เคยคุยกับพี่คนนึง เขาเป็นอายุมากกว่า พี่เขาเป็นคนค่อนข้างสันโดษ รักอิสระ ชอบอยู่กับเพื่อน แต่เราไม่เคยห้ามเรื่องพวกนี้ เขาจะไปไหนไม่ห้าม ขอแค่บอกให้เรารู้ว่าอยู่ไหนดื่มหรือเปล่า เรารู้แค่นี้เราก็รู้สึกว่า โอเคพี่เขาอยู่นั้นอยู่นี้ไม่น่าห่วงก็พอ  เราคุยกันมานานนับปีแต่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน  เราทั้งสองไม่มีคำถามอะไรกันมาก เราคุยกันทุกวันแค่คำว่า (ยุไหน ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่จะกลับ กินข้าวหรือยัง คิดถึง) เราคุยกันทุกวันด้วยคำพูดพวกนี้ คุยกันด้วยคำแค่นี้ต่อ1วัน แต่เราทั้งสองรู้คำพูดของกันดี จนบางทีทะเลาะกันเรื่องเล็กๆก็หายไปประมาณ2-3วัน บางที2อาทิตย์ จนมาวันนึงเราจับได้ว่าเขาคุยกับเพื่อนเรา เราเลยถามเขาแต่เขาบอกว่าไม่มีอะไร  จนเราเห็นเขาส่งเสื้อคู่ให้กันใส่ จนเราถามอีกจนทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าเขาเคืองหรืออะไร ครั้งนี้หายไปนานถึงหลายเดือน ช่วงนั้นเราร้องไห้กินเหล้าทุกคืน เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเพื่อนเรา แล้วเราไว้ใจพี่เขาขนาดไหน เรากลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองเรื่องความรัก (เราเคยอกหักเพราะแฟนเก่าเราเอากับพี่ ครั้งนี้ยังมาเป็นเพื่อน เวรกรรมมาก) ทุกครั้งที่เราตั้งใจจะลืมเขา เขามักจะกลับมา จนครั้งที่เขาคุยกับเพื่อนเรา เราพยายามออกมา เราร้องไห้นานหลายเดือน เราตัดสินใจอัลเฟรนด์เขา เราก็พยายามลืมเขาจริงจัง จนถึงตอนนี้พี่เขาทักมาอีกครั้ง กลับด้วยคำพูดเดิมว่า ยุไหน ทำอะไร เราเลยถามว่าทักมาทำไม พี่เขาบอกว่าคิดถึง เราได้แต่ตอบไปเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราคิดว่าเรายังรอเขา ตลอดเวลา3ปีเรายังไม่มีแฟนเลย เราแอบติดตามเขาตลอดจนเขากลับมา เรากลัวเขาจะทิ้งเราไปอีกครั้ง เราควรคุยกับเขาดีไหม 😭
ใจนึงเราก็ไม่อยากเจ็บอีกเพราะมันหลายครั้งแล้ว อีกใจคือถ้าเราไม่คุยกับเขาเราคิดว่าเราจะโสดต่อไป (เราเคยคุยกับคนอื่นมาแล้วเรายังลืมพี่เขาไม่ได้) ก็อย่างที่บอกว่าเรากลายเป็นคนปิดกั้นตัวเองเรื่องความรัก