ก่อนอื่นคับผมต้องขอบอกก่อนว่านี่เป็นกระทู้ที่อยากระบายและหาคำปรึกษาบ้าง
ครับผมอายุ16ปีอยู่ม.4ที่จะขึ้นม.5เรียนโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในโคราชคือผมเนี่ยก็เป็นเกย์นี่แหละคือถามว่าคนที่บ้านรู้ไหมก็รู้น่ะว่าเราอ่ะชอบ ผช แต่ก็มีบางคนที่ไม่รู้เพราะด้วยส่วนตัวไม่ค่อยแสดงจะแสดงต่อก็เพื่อนและคนสนิทแต่ไม่ใช่ออกสาวน่ะก็แมนแต่ก็แมนแบบเกย์นี่แหละเงียบๆกับคนที่ไม่รู้จัก คือก็มีวันหนึ่งที่ผมอยากจะดูเค้าแข่งกีฬากันมีพื่อนมารับซึ่งเป็นญาติผมนี่แหละแต่นั่นก้ไม่ได้เกี่ยวอะไรเรื่องมันมีอยู่ว่าคือเพื่อนก้โทมาชวนนี่แหละว่าจะไปดูกีฬากันเราก้เลยอาบน้ำพอเสร็จผมก็มาทาครีมตามปกติและก้ทาลิปมันเพราะปากผมอ่ะแตกพอทาเส็จก้ยังไม่ใส่เสื้อผ้าน่ะเพราะเพื่อนนัดสิบโมงแต่อาบเส้จเนี่ยน่าจะเก้าโมงผมก้นอนเล่นไปมาทีนี้พ่อผมเค้าไปทำธุระมาเรียกผมผมก็ออกมาแต่ลืมเว่ยว่าทาลิปมันอยู่พ่อเราเลยพูดว่า...ทาลิปหรอ(คือที่บ้านสนิทกันมากพ่อเลยเรียกกู)ลบเลยเดี๋ยวกุตบไปนู้นกูไม่ชอบไปลบเดี๋ยวนี้เราก็ไม่อ่ะไรแต่ก้บอกพ่อไปว่านี่น่ะลิปมันแต่มันมีสีผมปาแตกเลยาไว้เดี๋ยวก็ลบ(คือกต้องลบอยู่แล้วเพราะลิปมันเหนอะปากแต่เราทาเพื่อให้ปากมันหายแตก)เราก้ไปส่องโอ้วเชี่ย...สีปากมันเป็นสีชมพูจนเกือบแดงอ่ะเราก้ลบพ่อ้เดินหนีไปผมก้เฟลนิดๆอ่ะเพราะทุกทีพ่อจะไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยแต่ผมก้แต่งตัวและไปกับเพื่อนตามปกติแต่พ่อก้ไปด้วยแต่ไปก่อนผมเพราะกีฬาที่ไปดูน้องชายผมแข่งด้วย(ผมมีน้องชาย1คนครับพ่อมีลูกชาย2คนผมคนพี่)ผมก็ไม่อะไรก้ไปดูกีฬาตามปติจนมันน่าจะบ่ายสามได้น้องแข่งบอลพ่อก็ไปดูผมก็ไปดูระหว่างดูก้มีรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่ามาคุยด้วยแต่น้องเค้าอ่ะเป็นกะเทยเลยแต่งตัวทาแป้งทาปากเต็มยศเลยเราก้คุยๆและก้ดูบอลต่อจนเส็จก้กับบ้านก้นอนเล่นสักพักจนประมานหกโมงเย็นได้พ่อเราก้นอนอยู่หน้บ้นผมก้ไปนั่งเล่นด้วยตามปกติทุกวันและอยู่ดีๆพ่อก้พูดขึ้นมาว่าอย่าทำตัวอย่างนี้น่ะกูไม่ชอบและก้อย่าทำตัวอย่างอิกะเทยคนนั้นผมก้ถามว่าใครพ่อก้บอกคนที่คุยด้วยน่ะทำตัวอย่างนั้นกูไม่ชอบกูอายเค้าคือหลังจากผมได้ยินคำพูดนั้นที่ออกจากปากพ่อตัวเองอ่ะโคตจุกเลยว่ะซึ่งเราก้นึกว่าพ่อจะเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นแต่ผมก้พูดน่ะว่าก้เกิดมาเป็นแบบนี้แล้วอ่ะมันแก้ไม่ได้หรอกแล้วผมก้ลุกหนีไปนอนเลยแล้วเราก้เ็บไปคิดน่ะคืนนั้นว่าโคตคิดถึงย่าเลยเพราะย่ารักเราแต่ก้ได้แค่คิดถึงเพราะย่าได้เสียไปแล้ว(เออคือลืมบอกบ้านผมมีกันอยู่4คนคือ ผม ปู่ พ่อ น้อง ส่วนแม่ได้ทิ้งไปตั้งแต่น้องยังเล็ก) คือก้นอนร้องพอเช้ต่อมาก้ปกติพ่อและุคนก้คุยกันตามปกติแต่จนถึงตอนนี้ผมก้ยังเฟลอยู่ในใจอยู่เลยน่ะเฟลมากอ่ะคิดเรื่องนี้ตลอดจนคิดถึงเรื่องเก่าๆที่พ่อเคยพูดไว้น่ะเว่ยตอนผมเคยทะเลาะกันกับน้องพ่อชอบว่ผมด่ผมว่าไปไหนก็ไปเลยไปอยู่กับใครได้ก็อยู่ไม่ต้องมอยู่ที่นี่ส่วนปู่ ปู่เป็นคนที่รักหลานทุกคนมากมีหลานที่รวมเราทั้งหมด6คนก็รักให้เงินให้นู่นให้นี่ตลอดแต่กับเราไม่เลยเว่ยจะดีด้วยก้ตอนจะใช้งานและมีตอนหนึ่งปู่ก้เคยพูดตอนเดินผ่านผมว่าเกิดมาคือไม่เหมือนคนอื่นเกิดมาคือทำให้กูชังกูเกลียดแทะๆเก็คิดน่ะเว่ยว่าถ้าเราตายหรือหายไปพวกเค้าจะยังตามหาเราอยู่ไหมอย่างตอนย่าเสียผมแอบมาร้องไห้คนเดียวยังไม่มีใครถามหาเลยมีแต่แฟนของญาติผมที่ตามหาแล้วมากอดผมให้กำลังใจซึ่งคนในครอบครัวหรือญาติไม่มีเลยจนตอนนี้เราไม่เคยได้กอดหรือรู้สึถึงความรักจากใครเลยหลังจากย่าที่เสียไป จนตอนนี้ราก้ยังฮึดสู้แต่ก็มีบางทีเว่ยที่รู้สึกท้อเหนื่อยและเคยคิดอยากตายไปซะจะได้จบๆ ซึ่งผมคิดมาตลอดว่าทุกคนในครอบครัวเข้าใจและรักในสิ่งที่ผมเป็นแต่ผมก็ไม่เคยมานั่งพูดกันกับเรื่องแบบนี้ไงแต่ผมก็แสดงออกให้รู้ด้วยท่าทางและคำพูดน่ะครับว่าเราไม่ได้ชอบ ผญ แต่เราชอบ ผช ซึ่งทุกคนก้รูแหละแต่ไม่คิดว่าเค้าจะไม่ชอบ แต่ผมก็พิสูจน์ตัวเองน่ะอย่างตอนจะเข้ามาเรียนม.4ผมก้สอบคัดห้องจนได้อยู่ห้องม.4/1และตอนเกรดตอนตอนม.4ออกผมก็ได้เกรดเฉลี่ย3ขึ้นทั้งสองเทอมแต่ทุกคนกก้ไม่เคยชื่นชมยินดีกับผมเลยจนคิดไม่อยากจะทำอะไรเลยในเมื่อทำอะไรก้ไม่ดีไม่ถูกไปหมด   ครับนี่แหละชีวิตที่คิดว่าทุกคนรักทุกคนชอบ ผมก้อยากทราบน่ะว่ามันมีไหมคนที่คิดว่าครอบครัวยอมรับแต่จริงๆไม่ แต่อย่างว่าชีวิตคนเรามันก้ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ และผมก้จะพิสูจน์ตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าเค้าจะยอมรับถึงแม้มันจะยาก