คนที่มีนิสัยแบบนี้ เป็นอันตรายทั้งแก่ตนเอง และสังคมที่อาศัยอยู่ค่ะ

เราเคยอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง
มีผู้หญิง สามคน ให้ชายคนนี้เลือกเป็นภรรยา
๑. ติดการพนัน
๒. ขี้ขโมย
๓. ชอบยุยงให้คนรอบข้างทะเลาะกัน
ในนิทานเฉลยว่า คนที่ชอบส่อเสียดยุยงนั้น ไม่ควรเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ

ตอนนั้นเรายังเด็ก ไม่เข้าใจว่า จะมีคนชอบยุให้คนอื่นๆทะเลาะกันไปเพื่ออะไร ?  

เมื่อโตขึ้น .. ได้มีโอกาสรู้จักคนนิสัยแบบนี้ สองสามคน จึงเริ่มเข้าใจ
พวกเขามีความทุกข์อยู่เป็นทุนเดิม คนนอกอาจมองไม่เห็น แต่จิตใจข้างในเขาจะเร่าร้อนกระสับกระส่าย
เวลาเห็นใครทะเลาะกันเพราะตัวเขา เขาจะเสพติดความสำคัญตรงนั้น และเห็นผิดเป็นชอบว่านั่นคือเรื่องสนุก

บ่อยครั้งที่เขาจะไม่รู้ตัวเลยว่า
คำพูดของเขาทำร้ายตัวเขาเอง และคนรอบข้างขนาดไหน
ถ้าใครเกลียดเขา โกรธเขา เขาจะยิ่งยุให้คนอื่นๆเกลียดคนนั้น เข้าเป็นพรรคพวกกับเขา

เราจึงเริ่มเข้าใจคำสอนในนิทาน
คนแบบนี้ไม่ควรเข้าใกล้จริงๆ

แต่ด้วยความจำเป็น ที่เรายังต้องติดต่อด้วย
เวลาเขาพูดอะไรมา เราจะค่อยๆบอกในทางตรงกันข้าม ให้เขาใจเย็นลง (คือถ้าบอกไปตรงๆ ไม่มีทางฟัง)
ในบางครั้ง เขาจะเริ่มเข้าใจได้ค่ะ ว่ากำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูก
นิสัยก็ค่อยๆเปลี่ยน ค่อยๆดีขึ้น.
แต่ถ้ามีใครเผลอไปทำให้เขาไม่พอใจ จะออกอาการอย่างเดิม

สรุป
คุณและครอบครัว รับฟังแม่ได้ค่ะ แต่อย่าเชื่อ พวกคุณต้องไม่หูเบา และค่อยๆบอกแม่ถึงผลเสีย
คำว่าค่อยๆนี่ต้องค่อยจริงๆนะคะ คือดูทิศทางลม ถ้าแม่กำลังเมามัน ในการใส่ร้ายใคร ตอนนั้นต้องปล่อยไปก่อน
แล้วค่อยๆป้อนข้อมูลตามจริงให้แม่ทีละนิด

วิธีบรรเทาผลร้าย ที่แม่ไปทำกับคนอื่น
คุณต้องไปชี้แจงให้พวกเขาฟัง ขอโทษแทนแม่ และอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ หายระแวงกันเอง

คือถ้าแม่คุณขอบยุให้คนอื่นแตกกัน คุณต้องฝึกให้ชำนาญในด้านพูดให้คนสามัคคีกันนะคะ

อดทนไว้ค่ะ
อ่านแล้วเหนื่อยใจแทนเหมือนกัน เราเข้าใจความอึดอัดเวลาต้องอยู่ใกล้คนแบบนี้ค่ะ