สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าที่อึดอัดใจ เป็นความรักของวัยมหาลัยครับ (ขออภัยถ้ายาวและใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องและพิมพ์ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่)
ขอแนะนำตัวก่อนว่า ผมเป็นคนที่ติดเกมส์มาก มันเป็นสิ่งที่ผมรักและมอบอนาคตให้ผม ผมติดจนขนาดที่ได้เป็นตัวแทนไปแข่งเกมส์ระดับเอเชียร์ เป็นตัวแทนประเทศไทย มีเงินเดือนหลายบาทต่อเดือน และนั่นคือจุดเริ่มต้น ผมได้ทุนเรียนฟรี 4 ปีที่มหาลัยแห่งหนึ่ง โดยข้อแม้คือผมต้องทำผลงานที่เกี่ยวกับเกมส์ให้มหาลัย ทำกิจกรรม และเกรดต้องถึงเกณที่กำหนดผมถึงจะได้ทุนเรียนต่อ ผมเป็นคนตลกๆแบบ แป็ก ( พยายามจะตลก ) จนเจอเหตุการนี้มันทำให้ผมเศร้าไปเลย
         หลังจากที่ผมได้ทุนและบรรจุเป็นนักศึกษามาแล้ว ผมไปเรียนตามปกติแบบทุกๆวัน จนในวันนั้นผมเป็นตัวแทนไปพรีเซนต์หน้าห้อง จนได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจ้องสายตามาที่ผม เธอน่ารัก เธอยิ้มเก่ง เธอท่าทางดูเฟรนลี่ เธอดูน่าปกป้อง ผมเริ่มรู้สึกไม่กล้าสบตาเธอ รู้สึกเขินมาก จนกระทั่ง หลังจากกลับบ้านมาผมได้ตัดสินใจแอ้ดไลน์เธอไปแล้วคุยกับเธอ ยอมรับว่ารู้สึกดีมากๆเลยครับในวันนั้น หลังจากนั้นผมเริ่มสนใจในตัวของเธอ ผมขอเฟสเธอ เธอบอกไม่ให้ผมมีความรู้สึกว่าทำไม?? ความเผือกอันร้อนแรงนี้ทำให้ผมหาเฟสเธอจนเจอครับ
          แต่สิ่งทีทำให้ผมต้องหยุดความรู้สึกของตัวเองไว้คือ "เธอมีแฟนอยู่แล้ว" ผมตัดสินใจตัดใจจากเธอครับ ไม่ทักไม่คุยอีก ผมไม่ทักเธอไปอีกเลย จนวันถัดไป เธอทักมาว่า "หายไปเลยเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเลยถามว่ามีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ เธอบอกใช่ ผมดีใจที่เธอไม่โกหกว่ามีแฟนแล้ว ผมบอกกับเธอไปตรงๆว่า เราชอบเธอนะ แต่เราไม่อยากให้ใครเลิกกัน เราไม่อยากคุยกับเธอ คำตอบที่ผมได้กลับมาคือ "แฟนเก่าเธอไม่ดีแบบนั้นแบบนี้ ทำร้ายร่างกาย ตบตีเธอ นอกใจเธอ ขอเงินเธอไปใช้สารพัด เธอบอกว่า เธออยากออกจากจุดๆนี้ " ผมตัดสินใจจะช่วยเธอพาเธออกมาจากตรงนั้น แต่ความสัมพันธ์มันเกินไปกว่านั้น ผมและเธอคุยกันมาสักพักจนมีอะไรกัน หลังจากนั้นเธอตัดสินใจบอกเลิกแฟนเก่าเธอ วินาทีที่เธอกบอกเลิกผมได้อยู่กับเธอด้วย ผมแอบคิดในใจว่า ทำไมเธอใจร้ายจังเลย แต่อีกด้านก็แอบคิดว่า เธอสมควรเลิกกับคนแบบนั้นแล้ว
