ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลย นี้เป็นครั้งแรกที่เขียนกระทู้พันทิพ
จนตอนนี้ก็ยังสงสัยตัวเองว่าคิดยังไงถึงมาเขียนกระทู้
เรื่องที่ผมเล่าทุกคนฟังต่อไปนี้อาจไม่ได้ทำให้ชีวิตใครดีขึ้น
อาจไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะหวังให้คนๆหนึ่งมาเห็น
เพราะใกล้วันครบรอบ เราเลิกกันมา จะได้ 1 ปีแล้ว ผมแค่รู้สึกว่ามัน โรแมนติกดีถ้าวันนึง เธอจะเปิดมาอ่านเจอ
และรู้สึกว่าเรื่องของผมมันมีค่ากับผมมากเหลือเกิน ที่จะจำไว้แค่ในสมองตัวเอง
ผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี แต่เธอเป็นคนที่โครตน่ารักเลย เรียกว่าดาวเด่นใน รร. เลยก็ว่าได้
เรารู้จักกันเพราะ "โบว์ผูกผม" วันนั้นมีรายการมาถ่ายที่ รร. ผม มีกิจกรรมมาให้เล่น โดยการรวบรวม โบว์ผูกผม
ของผู้หญิง ใครได้เยอะมากที่สุดชนะ .....
ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้คุยกับผู้หญิงคนนี้ เชื่อเลยนะว่า พรหมลิขิตเป็นไง อยู่ รร. มาจนจะจบ
ม.6 ไม่เคยมีความคิดในหัวเลยว่าเราจะไปทักเขา แต่วันนั้นไม่รู้คิดยังไงเข้าไปทัก
เธอยอมให้โบว์ผูกผมกับ ผมนะ ต้องบอกก่อนว่า เธอกับผมเราห่าง 6 เดือน เธอรุ่นน้อง ผมเป็นรุ่นพี่
โอเคเข้าเรื่องต่อ . . . . ผมทำโบว์ผูกผม ของเธอหาย ที่นี้กลายเป็นว่า เรามีเรื่องที่จะคุยกันมากขึ้น
จากนั้นมา ผมลองชวนเธอไปเที่ยวสงกรานต์ดู กลายเป็นว่าเธอโอเคที่จะไป ทั้งๆที่เราไม่สนิทกันมากนะ
วันนี้เมื่อปีที่แล้วเรายังคุยกันอยู่เลยว่า เธอคิดยังไงถึงยอมมาเที่ยวกับผม
วันนั้นเป็นวันที่ 15 เมษา ผมบอกกับเพื่อนว่า เนี่ยน้องเขามาด้วยนะ เพื่อนผมยังไม่เชื่อเลย ว่าน้องเขาจะมาด้วย
เพราะเธอกับผมต่างกันมาก ราวฟ้ากับเหวเลย เอาเป็นว่าหลังจากนั้นมาเราก็คุยกันถูกคอกันมากขึ้น
มากซะจนเราคบกันมา 3 ปี กับ 8 เดือนได้ ผมอาจจะเป็นคนแปลกมั้ง ผมขอคบเธอด้วยการซื้อ พวงมาลัยมาขอคบ 55555555+
กลายเป็นว่าเธอโอเคซะอย่างนั้น ผมขอคบเธอสองครั้งนะ ครั้งแรกใช้ต้นกระบองเพชรขอคบ คิดว่าเธอน่าจะโอเคแล้วนะ
กลายเป็นว่าเกือบแห้ว ครั้งสองแบบว่าจะพอละ ถ้ามันใช่ก็คงใช่เองล่ะ จัดไปพวงมาลัย 25 บาท
กลายเป็นว่าเธอตกลงซะงั้น [ 25/08/2558 ] นึกกี่ทีก็แอบอมยิ้ม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเลิกกันแล้วก็เถอะ
เราตกลก วาดฝันกันมากมาย มีคนสบประมาทก็มากมาย บอกว่าเดี๋ยวพอผมจบ ม.6 ไป แยกทางกันไปก็เลิกกันละ
แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ไม่สนอะไรเลย มันเป็นช่วงความรักกำลังเข้มข้นมั้ง 5555 จนกระทั่งพอนานๆไป ไม่รู้ว่าผมหรือเธอที่เปลี่ยนไป
คิดว่านะจะเป็นผมก่อนนะ ปัญหาเริ่มเข้ามาเยอะขึ้น (ผมเข้ามหาลัย ปี1 ) ระยะทาง เวลา ความใส่ใจลดลง ผมไม่เหมือน ผู้ชายคนเก่า
ไม่ใช่ my princess อย่างที่เธอเคย เมมชื่อเบอร์ของผมไว้แบบนั้น ผมยังคงโทษตัวเองตลอดเวลาที่รักษาไว้ไม่ได้
และแล้วเราก็ยอม ..... ยอมกับปัญหาที่มันเกินว่าเราจะแก้ไขมัน ด้วยความคิดง่ายๆ แต่โง่เหลือเกินของผมก็ผุดขึ้น "เราเลิกกันเถอะ"
จบเลยทีนี้ ดอกไม้ถ้าขาดเอามาติดกาวมันก็คงติดได้ แต่ว่ามันคงแห้งกรอบ เหี่ยวเฉาคงเช่นเดียวกับความรักแหละ มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง
เราพยายามจูนเข้าหากันนะ แต่ไปไม่รอดจริงๆ . . .
