ทำอะไรนิดหน่อยก็โดนด่าบางคำไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของคนในครอบครัว บางทีเราผิดอันนี้โอเคเรายอมรับ แต่บางเรื่องเราไม่ผิดทำไมทำไมต้องเป็นเราที่โดนด่าโดนซ้ำๆ คำพูดแบบนั้นไม่อยากได้ยินมัน พอด่าเราเรางอนก็มาพูดว่าพุดอะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้เลยใช่มั้ย คือคำนี้จี๊ดมาก เคยคิดว่าอืมเราทำผิดก็ต้องโดนด่าแต่ตอนนี้แบบทำไมไม่ผิดก็ยังโดน เมื่อาทิตย์ที่แล้วเราทะเลาะกับพ่อ คือมดมันขึ้นขนมที่เราซื้อมาเราหงุดหงิดก็เลยปาทิ้งครีมมันก็เลอะที่พื้นพ่อเราด่าเรา (อันนี้ยอมรับว่าผิดเองเต็มๆ) เราก็เลยปี๊ดแตกแบบไม่สามารถควบคุมไม่ให้ตัวเองโมโหได้เลย ทะเลาะแบบขึ้นขึ้นกูเลย เราเสียใจนะที่พูดแบบนั้นกับท่านแต่วินาทีนั้นมันหยุดไม่ได้จริงๆ เรากลัวตัวเองกลัวจะเป็นโรคซึมเศร้าโดนด่าแต่ละครั้งในหัวมันจะคิดว่าทำไมทำไมทำไม เราเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว บางครั้งไม่ได้อยากคิดมากหรอก แต่เวลาอยู่คนเดียวมันจะมีความคิดนี้เข้ามาตลอดทำไมต้องเป็นเราทำไม รู้สึกเบื่อเหนื่อยอยากอยู่เฉยๆนอนเฉยๆ แต่พอเป็นแบบนี้ก็โดนหนักกว่าเก่าหาว่าขี้เกียจบ้างอะไรบ้าง คือมันท้อแท้ อยากระบายให้ใครฟังแต่ไม่มีคนรับฟัง เราไม่มีเพื่อนสนิท มีแต่เพื่อนที่เดินเป็นกลุ่มแต่ไม่ได้สนิทใจขนาดนั้น เคยเล่าให้ฟังเค้าฟังผ่านๆแล้วก็บอกเรื่องแค่นี้หรอ จะบอกคนในครอบครัวว่ารู้สึกยังไงก็กลัวคำพูดแบบนั้นแบบที่ไม่อยากได้ยิน เคยคิดฆ่าตัยตายนะคิดแค่ว่าน่าเบื่อจังเลยเนอะถ้าตายแล้วจะดีมั้ยนะ แต่จริงๆไม่ได้อยากตายหรอกแค่เบื่อทุกอย่างอยู่ไปก็เบื่อ แต่ที่เราเป้นตอนนี้อาจจะแค่เศร้าเฉยๆหรือเรากำลังจะเป็นโรคซึมเศร้ากันแน่ แต่เรายังมีสมาธิกับการทำนู่นนี่นั้นอยู่มีความสุขกับการติ่งอยู่แต่ไม่เท่าเมื่อก่อน พิมพ์แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว