หลายๆคนคงสงสัยว่าเรื่องแค่นี้ทำไมต้องตั้งกระทู้ด้วย? เราแค่อยากระบายค่ะ

เรามีงานอดิเรกคืออ่านนิยายค่ะ ซึ่งเป็นนิยายแนวyaoi เราทำเกรดได้ดีมาตลอดค่ะ เราเรียงลำดับความสำคัญได้ เราทำงานก่อนแล้วค่อยอ่านนิยาย แน่นอนว่าyaoiมักจะติดเรท18+ซึ่งเราอายุไม่ถึง เราเคยขอแม่ตรงๆไป2ครั้ง แม่ไม่อนุญาตค่ะ แม่บอกว่ายังไม่ถึงวัย คงกลัวเราทำตามncในนิยาย เราเข้าใจนะ แต่เราอยากให้แม่เชื่อใจเราบ้างเรารู้ว่าข้อดีข้อเสียของการมีเซ็กซ์คืออะไร การป้องกัน และโรคต่างๆ เนื่องจากทางรร.เคยมีการอบรมเรื่องนี้แล้ว นอกจากนี้ตอนเรียนเพศศึกษาก็ได้สอนเราหมดแล้ว เพราะฉะนั้นเราไม่มีวันไปถ่างขาให้ใครเด็ดขาดค่ะ เรารู้ดีว่าอะไรควร อะไรไม่ควร เรารู้ว่าเราอ่านนิยายแนวนี้เราควรทำตัวอย่างไร เราคิดเป็น แม่คงคิดว่าเรายังเด็ก(เราอายุ15) เรารู้เพราะอายุเรายังไม่บรรลุนิติภาวะตามกฎหมาย แต่การบรรลุนิติภาวะสำหรับเรามันคือการคิดเป็นรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ไม่เกี่ยวข้องกับอายุ ที่เราอ่านแนวนี้เพราะเรารู้ว่าเราจะไม่ไปทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์แน่นอน เราไม่อยากให้ใครผิดหวัง เพราะท้องก่อนวัยอันควรซึ่งไม่มีทางเกิดขึ้นกับเราแน่นอน เราอ่านนิยายเพื่อการผ่อนคลายเท่านั้น เรามีสติในการอ่านนิยาย เราควรจะบอกแม่อย่างไรดีคะ ว่าเราอ่านนิยายเพื่อการผ่อนคลาย และเรามีสติในการอ่าน ขอให้เชื่อใจกันบ้าง? เรารู้ว่าเราผิดที่เราแอบอ่าน แต่เรารู้วึกว่าเราอ่านแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเราจึงอ่านค่ะ อีกอย่างคงเป็นเพราะแม่เราอาจจะอคติกับเรื่องเพศด้วยมั้งคะ เพราะเวลาเราพูดถึงก็ทำหน้าอี๋ แต่เวลาจะไปผูกมิตรกับลูกน้องของแม่ดันไปบอกว่าเราเป็นสาววายอย่างภาคภูมิซะงั้น งงมากเลยค่ะ

มีอีกเรื่องค่ะ แม่เราชอบหลอกถามเราเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่อยากให้เราพูด เช่น เราไม่ชอบไปพบญาติค่ะ เพราะญาติๆชอบถามนู่นถามนี่จนปวดหัว เราชอบอยู่แบบสงบๆ เราเลยหนีไปอยู่คนเดียวเสมอ แม่เราเลยถามว่าอยากไปหาญาติไหม?คิดถึงน้องไหม? เราเลยบอกว่าเฉยๆค่ะ เราไม่อยากให้แม่รู้สึกว่าเราเกลียดญาติ แม่เราเลยว่าเราใหญ่เลยค่ะว่า เฉยๆเหรอ! นั่นญาติหนูนะหนูต้องรักเขาสิ! เราไม่ได้เกลียดญาติเราแค่ไม่ชอบไปพบญาติบ่อยๆ เพราะชอบถาม และทักเรื่องสิวกับเราเสมอ เราเครียด และเราเสียใจมาก  แม่ชอบบังคับให้เรารักคนนู้นคนนี้ตามแม่ แต่เราอึดอัด เราไม่สบายใจ นอกจากหลอกถามแล้วก็มีเรื่องที่ชอบพูดกดดันเรา เช่น ถ้าหนูไม่ทำอย่างนู้นอย่างนี้ พ่อก็จะว่าแม่ อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกันเหรอ? ประมาณนี้ มีครั้งนึง เราอยู่บนรถกับพ่อกับแม่ เรานั่งหลัง พ่อแม่นั่งหน้า แม่เราเป็นคนชอบเที่ยวมากค่ะ แต่เรากับพ่อชอบอยู่บ้าน ตอนนั้นแม่ชวนไปเที่ยวกับครอบครัว เราก็เฉยๆไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ แต่ตอนนั้น พ่อเพิ่งจ่ายค่าคอร์สเรียนภาษาญี่ปุ่นของเราไปประมาณ14,000฿ เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดเสียเงินไม่ตำ่กว่า10,000อยู่แล้ว พ่อเราเลยบอกแม่ว่า ไว้คราวหลังนะ พี่เพิ่งจ่ายค่าเรียนไป ไหนจะค่าบัตรcreditของหนูอีก (พ่อเราแทนตัวเองว่าพี่ และพ่อแทนตัวแม่ด้วยคำว่าหนู) แม่เราเลยตอบกลับไปว่า ก็น่าจะให้ลูกเลิกเรียนไป จะได้ไม่ต้องเสียเงินเรียนภาษาเป็นหมื่น พ่อเราเลยเตือนแม่ว่าอย่าพูดแบบนี้ลูกเสียความรู้สึก แล้วพ่อก็ถามเราค่ะ ว่า หนูบอกหม่าม้าสิว่าหนูชอบรึเปล่าที่ หม่าม้าพูดแบบนี้? เราเลยตอบกลับไปว่า หม่าม้าพูดอะไรเหรอคะ หนูไม่ทันได้ฟัง ที่เราตอบแบบนี้เพราะเราไม่อยากพูดออกไปให้แม่รู้สึกเหมือนโดนรุมค่ะ จริงๆเราเสียใจมากหลังจากได้ยินทุกถ้อยคำที่แม่เอ่ยออกมา แต่เราต้องนั่งกลั้นนำ้ตาแล้วทำเป็นไม่รู้อะไรเลย เราอึดอัดมาก จนบางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นภาระ เพราะพ่อแม่ต้องเสียเงินค่าเรียน ค่าอาหาร ค่านำ้ค่าไฟ ไหนจะค่ารักษาโรคประจำตัวเราอีก บางทีก็อยากไปให้พ้นๆ แต่เราว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี เมื่อนึกผลที่จะตามมา

เราร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนไม่มีเดือนไหนที่เราจะไม่ขังตัวเองอยู่ในห้องและร้องไห้ออกมาคนเดียว เราอึดอัด ไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจที่เห็นเราร้องไห้ จนตอนนี้เรากลายเป็นเด็กเก็บกด บางทีฝืนยิ้มจนเมื่อยแก้ม กลั้นนำ้ตาจนล้าไปหมด คงเป็นเพราะเราเองที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาตรงๆ เพราะเราแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเกินไปหรือเปล่า เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เราอยากให้แม่เชื่อใจเรา เราเองก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัว แม่คงเป็นห่วงเรา เรารู้แต่บางทีก็มากจนเกินไป

ใครให้คำแนะนำได้ช่วยบอกเราที มีวิธีไหนไหมคะที่จะทำให้เรากล้าบอกความรู้สึกของเราและความคิดของเรากับแม่ เราไม่อยากเก็บเอาไปฟุ้งซ่านคนเดียว อยากให้ใครช่วยแบ่งเบาไปหรือเป็นที่ระบายของเราบ้าง เราเคยบอกเพื่อนนะคะ แต่เพื่อนกลับว่าแม่เราซะจนเรารับไม่ได้เราเลย ขอเก็บไว้คนเดียวดีกว่า...

เราผิดตรงไหนก็เตือนเราได้นะ แต่อย่าด่าเราเลย ต่างคนต่างความคิด เราแค่อยากได้คำแนะนำจากทุกๆคนค่ะ