เราเคยอยู่บ้านห้องแถว ปัจจุบันอยู่ในหมู่บ้านนึงที่มีบ้านราคา50ล้านอัพ บอกได้เลยว่าต่างกันมากค่ะ
ตอนเด็กๆที่อยู่ห้องแถวเนี่ย เจอแต่วัยรุ่นขับมอไซค์มารวมตัวกันกินเหล้า บ้านข้างๆลูกด่าแม่เสียงดังจนเพื่อนบ้านรู้กันทั่ว ภาพชินตาอย่างหนึ่งคือพวกเจ้ๆจะชอบจับกลุ่มนินทาบ้านนู้นบ้านนี้กันอย่างสนุกสนาน อ้อ แถมชอบมีโรคจิตเดินวนเวียนในหมู่บ้านอีก สภาพแวดล้อมคือแย่มากกก
หลังจากนั้นก็ย้ายมาอยู่หมู่บ้านใหญ่แห่งนึงราคาก็ตามนั้นแหละ เรื่องของความปลอดภัยก็จะมีรั้วเปิดปิดพร้อมป้อมรปภ2ชั้น และต้องแลกบัตรพร้อมสแตมป์ตราบ้านเลขที่ลูกบ้านทุกครั้ง มีป้อมรปภตามจุดต่างๆรอบหมู่บ้าน พี่รปภจะขับจักรยานตรวจความเรียบร้อยทุกชั่วโมงค่ะ แต่ละบ้านเปิดประตูรั้วทิ้งไว้ก็ไม่กลัวค่ะ ทางเข้าออกของลูกบ้านกับคนงานจะแยกกันค่ะเพื่อนความสะดวกและความปลอดภัยค่ะ บ้านแต่ละหลังอยู่ห่างกันทำให้มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก เงียบมาก (มากจนเหมือนอยู่คนเดียวในหมู่บ้าน555) จะไม่ค่อยเจอเพื่อนบ้านเท่าไหร่เพราะไม่ค่อยอยู่บ้านกัน ก็รู้จักกันแบบเผินๆแต่สิ่งที่เหมือนกันคือเพื่อนบ้านทุกคนมีมารยาท มีความเกรงใจต่อกันและมีความรับผิดชอบสูงค่ะ ( เช่น ไม่มีการพาน้องหมามาปลดทุกข์หน้าบ้านคนอื่นค่ะ555)
จากประสบการณ์ของเราตั้งแต่อยู่บ้านห้องแถวจนมาอยู่บ้านหลังนี้ เราพูดได้เต็มปากเลยว่าการมีบ้านที่ดี สังคมที่ดี จะทำให้เราอยากรีบกลับบ้านมาหาครอบครัวและใช้เวลาด้วยกันมากขึ้นค่ะ มีความสุขมากค่ะ เทียบกับตอนอยู่ห้องแถวนี่คนละเรื่อง เลยได้ข้อคิดอีกอย่างนึงว่าเรื่องบ้านเป็นเรื่องที่เราต้องลงทุนเพื่อซื้อสังคมและความสุขของคนในครอบครัวค่ะ