เรื่องที่เอามาแชร์วันนี้เป็นเรื่องของลูกเพื่อนบ้านรั่วติดกันนะคะ เราเห็นน้องมาตั้งแต่เกิดเลยค่ะ ลูกเค้าเกิดไล่เลี่ยกับหลานของเรา ก็เลยอยากให้เป็นเพื่อนเล่นกัน ทุกเย็นเราเลิกงานกลับมาก็จะอุ้มหลานออกมาเดินเล่นด้วยกัน  เรากับเพื่อนบ้านมีอะไรก็จะมาคุยแชร์ประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานกัน พออายุประมาณซัก 3-4 เดือน หลานเราเริ่มมีพัฒนาการส่งเสียงอ้อแอ้ แต่ลูกเพื่อนเรา เราไม่เคยได้ยินเสียงเลย น้องจะนิ่งๆ ไม่โวยวาย ไม่หัวเราะ เรียกว่าไม่แสดงอารมณ์อะไรเลย แต่ตอนนั้นเรากับเพื่อนก็คิดว่าน้องคงมีพัฒนาการช้ากว่าเท่านั้นเอง จนกระทั่งเกือบๆ 2 ขวบอาการก็ชัดขึ้นคือไม่ยอมพูด หลานเราเล่นด้วยก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เรียกชื่อก็ไม่สนใจเหมือนไม่ขานตอบ เราก็ทักแล้วนะว่ามันแปลกๆนะไปหาหมอมั๊ย แต่เพื่อนเราดันตีความหมายไปว่าเราไปว่า ไปแช่งลูกเค้า แต่ลึกๆคือเค้าเริ่มรู้ว่าลูกตัวเองไม่เหมือนเด็กคนอื่นแล้ว แต่รับไม่ได้ ไม่ยอมรับ (อันนี้มาถามเอาความตอนหลัง) ช่วงนั้นก็โกรธกันไม่ได้คุยกันไปพักใหญ่เลย เราได้แต่ดูห่างๆ สงสารเด็ก เพราะเท่าที่สังเกตุ ก็มีอาการเหม่อลอย ชอบจ้องหรือเพ่งอะไรนานๆ แม่เรียกคนที่บ้านเรียกก็นิ่ง ประมาณนี้นะคะ พอถึงช่วงที่ต้องส่งน้องไปเข้าเตรียมอนุบาลก็มีปัญหาคือเค้าเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลย ไม่สื่อสารกับครู ชอบแยกตัวอยู่คนเดียว และพอผู้ปกครองคนอื่นเริ่มรู้ก็ไม่อยากให้ลูกเค้าไปเล่นด้วย ก็เป็นช่วงที่เรากับเพื่อเริ่มกลับมาคุยกัน เพื่อนก็มาปรึกษายังไงต่อดี นี่ก็ได้โอกาสเลยค่ะ ทั้งด่า พูดอธิบายเตือนสติไปชุดใหญ่ ก็เข้าใจและพาน้องไปเข้ารับรักษาให้ถูกต้อง

อยากได้คำแนะนำจากเพื่อนในนี้หน่อยนะคะ ปกติแล้วเด็กที่เป็นออทิสติกพอโตขึ้นเค้าใช้ชีวิตอยู่ในสังคมร่วมกับคนปกติได้มากน้อยแค่ไหนค่ะ  หรือควรดูแลน้องอย่างไร หมายถึงมีอะไรที่ต้องดูแลเป็นพิเศษมั๊ยนะคะ แล้วน้องมีโอกาสที่จะหายกลับมาเป็นปกติมั้ย เราอยากหาข้อมูลเพื่อช่วยเพื่อนในทางอื่นๆ เพื่อนบ้านกันยังต้องอยู่และเห็นกันไปอีกนาน อะไรช่วยได้ก็อยากช่วย อีกอย่างคนเป็นแม่ยังไงก็อยากให้ลูกโตขึ้นสามารถอยู่ในสังคมที่ทุกคนยอมรับได้ ไม่เดือดร้อนใคร แต่ทั้งนี้น้องเองก็ต้องได้รับการรักษาเพื่ออยู่ร่วมกับคนในสังคมได้ด้วยเช่นกัน ใครมีประสบการณ์อยากให้มาแชร์และแนะนำได้เลยนะคะ