อันมนุษย์อย่างข้าเกิดมาแล้ว
ไม่เคยแคล้วความคิดติดตามฝัน
ถึงเวลาเล็กน้อยไม่ปล่อยวัน
ให้ผ่านผันลอยพ้นที่ตนยืน

ด้วยสองมือสองเท้าที่ก้าวมั่น
รีบสร้างฝันด้วยแรงอันแข็งขืน
คอยคว้าจันทร์งามงามยามค่ำคืน
พร้อมกับยืนคุณธรรมประจำใจ

แหวกผืนฟ้าคว้าดาวสกาวส่อง
ลอยละล่องท้องนภาออร่าใส
ถึงห่างกันมิใช่ต่างหนทางไกล
ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างท้าทาย

แม้จะไกลยาวเหยียดสูงเสียดฟ้า
รีบไขว่คว้าทางสุดขั้วไม่กลัวสาย
ไม่เคยท้อใจมิหวั่นมั่นมิคลาย
สิ่งทั้งหลายวางสลักลงคงสักวัน


ถึงสูงเสียดฟ้า
มิเคยขอลา        ใจพาตามฝัน
จะไขว่คว้าดาว     แสงพราวเฉิดฉัน
ต้องมีสักวัน         ความฝันที่เผชิญ

ไม่มีความฝัน    
อยู่ไปวันวัน         ไม่ทันก้าวเดิน
มีความสุขแสน      หากแม้นเพลิดเพลิน
ความฝันที่เจริญ     ไม่เกินความจริง