคุยและเตือนเค้าดีๆแล้วทะเลาะก็แล้ว ครั้งสุดท้ายเค้าสัญญากับแม่เราจะตื่นจะรับผิดชอบไปดูร้านไม่เกินตี2.30น. แต่ผ่านมาไม่ถึงเดือนสามีเราไม่ตื่น บวกกับสามีเราพอมีเงินเค้าจะซื้อของในสิ่งที่ชอบ และเค้าสะสมปืน ซื้อเสื้อผ้าแบรน(อันนี้ปดติของเรา2คน) จนทำให้ญาติๆเราที่เห็นไม่ค่อยชอบเอาไปพูดกับพ่อและแม่เรา ว่ามาก็สาย ใช้เงินก็เก่ง แนะนำไม่ฟังอีกมากมาย ซึ่งบางอย่างก็จริงและไม่จริง จนเย็นวันที่สามีเราไม่ตื่นนอน แม่เราไล่สามีเราออกจากบ้าน โดยบอกว่า"ไปจากชีวิตครอบครัวกูส่ะ คนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ต้องห่วงลูก หลานกูเลี้ยงได้ กูให้เวลาเก็บของ2วัน" สามีเราบอก "ผมขอโทษ" การคุยจบเท่านี้ เราจึงขึ้นไปหาสามีเค้านั่งนิ่งและร้องไห้ เค้าถามเราว่า เรารู้เรื่องที่แม่จะไล่ไหม เราบอกเค้าแม่คงพูดเพราะโกรธ ให้สามีเริ่มใหม่นะ พอตี1เราก็ปลุกสามีให้ไปร้าน แต่แม่เรามาด่าและไล่สามีเราที่ร้านตอนตี3 ด่าทอเสียงดังเราอยู่อีกร้านได้ยิน จึงพาสามีวิ่งหนีออกมาจนวันนี้ก็1เดือนกว่าๆ แม่เราไม่ให้เข้าไปเก็บของ ไม่ให้ลูกกับเรา เราแย่งลูกคนโตมาได้ แต่คนเล็กเพิ่งครบ1ขวบไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้กลายเป็นคนว่างงานเราบอกสามีเราไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เราจะอยู่แบบนี้จนกว่าแม่จะให้อภัยสามีเรา เราอยากให้ครอบครัวเราเหมือนเดิม เราคิดถึงลูกสาวคนเล็ก คิดถึงทุกๆคนที่จากมา เรามาอยู่บ้านสามี เราไม่มีความสุข เราบอกแม่เราผิดทำเกินเหตุ เราบอกสามีเราผิดที่ไม่รับผิดชอบเตือนไม่ฟังจนครอบครัวเราพัง กลายเป็นเราทะเลาะกับแม่ และบางวันต้องทะเลาะกับสามีเพราะสามีโกรธแค้นแม่เรามาก วันที่วิ่งหนีมาแม่เราตามสามีเราก้มกราบขอโทษ แม่เราถีบที่อก เป็นเหตุให้สามีเราโกรธมากๆ ตอนนี้ก็มีแต่พ่อและญาติๆทางแม่เราที่ขอให้เรากลับไป โดยไม่ทีสามีแต่ไม่ได้ให้เลิกเพียงให้ห่าง..แต่เรากลับไปก็ทุกข์เพราะแม่ไม่ยอมรับ เราสงสารพ่อที่เหมือนตรอมใจ ไลน์มาหาเราบอกรักเรา ให้เราไปทำร้านต่อเพราะพ่อลงทุนให้เรา และห่วงหลานไม่ต้องการให้เราลำบากทิ้งทุกๆอย่างที่มีไป แต่เราก็รักสามีเรา เรารักทุกคน... สามีต้องการให้เราอยู่บ้านเค้าและไปเอาลูกคนเล็กมา รร.ก็จะเปิดเทมอ สามีให้เราตามเอกสารลูกคนโตเพื่อสมัครเรียน เราก็ทำไม่ได้พ่อไม่ส่งเอกสารให้ ไปรับลูกอีกคนก็ทำไม่ได้เพราะลูกอยู่ทางบ้านเราสบายทุกๆอย่าง บ้านสามีเราไม่ได้จนแต่ไม่ทีอะไร เทียบบ้านเราไม่ได้ เราจะจบปัญหานี้ยังไงดี เรารักทุกๆคน เราภาวนาให้ทุกอย่างดีขึ้ นมา แต่ก็เหมือนฝัน เราทุกข์เหมือนตายทั้งเป็น