รอยอาฆาต บทประพันธ์ : เจนศิลป์

เมื่อคนบาปตามอาฆาตเอาชีวิต
คิดแต่เพียง ‘ฆ่าศัตรู’ ให้ ‘จงเป็นศพเป็นศพเถิด’
สุดท้ายแล้วเวรกรรมที่พันธนาการไว้จะถูกปลดออกได้อย่างไร
หากไม่มีฝ่ายอโหสิกรรมให้ ‘จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด’
เรื่องราวของคนตายที่ ‘ฟื้นไม่มี’ เรื่องราวของ ‘รอยอาฆาต’
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เจ้าสัวไพศาล นักธุรกิจพันล้านชื่อดัง ยิงตัวตายภายในคฤหาสน์หรู
การตายของเขาทำให้คนในครอบครัวหลายคนรู้สึกโล่งอกมากกว่าเสียใจ
และในวันเปิดพินัยกรรม ท่ามกลางการรอคอยของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียนั้น
ผู้ที่ได้รับมรดกมากที่สุดกลับกลายเป็นลูกนอกสมรสอย่าง พิรุณ
สร้างความโกรธเคืองให้แก่ ภิมลภา ลูกสาวในสมรสป็นอย่างมาก
ต่อมาพิรุณค้นพบเงื่อนงำที่บ่งชี้ว่าบิดาของเขาอาจถูกฆาตกรรม
แต่แล้วขณะที่กำลังค้นหาความจริงเรื่องนี้ เขาก็ถูกรถชนตายอย่างกะทันหัน
ใกล้ศพของเขาพบตัวอักษร 2 ตัวที่เขาเขียนไว้ด้วยเลือดก่อนสิ้นใจ นั่นคือ ‘ภ ม’
อัณศยา คนรักของพิรุณปักใจว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ มีคนฆ่าเขาเพราะหวังมรดก
หล่อนเชื่อว่าพิรุณพยายามเขียนชื่อคนร้าย ซึ่งผู้เข้าข่ายคือ ภิมลภา และ ภาม
หล่อนฝากความหวังไว้กับ สารวัตรคมกริช ผู้รับหน้าที่กระชากหน้ากากฆาตกร
ทว่ายิ่งสืบสาวลึกลงไป กลับยิ่งพบว่า ‘เกมบางเกมมีผู้เล่นมากกว่าที่ตาเห็น’
และนี่อาจไม่ได้เป็นแค่เกมชิงมรดก!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เพลิงโลภะร้อนแรงแซงนรก
จิตต่ำตกเพราะความโลภมันบังหน้า
เพลิงโทสะเผาบรรลัยในพริบตา
เงื่อนกิเลสมัดแน่นหนาใต้ฝาโลง!