เราฟังคําพูดสองประโยคนี้จากเรื่องบุพเพสันนิสวาสแล้วรู้สึกว่าคนสมัยก่อนเวลาเขามีใจให้กันเขาเอื้ออาทรกัน

“ขอออเจ้าจงอยู่ดีมีสุข อย่ามีทุกข์ใจอันใด”
“หายเจ็บเถิดหนา...ออเจ้า”

แล้วเวลาจะขออะไรก็จะถนอนนํ้าใจกัน อย่างประโยคนี้
"วันพรุ่งข้าจักต้องไปแดนไกล ออเจ้าไม่มีสิ่งใดให้ข้าไว้แทนตัวหรอกรึ..."


ขอบคุณครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่