สวัสดีค้ะ อนากให้ช่วยหรือให้คำปรึกษาหนูหน่อยค้ะ
คือ พ่อ เป็นทำงานสัตว์แพทย์ แม่ ทำงาน ค้าขาย
เราเป็นคนชัยนาท แล้วมาเรียนพิษณุโลกซึ่งพ่อแม่ก็ตามมาด้วยค้ะ เราเรียนอยู่ที่ชัยนาทได้เกรด 3.98
ไม่น้อยกว่า3.70 พอเราย้ายมาพิษณุโลก เราคิดว่าเราทำตัวชิวๆ งานไม่ค่อยส่ง เทิอมแรก เราได้เกรด2.15ติด0 2ตัว นี่เราม.1เอง เราก็ตกใจ ร้องไห้ไปบอกพ่อกับแม่ ท่านให้เราปรับตัวใหม่ ท่านถามเราตลอดว่าแก้0รึยัง เราจะบอกแก้แล้ว จนวันสุดท้ายที่เปิดแก้0 เราไม่ไป เพราะเราไม่มีงานส่ง พ่อแม่รู้เพราะครูประจำชั้นมาบอกพ่อแม่เรา ท่านอ้อนวอนไปหาครู ครูก็ให้โอกาศเรา เราก็ทำงานส่ง ก็จบไปเทิอมแรก

เทิอม2
เรายิ่งกว่าเทิอมแรก หาเรื่องเข้าห้องปกครองทุกวัน
ทำตัวยิ่งกว่าเทิอมแรก โดดเรียน สูบบุหรี่ ติดบ่อง
เกรดออกมาได้ 2.06 ติด0 4ตัว คือเราพึ่งมาปรับตัวก่อนสอบ2อาทิตย์ ด้วยความที่เราเกเร งานก็ขาดส่งเยอะมาก ไล่ส่งทีละอันๆจนไม่ทันจริงๆ วันไปดูว่าเราติดวิชาไรบ้าง พ่อเราไปด้วย เราไม่อยากเดินใกล้พ่อ
เพราะคนรู้จักเราเยอะ เราใหญ่ เรามีแต่คนกลัว(ม.1เองน้ะ555) คนก็มองเรา พ่อเราผิดหวัง แม่เราร้องไห้ ซึ่งเรามีพี่ชายอยู่1คน เรียนเก่งมาก อยู่โรงเรียนดัง ของเราก็ดังแต่เราทำตัวไม่ดี ตอนเราปั่นงานแก้0 พ่อแม่จะมาด่า จะตะโกนด่าเราหน้าบ้าน เราน้ำตาใหลไป ทำงานไป เเม่บอกก่อนไปดูแล้วว่าติด0กี่ตัวก็แก้ไม่ต้องซีเรียส เราก็ไม่ซีเรียสเท่าไหร่พอเรามาบอกว่าติด4ตัว ทำไมรับไม่ได้ เราเสียใจที่ท่านไม่เข้าใจ แต่รู้ว่าตัวเองผิด จนปิดเทิอม เราช่วยแม่ขายของ เสริฟอาหาร เก็บร้าน คือเหนื่อย ลูกค้ามาเยอะ เราไม่ได้เที่ยว เหมือนคนอื่น เราได้เที่ยวครั้งเดียวตอนญาติเรามา แค่5ชั่วโมง เราคิดว่าเราย้ายมาพิษณุโลกเราไม่มีความสุขเลย ครูบอกยังดีที่พ่อมาช่วยดู สนใจเธอ เธอไม่สงสารพ่อบ้างหรอ (ในใจพ่อแม่คนอื่นไม่เห็นมาดู ถ้าไม่ให้เรียนจะได้ไม่เรียนนี่อะไรด่า ตื๊อ น่าลำคาน) ตอนเราอยู่ชัยนาทเราได้เที่ยวกับพ่อแม่ ไปทะเลกัน มาพิษณุโลกกลับไม่เหมือนที่ชัยนาท เบื่อมาก

วันนึงพ่อแม่บอกกับเราว่า เทิอมหน้าถ้าติด0อีก เรียนตก ไม่ต้องเรียน ชักจะเอาไม่ไหว โทรสัพไม่ต้องเอาไป(เราเป็นคนติดโทรสัพมาก)(โรคส่วนตัวเราสูงมาก)
เดี๋ยวจะคุยกับโรงเรียนพี่แก จะย้ายแกไป ถ้าย้ายไม่ได้ก็อยู่ที่เดิม ถ้าเทิอมหน้าติด0อีก จะให้บวชชี ไม่ต้องเรียน ซึ่งเรางงมาก ถ้าไม่อยากให้เรียนก็ไม่ต้องเสียแรง ทุกวันนี้ทนกับคำดูถูก อะไรที่ทำประจำ(เรื่องส่วนตัว)ท่านจะดูถูก ว่าตลอด เราโมโห เราโมโหมากที่สุด ท่านเคยดูถูกเราครั้งหนึ่ง เราทนไม่ได้ เรากรี๊ด เราแช่ง เราสะบัด ท่านก็ไม่สนใจเรา มองตาขวาง
เราเป็นคนโรคส่วนตัวสูง สูงมากถึงที่สุด


ถามว่าเราจะปรับตัวมั้ย ตอนนี้เราขออย่างเดียว ขอให้เราเอาโทรสัพไปโรงเรียน เราติดมาก ตอนเรียน เราไม่ได้เอาขึ้นมา เราชอบนั่งคุยกับเพื่อน นั่งวาดรูป
ซึ่งบางครั้งเราก็หยิบมันขึ้นมา (บางครั้ง) ถ้าให้เราจะตั้งใจเรียน เราไม่ใช่เด็กที่ห่วงของหรือเด็กแบบที้คุณคิด เราเป็นคนติดมากจริงๆ เราขาดเราร้องไห้ เรากรี๊ด เด็กเป็นโรค วันใหนโมโหแรงๆเราจะหอบ ซึ่งพ่อแม่ไม่เคยรู้ ว่าเราเป็น

ทุกวันนี้สิ่งที่ทำให้ฉันทีความสุข คือ อาข้างบ้าน ที่ทำให้ฉันมีความสุขจากข้างใน หัวเราะได้ตลอด

ฉันเที่ยวกลางคืน ใช่ แต่เมื่อก่อน เราแอบหนีเที่ยว  บ้านเราเป็นหอ ห้องเรากัยประตูหอใกล้กันเราจะรอให้ดึกๆแล้วเราค่อยออก ได้แค่แอบหนีเที่ยว ขออะไรไม่เคยให้ไป  เราต้องอ้างต้องโกหกซึ่งท่านจับได้ทุกครั้ง ตีทุกครั้ง แต่เราไม่จำอยากตีก็ตี  เราคิดว่า ทำไมไม่ปล่อย ในเมื่อรู้ๆกันอยู่ว่าเราเอาตัวรอดได้ เราไม่มั่วกับยาเสพติด ผู้ชายก็ไม่อยู่ในสมอง  เราแค่อยากไปเหมือนที่เพื่อนไป เราคิด เพื่อนได้ไปทำไมเราไม่ได้ไปบ้าง




#อยากให้ช่วยเรื่อง โทรสัพหน่อยค้ะ ว่าจะทำไงดี
พูดยังไงดี ขอบคุณค้ะ
#ติได้น้ะค้ะ ถ้าเราเลว
#ขอบคุณมากๆน้ะค้ะ
#หนูคิดว่าหนูเป็นเด็กพิเศษค้ะ
#แนะนำให้หนูทำตัวอย่างไงค้ะ