ฉันมีปัญหารบกวนใจฉันอยู่นิดหน่อยค่ะ
เป็นปัญหาที่เป็นตั้งแต่เด็กๆ จนฝังใจมาถึงทุกวันนี้

เมื่อประมาณฉันอายุ 12-13 ในตอนนั้นทางบ้านของฉํนยุ่งอยู่กับงาน ถูกกันบ้างไม่ถูกกันบ้าง เลยไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่
ฉันมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง ที่เป็นผู้ชาย แก่กว่าฉันไป 3-4 ปี เขาทั้งขโมยเงินร้านของบ้านฉัน พาเพื่อนมากวน มีเรื่องไม่ซ้ำเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ในตอนนั้น ฉันถูกลูกพี่ลูกน้องคนนั้น ขืนใจ....
ด้วยความกลัวในตอนนั้นเลยไม่กล้าบอกใคร จริงๆจะบอกก็ไม่มีคนในบ้านรับฟัง แล้วเมื่อตอน15 ลูกพี่ลูกน้องก้อก่อเรื่อง เขาเลยต้องหนีออกไปจากบ้าน
ฉันเก็บกดจนไม่กล้าเข้าหาคนอื่น กลายเป็นว่ากลัวคนอื่นรอบตัว จนมีปัญหาเรื่องสังคม ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว ที่บ้าน และครูที่ร.ร.ก็นึกว่าเป็นโรคเครียดจากเรื่องเพื่อน

พออายุ17 เลยลองเปิดใจคุยกับพ่อแม่ดู พ่อกับแม่ช็อคมากเลย ก็ไปคุยเอาเรื่องกับลูกพี่ลูกน้องอยู่
แต่ลูกพี่ลูกน้องก็บอกว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ " มันแค่เรื่องตอนเด็ก แค่อารมณ์ และฉันสมยอมด้วย "
เรื่องมันเลยตกมาที่ฉัน และไม่มีใครเชื่อคำพูดของฉันที่เป็นโรคเครียด

ปรึกษาเพื่อน เพื่อนจะบอกเสมอว่า ปล่อยวางลืมๆมันไป แล้วก็เปลี่ยนเรื่อง
อาจจะเรียกว่าแค้นก็ได้ แต่มันอึดอัดซะจนคิดว่า ถ้าไม่รีบทำอะไรซักอย่าง เรื่องนี้คงจะคาใจไปตลอด

ตอนนี้ เขาเป็นนักศึกษาทหาร การเป็นลูกพี่ลูกน้อง การทำแบบนั้นมันได้ด้วยหรือคะ

การกระทำที่โกหกเพื่อแก้ตัว ไร้คำขอโทษ และการรับผิดชอบ มันสมควรแล้วจริงๆหรือคะ ?