พูดหบายไปบ้าง เพราะอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ พอพลั้งปากพูดไม่ดีไปผมมักมานั่งสำนึกผิดคนเดียวนึกถึงสมัยเด็กตอนที่พ่อแม่ใจดีหรือว่าทำดีด้วยซื้อที่อยากได้เอาใจผม ตอนเด็กไม่ได้คือว่าจะพูดไม่ได้ดี

แต่พอโตมาด้วยเรื่องหลายอยากรือพ่อแม่มักมาเบรคผมเรื่องเป้ามายของผมหลายครั้ง ทั้งความฝัน ทั้งชีวิตผม จนบางทีก็เมือนโดนพ่อแม่บีบคลั้นนะอยากจะให้ผมเดินไปแต่ตามทางที่ตัวเองคิดชอบบอกว่าเชื่อพ่อแม่ไม่ลำบาก ตัวเองเป็นพ่อแม่นะไม่ให้ฟังพ่อแม่แล้วจะฟังใคร อารมณ์ประมาณว่าตูเกิดก่อนเว้ยไอ้เด็กเมื่อวานซืน จะทำนู้นก็ไม่ได้ทำนี่ก็ไม่ได้ ผมเป็นคนใจเย็นนะแต่เจอแบบนี้บ่อยๆ ก็เริ่มเสียใจเริ่มที่จะกร้าวร้าว บางทีมันก็กลายเป็นนิสัยแล้วละ ผมจะพลั้งบาปด่าไปก็ตอนที่โดนเบรกหรือตอนที่รู้สึกเจ็บใจเท่านั้นปกติก็ไม่ด่าหรอก
อารมณ์เหมือนโกหกผมมากกว่าผมอกว่ากำลังจะทำอะไรก็ไม่เห็นมีใครพูดอะไรนะ แค่ออกความคิดเห็นพูดด้วยเหมือนจะสนับสนุน แต่พอผมจะเริ่มทำจริงๆคำพูดก็เปลี่ยนเป็นคนละทางมพูดตัดกำลังใจผมจนางทีผมท้อเลยนะแบบนู้นไม่ได้หรอกแบบนี้ไม่ได้หรอกทำทำไมดูถูกความตั้งใจของผม เป็นคนอื่นผมไม่สนหรอกแต่พอเป็นพ่อแม่แล้วเฮ้ออหมดแรงเลยอุส่าวางแผนเตรียมการผมเป็นคนเชื่อฟังพ่อแม่พอมาเจอแบบนี้ผมหยุดชะงักเลยนอกจากไม่สนับสนุนยังทำลาย กำลังใจหายหมด บางทีก็เริ่มอยากจะห่างพ่อแม่บ้างละผมก็โตแล้วด้วยแต่ก็ต้องเลี้ยงพ่อแม่

บาปมามั้ยเนี่ยครัย บางผมก็คิดว่าไม่มากนะเพราะมันมีเหตุมีผล ผมก็แค่คนธรรมดาไม่ได้ฝึกสมาธิถือศิล เป็นคนดีธรรมดาคนนึง ก็เจ็บตัวมากเลยพอเวลาโมโหก็พลั้งปากด่าเหมือนแค่จะปกป้องตัวเองมากกว่าเพราะเจ็บใจเวลาที่เราตั้งใจจะทำะไรก็โดนเบรค