           เธอเป็นผู้หญิงที่เก่ง เรียนเก่ง ขายของเก่ง และอายุน้อยกว่าผม เธอเป็นแม่ค้าออนไลน์ ผมขอเสนอตัวเป็นพนักงานส่งของประจำตัวเธอโดยไปส่งของให้ทุกครั้งที่เธอมีออร์เดอร์ เธอบอกกับผมว่า "พี่ไม่ต้องทำงานหรอกนะ หนูจะเลี้ยงพี่เองพี่แค่ส่งของให้หนูก็พอ" พูดตรงๆว่าผมไม่อยากได้แบบนั้นเลย ผมอยากทำงานด้วยตัวของผมเอง แต่ผมก็เชื่อฟังเธอ ยอมทำเพื่อเธอเพราะเธอจะได้ไม่ต้องไปส่งของเอง ยอมแม้กระทั่งทำการบ้านหรือโปรเจคช่วยเธอ
           เรื่องราวยังดำเนินต่อไป เหมือนทุกอย่างจะมีความสุข จนกระทั่งแม่เธอรู้ว่าผมพาเธอมานอนที่บ้าน แม่เขาโทรมาหาผมและด่าว่าผมสารพัด แม่เขาเริ่มไม่ชอบผมตั้งแต่นั้น ในช่วงเดือนแรก เราก็ยังเป็นหนุ่มสาว มีความต้องการจะตั้งสถานะในเฟสบุ๊ก และเราก็ได้เริ่มตั้งสถานะในเฟสกัน จนกระทั่ง ผมคบกับเธอไปเดือนกว่าๆ ผมไปนอนที่หอพักของเธอ ในขณะที่กำลังจัดห้องให้เธออยู่ ผมเปิดไปเจอรูปแฟนเก่าของเธอ ที่ใส่กรอบอันใหญ่มากๆ ไว้ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง ผมตัดสินใจเงียบในช่วงแรก และถามเธอก่อนนอนว่า ทำไมถึงเก็บรูปไว้ ไหนบอกว่าอยากออกมาจากจุดๆนั้นไม่ใช่หรอ เธอตอบ "ก็ไม่ได้สนใจไม่ได้แคร์และไม่คิดว่าเธอจะเห็นเลยเก็บไว้" ผมได้ยินคำตอบแบบนั้น ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ และมันทำให้เราทะเลาะกัน ผมตัดสินใจขับรถกลับบ้านของผม และเมื่อเข้าเฟสบุ๊คไป เธอได้เอาสถานะที่ตั้งกับผมออก ผมถามว่าทำไม เธอบอกว่า "แม่ไม่อยากให้เธอมาคบกับผม เขาอยากให้กลับไปคบกับแฟนเก่ามากกว่า" ผมจุกมาๆเลยครับ แต่แล้วเราก็เคลียกันจบ ผมยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้น และเธอก็สัญญาว่าจะเอารูปไปทิ้งนี่คือครั้งแรกที่ผมเจอเรื่องแย่ๆ การคบกันระหว่างผมกับเธอเป็นเรื่องที่ต้องปิดบังแม่ของเธอและใครหลายคน
            แต่แล้ว มันก็มึเหตุการเกิดขึ้นอีกครั้ง เกือบๆปีใหม่ ทิ้งช่วงห่างประมาณ 1 เดือน ผมไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งก่อน ผมไม่ได้ค้นและดูทุกอย่าง ครั้งนี้ผมค้นลึกไปกว่านั้น ผมยังเจอรูปนั้นอยู่ แต่ครั้งนี้มันมี item เสริมคือ ผมเจอกระปุกที่ข้างในเต็มไปด้วยกระดาษหลากสีใบเล็ก และรูปของแฟนเก่าที่ไว้ใช้สมัรงาน ผมรู้สึกเสียใจที่เจอรูปนั้นอีก ผมตัดสินใจเปิดอ่านข้อความในกระดาษนั้นทุกใบข้อความที่ทำร้ายจิตใจที่สุดน่าจะเป็น "วันที่/เดือน/ปี ได้กันครั้งแรก 5555" "วันที่/เดือน/ปี ครั้งที่สอง" "วันที่/เดือน/ปี ครั้งที่สาม" และเจอจดหมายเล็กๆที่แฟนเก่าเขียนให้เธอ ใจความข้างในหวานซึ้งขยี้หัวใจคนอ่านที่เป็นแฟนใหม่อย่างผมมากๆครับ ยังไม่พอผมไปเปิดโน๊ตบุ้คของเธอ เจอรูปในนั้นเพียบบบบบบบ ผมตัดสินใจหาเรื่องทะเลาะกับเธอโดยหาเหตุผลว่า ยังเก็บไว้อีกหรอ เก็บทำไม .... เหตุผลเดิมเลยครับรอบนี้ "ก็ไม่ได้สนใจนิเลยเก็บไว้ แล้วเจอทำไมไม่เอาไปทิ้งล่ะ ทำไมไม่ลบซะจะได้จบๆ " ในใจผมคิดว่า ถ้าผมเอาไปทิ้งเอง ถ้าลบเองมันจะเป็นการก้าวก่ายเขาเกินไปหรือเปล่า ผมอยากให้เขาเป็นคนทิ้งเองมากกว่านะ และจุดจบก็แบบเดิม ผมขับรถกลับบ้าน แต่ครั้งนี้ เธอบล้อกเฟสผมผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่า ผมคงไม่ใช่สำหรับเธอ
              หลังจากนั้นไม่นาน เราก็ดีกันเพราะเธอนั่งรถมาง้อผมที่บ้าน ช่วงนั้นเธอจะกลับบ้านเกิดของเธอ และผมก็กลับบ้านเกิดของผม เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันเพราะเธออยู่กับแม่ เธอไม่สามารถคุยกับผมได้ (แอบคบกันก็แบบนี้แหละ) จนแฟนเก่าเธอทักมาหาผมว่า "ขอบคุณที่ดูแลเขาแทนผมนะครับพี่ ทุกๆครั้งที่เขากลับมาที่นี่ผมเป็นคนไปรับเขาตลอดผมขอบคุณมากจริงๆที่ทำหน้าที่แทนผม" ข้อความที่ผมได้รับจากแฟนเก่าเธอไม่ได้ทำให้ผมมีผลกระทบอะไรขนาดนั้นเลยครับ จนแฟนเก่าเขาส่งรูปที่ "เธอ แม่ของเธอ และแฟนเก่าของเธอ" นั่งกินข้าวกัน เธอนั่งไกล้แฟนเก่าเธอ เธอยิ้มเหมือนมีความสุขมาก ผมตัดสินใจทักไลน์ไปและส่งรูป เธอบอกว่าโดนแม่บังคับให้ถ่ายรูปด้วย ผมเสียใจมากๆที่ผมต้องเจอเรื่องราวแบบนี้ซ้ำๆซากๆ ผมตัดสินใจเป็นฝ่ายบล็อกและเดินจากไปบ้าง เธอตามง้อและผมก็ใจอ่อนจนเธอกลับมาจากบ้านเกิดของเธอ ผมขับรถไปหาเธอที่หอ ด้วยความอยากของผม ผมขอดูโทรศัพย์เธออีกครั้ง ครั้งนี้เจอสิ่งที่ทำให้บ้ากว่าเดิม ผมเปิดไปเจอข้อความแฟนเก่าที่ชวนคุยกันแบบหวานซึ้ง และเธอส่งเพลง ขอโทษ...หัวใจ - Instinct ให้แฟนเก่า คิดในใจว่าควรรู้สึกยังไงวะเนี่ย ผมเปิดไปเจอรูปในอัลบั้มไลน์ของเธอ มีรูปแฟนเก่าที่อัดแน่นไปหมด ขนาดที่ว่ามียันรูปนอนมีอะไรกันครับ ผมทำตัวไม่ถูกเลย เก็บกระเป๋าจะกลับบ้านอีกรอบเธอขอร้องว่า ไม่ไปได้ไหม ครั้งหน้าเราจะไม่ทำอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ ผมวางกระเป๋าแล้วนอนกอดกับเธอและให้อภัยเธอ ทั้งๆที่โกรธเธอมากๆ แต่ก็ยังรู้สึกว่า อย่ามองข้อเสียของเธอเลย เรายังรักเขาเราควรจะมองหาข้อดีของเขามากกว่า
