คือเรากับแฟนคบกันมาเกือบๆ 5 เดือนแล้วคะ แรกๆก็ดีนะคะ พอช่วงหลังๆมา เราทะเลาะกันแทบทุกวันก็ว่าได้ ยอมรับนะคะว่าสาเหตุหลักๆมาจากเรานี่แหละคะ ที่ทำให้เป็นเรื่องต้องทะเลาะกันได้เกือบทุกวัน คือช่วงแรกๆ มันก็พอไปกันได้คะพี่ ด้วยความที่ว่าทำงานกันแล้วทั้งคู่ ก็เลยดูเหมือนจะเข้าใจกันได้และไปกันได้สวยกว่าคู่อื่นๆ แต่ในความเป็นไปได้ที่เราคุ้นชินกันอยู่ทุกวัน มันก็เริ่มระหองระแหงกัน ด้วยความที่ว่า เวลาไม่ตรงกัน ความคิดและอะไรหลายๆอย่างเริ่มไม่เข้ากัน สุดท้ายก็กลายเป็นทะเลาะกันในที่สุด ในระยะเวลาเกือบ 5 เดือน เราบอกเลิกเขาเกือบ 10-20 ครั้งก็ว่าได้มั้งคะ แรกๆก็บอกไปเพราะงอน เพราะโกรธ หลังๆมาบอกไปเพราะอยากเลิกจริงๆแล้วคะ มันอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไรสักอย่าง
ลืมบอกไปคะ ว่าอาชีพเรากับแฟนต่างกันแทบทุกอย่าง แฟนเราทำงานออฟฟิศ ทำแค่ จ-ศ ส่วนเราทำงานโรงพยาบาลคะ หยุดไม่เคยตรงกับชาวบ้านเขาเลย ขึ้นเวรวนไปอ่ะคะ ขึ้นจนบางทีไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ขึ้นเวรจนทุกวันนี้ลืมวันลืมคืนไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่ตารางเวรออกมาตัวเราเองก็พยายามหาแลกเวรในวันเสาร์อาทิตย์ออกให้เป็นวันหยุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจะได้มีเวลาไปอยู่กับแฟน ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนังฟังเพลง แบบที่คู่รักคู่อื่นๆเขาทำกัน แต่ก็มีส่วนน้อยคะที่เราจะแลกเวรให้หยุดตรงกับแฟนได้ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ดันทุรังไปหาแฟนจนได้ ด้วยเพราะระยะทางจากหอพักเรากับบ้านแฟน ไม่ได้ไกลกันมากเท่าไรเลยไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เราจะไปหาเขาได้ .. แต่ในทางกลับกัน แฟนเรากลับไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเรา หรือถ้าไปก็ต้องรอให้เรางอแงก่อน หนักสุดคือ เราต้องร้องไห้หรือไม่ก็ไม่คุยกับเขา เขาถึงจะยอมไป  ถึงแม้เราจะคบกันแบบที่ผู้ใหญ่เขาคบกัน แต่เราก็ยังติดนิสัยงอแงแบบเด็กมาตลอด จนล่าสุด แม่แฟนก็บ่นๆมาว่าแฟนเอาใจเรามากเกินไป จนเราเสียนิสัย แต่เราก็ยอมรับนะคะ ว่าเราเสียนิสัยและนิสัยเสียจริงๆ แต่ที่เราเป็นแบบนี้ก็เพราะว่า เราอยากจะได้ในสิ่งที่เราควรได้ อยากจะทำในสิ่งที่เราควรจะได้ทำร่วมกับคนอีกคนที่เข้ามาใช้คำว่า "เรา" แต่ทุกครั้งที่อยากจะมีความสุข มันก็ทุกข์อยู่แบบนั้นเสมอ ทุกวันนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขาพูดมา สิ่งที่เรากำลังทำร่วมกัน มันดีกับเราทั้งสองคนจริงๆหรอ เราไม่รู้ว่าเราควรจะถอยออกมาไหม หรือเราควรอยู่ต่อเพื่อประคับประคองความสัมพันธ์นี้ต่อไปให้ถึงอนาคตที่เราเคยคุยกับเขาไว้ ... หรือเราควรจะหยุดแค่นี้ และกลับไปเป็นคนแปลกหน้าของเขาแบบเดิม ... ตอนนี้เราบอกได้แค่ว่า เราเหนื่อยมาก ท้อมาก มองไม่เห็นทางไปต่อด้วยซ้ำ ไม่รู้เลยว่าอนาคตที่เคยวาดฝันกันไว้ จะได้ใช้ร่วมกันจริงๆไหม TT

ปล.แฟนเราดีกับเรามากนะคะ ยามเจ็บป่วยไม่สบายเขาดูแลเราทุกอย่าง ดูแลเราเหมือนที่พ่อแม่เราดูแลเราเลย เวลางอนเขาก็ง้อตลอด ส่งข้าวส่งน้ำยามเราต้องควงเวร แต่เราไม่โอเค ในเรื่องยามที่ควรจะได้ใช้เวลาดีๆร่วมกัน แต่กลับต้องมาทะเลาะกัน เพียงเพราะเขาไม่อยากไปไหน อยากอยู่แต่กับบ้าน นอนดูหนังฟังเพลงให้เวลาหมดไปวันๆ โดยที่ไม่ยอมจะออกไปไหนเลย

ใครที่เข้ามาอ่านแล้ว เราขอความเห็นหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะปรึกษาใครและทำยังไงดี เราเหนื่อยจริงๆคะ
ขอโทษที่อาจจะพิมพ์วกไปวนมานะคะ และขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน Story เห่ยๆของเราคะ