แค่ใกล้จะเดือนเมษา ใกล้จะสงกรานต์แล้ว นั่งๆนอนคิดเรื่องเก่าๆ เลยนึกขึ้นมาได้ หวังว่าเธอคงจะได้มีโอกาสเข้ามาอ่านนะ
ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่าง และขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต.
อยากจะฝากกับคู่อื่นๆนะ ที่กำลังมีปัญหา หรือไม่มีปัญหา จะทำอะไรให้คิดดีๆ นึกถึงวันแรกที่เจอกันเข้าไว้
เพราะเมื่อเสียไปแล้วเราจะทำได้แค่คิดถึงมัน มันคงจะดีกว่าไหม ถ้าคุณได้พูดถึงเรื่องเก่าๆกับคนที่คุณรัก และตอนนั้นเขาก็ยังอยู่กับเรา
"แค่อยากให้คนๆนึง ได้เข้ามาอ่าน" โบว์ผูกผม
จนตอนนี้ก็ยังสงสัยตัวเองว่าคิดยังไงถึงมาเขียนกระทู้
เรื่องที่ผมเล่าทุกคนฟังต่อไปนี้อาจไม่ได้ทำให้ชีวิตใครดีขึ้น
อาจไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะหวังให้คนๆหนึ่งมาเห็น
เพราะใกล้วันครบรอบ เราเลิกกันมา จะได้ 1 ปีแล้ว ผมแค่รู้สึกว่ามัน โรแมนติกดีถ้าวันนึง เธอจะเปิดมาอ่านเจอ
และรู้สึกว่าเรื่องของผมมันมีค่ากับผมมากเหลือเกิน ที่จะจำไว้แค่ในสมองตัวเอง
ผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี แต่เธอเป็นคนที่โครตน่ารักเลย เรียกว่าดาวเด่นใน รร. เลยก็ว่าได้
เรารู้จักกันเพราะ "โบว์ผูกผม" วันนั้นมีรายการมาถ่ายที่ รร. ผม มีกิจกรรมมาให้เล่น โดยการรวบรวม โบว์ผูกผม
ของผู้หญิง ใครได้เยอะมากที่สุดชนะ .....
ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้คุยกับผู้หญิงคนนี้ เชื่อเลยนะว่า พรหมลิขิตเป็นไง อยู่ รร. มาจนจะจบ
ม.6 ไม่เคยมีความคิดในหัวเลยว่าเราจะไปทักเขา แต่วันนั้นไม่รู้คิดยังไงเข้าไปทัก
เธอยอมให้โบว์ผูกผมกับ ผมนะ ต้องบอกก่อนว่า เธอกับผมเราห่าง 6 เดือน เธอรุ่นน้อง ผมเป็นรุ่นพี่
โอเคเข้าเรื่องต่อ . . . . ผมทำโบว์ผูกผม ของเธอหาย ที่นี้กลายเป็นว่า เรามีเรื่องที่จะคุยกันมากขึ้น
จากนั้นมา ผมลองชวนเธอไปเที่ยวสงกรานต์ดู กลายเป็นว่าเธอโอเคที่จะไป ทั้งๆที่เราไม่สนิทกันมากนะ
วันนี้เมื่อปีที่แล้วเรายังคุยกันอยู่เลยว่า เธอคิดยังไงถึงยอมมาเที่ยวกับผม
วันนั้นเป็นวันที่ 15 เมษา ผมบอกกับเพื่อนว่า เนี่ยน้องเขามาด้วยนะ เพื่อนผมยังไม่เชื่อเลย ว่าน้องเขาจะมาด้วย
เพราะเธอกับผมต่างกันมาก ราวฟ้ากับเหวเลย เอาเป็นว่าหลังจากนั้นมาเราก็คุยกันถูกคอกันมากขึ้น
มากซะจนเราคบกันมา 3 ปี กับ 8 เดือนได้ ผมอาจจะเป็นคนแปลกมั้ง ผมขอคบเธอด้วยการซื้อ พวงมาลัยมาขอคบ 55555555+
กลายเป็นว่าเธอโอเคซะอย่างนั้น ผมขอคบเธอสองครั้งนะ ครั้งแรกใช้ต้นกระบองเพชรขอคบ คิดว่าเธอน่าจะโอเคแล้วนะ
กลายเป็นว่าเกือบแห้ว ครั้งสองแบบว่าจะพอละ ถ้ามันใช่ก็คงใช่เองล่ะ จัดไปพวงมาลัย 25 บาท
กลายเป็นว่าเธอตกลงซะงั้น [ 25/08/2558 ] นึกกี่ทีก็แอบอมยิ้ม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเลิกกันแล้วก็เถอะ
เราตกลก วาดฝันกันมากมาย มีคนสบประมาทก็มากมาย บอกว่าเดี๋ยวพอผมจบ ม.6 ไป แยกทางกันไปก็เลิกกันละ
แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ไม่สนอะไรเลย มันเป็นช่วงความรักกำลังเข้มข้นมั้ง 5555 จนกระทั่งพอนานๆไป ไม่รู้ว่าผมหรือเธอที่เปลี่ยนไป
คิดว่านะจะเป็นผมก่อนนะ ปัญหาเริ่มเข้ามาเยอะขึ้น (ผมเข้ามหาลัย ปี1 ) ระยะทาง เวลา ความใส่ใจลดลง ผมไม่เหมือน ผู้ชายคนเก่า
ไม่ใช่ my princess อย่างที่เธอเคย เมมชื่อเบอร์ของผมไว้แบบนั้น ผมยังคงโทษตัวเองตลอดเวลาที่รักษาไว้ไม่ได้
และแล้วเราก็ยอม ..... ยอมกับปัญหาที่มันเกินว่าเราจะแก้ไขมัน ด้วยความคิดง่ายๆ แต่โง่เหลือเกินของผมก็ผุดขึ้น "เราเลิกกันเถอะ"
จบเลยทีนี้ ดอกไม้ถ้าขาดเอามาติดกาวมันก็คงติดได้ แต่ว่ามันคงแห้งกรอบ เหี่ยวเฉาคงเช่นเดียวกับความรักแหละ มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง
เราพยายามจูนเข้าหากันนะ แต่ไปไม่รอดจริงๆ . . .
แค่ใกล้จะเดือนเมษา ใกล้จะสงกรานต์แล้ว นั่งๆนอนคิดเรื่องเก่าๆ เลยนึกขึ้นมาได้ หวังว่าเธอคงจะได้มีโอกาสเข้ามาอ่านนะ
ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่าง และขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต.
อยากจะฝากกับคู่อื่นๆนะ ที่กำลังมีปัญหา หรือไม่มีปัญหา จะทำอะไรให้คิดดีๆ นึกถึงวันแรกที่เจอกันเข้าไว้
เพราะเมื่อเสียไปแล้วเราจะทำได้แค่คิดถึงมัน มันคงจะดีกว่าไหม ถ้าคุณได้พูดถึงเรื่องเก่าๆกับคนที่คุณรัก และตอนนั้นเขาก็ยังอยู่กับเรา