                และในวันนึง เพื่อนต่างเพศของผมในคณะโทรมาปรึกษาเรื่องงาน งานด่วนมากๆ (ในตอนนั้นผมหลับแล้ว) ผมก็รับโทรศัพและให้คำปรึกษากับเพื่อน แต่แฟนผมบอกว่า ทำไมหลับแล้วต้องคุยกันด้วย มีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม ผมพยายามอธิบายว่ามันไม่มีอะไรนะ เราเป็นเพื่อนกับเขาจริงๆ เธอไม่ฟังผมเลย เธอโกรธผมแบบหัวไหม้บอกว่าจะเลิกกับผม ผมขอให้เธอใจเย็นๆเชื่อใจกัน เข้าไปกอดเธอ จนเธอเข้าใจ แต่เหมือนทุกๆอย่างจะไม่เหมือนเดิม เธอไม่ได้ดูน่ารักแบบแต่ก่อนอีกแล้ว เธอดูเหมือนคนที่จะจ้องจับผิดทุกๆวัน แต่ไม่เคยจับผิดตัวเอง ไม่เคยมองว่าตัวเองผิดอะไร - - .... แต่ก่อนหน้านั้นเธอมีสิทธ์ที่จะคุยกับเพื่อนผู้ชาย ผมไม่เคยก้าวก่ายเธอและไม่เคยระแวงเธอสักครั้งและมั่นใจว่าเธอก็ไม่ได้คุยแบบเรื่องการงานอะไรขนาดนั้น
        ***********************************************************************************************
        ***********************************************************************************************
                เธอเคยขอกับผมตรงๆว่า " เรากลับไปเป็นพี่น้องกันได้ไหม แบบที่เราไม่ต้องมีอะไรกัน แต่ยังช่วยกันเรียนช่วยกันส่งของขายของ แต่แค่เราไม่มีอะไรกัน มีความรู้สึกดีให้กัน วันไหนที่เลิกกันขอได้ไหม อย่าไปจากหนูเลย หนูไม่อยากเสียพี่ไป " ผมงงอยู่สักพักว่า คุณจะลดยศหรือลดขั้นจากที่ผมเป็นแฟนคุณไปเป็นพี่น้อง ? ผมควรทำตัวยังไง ?? ผมปฎิเสทเธอไปเพราะรับข้อเสนอไม่ได้ "เธอบอกก็แค่ถามเล่นๆ"
                ผมทนกับการแกล้งของแม่เธอมาครึ่งปี แม่ของเธอพาแฟนเก่าเข้าบ้าน และพาแฟนเก่ามาเจอเธอในวันที่เธอกลับไปหาแม่ พาแฟนเก่าเธอไปซื้อของดีๆเหมือนลูกตัวเอง แม่เธอบอกว่า แฟนเก่าลูกฉันก็เหมือนลูกฉันอีกคนหนึ่ง ผมยอมรับว่าไม่อิจฉาเขาเลยสักนิด แค่รู้สึกว่าคนแบบนี้หรือที่เขาอยากได้ คนแบบนี้หรือที่ควรได้โอกาศแบบนี้ ช่วงแรกยอมรับเลยว่าผมเป็นบ้ามากๆ ทั้งๆที่แฟนเก่าเธอตบตี ไถเงินเธอ นอกใจเธอ ทำไมแม่ของเธออยากได้คนแบบนี้เป็นลูกเขย ผมยอมรับแบบตรงๆว่าผมไม่เคยคิดนอกใจเธอแม้สักครั้งเดียว ผมยอมสู้เพื่อชนะใจแม่ของเธอ ถึงแม้จะไม่เคยชนะเลยสักครั้ง ผมก็ยังอดทน ยังกัดฟันสู้เพราะความรักผมเชื่อว่าถ้าคนสองคนสู้ไปด้วยกัน ทุกๆอย่างก็ขวางไม่ได้
                 และในครั้งนี้ ครั้งที่ 4 ที่เธอนอกใจผม ก่อนหน้านั้นเราทะเลาะกันและเราต้องห่างกัน แต่ห่างแค่สองวันเองนะ ! ผมโทรหาเธอตอนดึกตอนเที่ยงคืน เธอติดสายอื่นในไลน์และเธอไม่ตอบกลับ ตี4 ก็ลองโทรไป (ก่ะแค่เช็คเฉยๆ) เธอก็ยังติดสายอีก ผมตัดสินใจขับรถไปที่หอของเธอ ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆผมขอดูโทรศัพของเธอ ครั้งนี้เธอไม่ให้ดูและผมก็รอจนเธอหลับและเปิดข้อความดูข้างใน เจอข้อความที่เธอคุยกับแฟนเก่า ครั้งที่ 4 แล้วนะ ! ผมถามเธอว่า เธอทำแบบนี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เธอบอกว่าครั้งที่ 3 ...... ผมตัดสินใจขอออกจากชีวิตเธอจริงๆจังๆ แต่เธอก็รั้งผมแบบสุดชีวิต เธอบอกว่า ที่ต้องคุยกับเขาเพราะทุกครั้งที่ผมทะเลาะกับเธอ ผมจะหนีปัญหาโดยการที่ขับรถกลับบ้าน และทิ้งเธออยู่คนเดียว ทำให้เธอต้องกลับไปขอคำปรึกษาจากเขา ผมถามเธอว่า ถ้าเขาดีกว่าแล้วจะให้เราเข้ามาดึงเธอออกจากเขาทำไม เธอบอกว่า คนเก่าเขาดูแลเอาใจใส่เราดี เขาเอาใจเป็น ส่วนผม ผมติดเกมส์(แน่นอนผมเป็นนักกีฬาเกมส์ผมต้องฝึกทุกๆวัน) ไม่มีเวลาใส่ใจเธอ ถึงเขาจะนอกใจเธอแต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเธอ ในจุดๆนี้ผมคิดว่าชีวิตของผมผมก็ควรมีอะไรที่ผมควรทำเพื่อตัวเองบ้างไหม หรือต้องทำเพื่อเธอทุกอย่าง  ผมถามเธอว่า ถ้าคิดแบบนั้น แล้วเธอจะคบเราไปทำไมในเมื่อเขาแก้ไขปัญหาให้เธอได้ทุกๆอย่าง ถ้าอยากให้เราสนใจเธอทำไมเธอไม่บอกเราตรงๆ ทำไมต้องปรึกษาแฟนเก่าทุกๆรอบ กี่รอบๆก็ทำแบบเดิม แต่แล้วก็ไม่วาย จุดจบผมก็ให้อภัยเธอเพราะผมยังรักเธอ
                  ล่าสุด ประมาณ1 อาทิตย์ที่ผมต้องซ้อมเกมแบบหนักเพราะทางมหาลัยบอกว่าผมไม่มีผลงานเลย ผมเลยต้องซ้อมเกมอีกครั้งและผมไม่มีเวลาส่งของให้เธอ เราทะเลาะกันแรงมาก เธอเลยตัดสินใจขอห่างจากผม ผมรู้สึกเสียใจมากๆที่เธอไม่เข้าใจผมเลย ผมพยายามพูดกับเธอว่าเรามีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ เธอไม่ฟังแและขอตัดสินใจห่าง ผมเคารพการตัดสินใจเธอและยอมห่างสักพัก ในวันที่เธอกลับบ้านเกิด ผมกลับไปส่งเธอที่หมอชิต เธอหอมแก้มผมก่อนขึ้นรถแบบทุกๆครั้ง เราคุยดีกันตั้งแต่วันที่เธอกลับไปวันแรก จนวันที่สองก็ยังคุยดี แต่แล้ววันที่เธอกลับมากรุงเทพ เธอเปลี่ยนไปมาก เธอคุยกับผมน้อยลง สนใจผมน้อยลง จนผมถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าเราห่างกันก็ดีเนาะ ยกเหตุผลมาสารพัด ผมตัดสินใจขับรถไปคุยกับเธอตรงๆ ผมขอคุยกับเธอตรงๆแบบเปิดใจ เธอบอกว่า ถ้าบอกตรงๆอีกจะรับได้หรอ เธอบอกว่า "แม่อยากให้กลับไปคบกับแฟนเก่า มากกว่าคบกับเธอ" ผมจุกและร้องไห้ทรุดตรงนั้นเลย ผมต่อยกำแพงไปหนึ่งครั้งเพราะผมอึดอัดมากๆมาถึง 6 เดือน ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าการที่ผมพยายามจะสูญเปล่าขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมพยายามแล้วมันไม่สำเร็จ หลังจากนั้นผมเก็บของ ออกมาจากห้องของเธอ ออกมานั่งข้างนอก ผมร้องไห้กอดเข่าเสียงดัง ทรมานมากๆ #เดี๋ยวมาต่อน๊ะจ๊ะ รอแป๊ป