เป็นบทที่ยอดเยี่ยมมากเจ้าค่ะ
ทั้งผู้ประพันธ์ ทั้ง อ ศัลยา …
บทยอดเยี่ยมมาตั้งแต่ในนิยายแล้ว ที่ให้ “โทนเรื่องสีเทาๆ ไว้ในยุคอยุธยาอันดูรุ่งโรจน์นี้”

เกศสุรางค์เป็นผู้สังเกตการณ์ที่ติดตามดูทุกอย่าง … อย่างคนที่รู้อนาคตแต่ก็ตัดสินใครไม่ได้

ซีนวันนี้ ทุกท่านแสดงดีมากกกกกค่ะ ดูแล้วสงสารทุกคนเลย  
สงสารแม้บ้านเมืองของเราด้วยที่หาคนดูแลอย่างเข้าใจและจริงใจ ยากกกกมากกก (อินจริงๆอ่ะ โทษทีนะคะ 😭😭😭)

เริ่มตั้งแต่  1…  “สงสารพระนารายณ์”  ตอนซีนที่ท่านถามขุนปานว่า “ว่าไงจะรับเป็นฑูตไหม หรือต้องรอถามพรรคพวกก่อน”  
เราดูซีนนี้แล้วจุกอกอ่ะ …… นี่หรือคือ ผู้ที่ดูเหมือนมีอำนาจที่สุดในแผ่นดิน  ??

หาคนไว้ใจได้จริงๆยาก อำนาจที่แท้จริงอยู่ที่ตัวท่านหรืออยู่ที่ขุนนางกันหนอ …… คนเราจะอยู่ในที่สูง ต้องขึ้นอยู่กับคนที่ยกขึ้นไปด้วยสินะ 😣
จะทำอะไร แม้เพื่อบ้านเมือง จะทำแต่ละที ดูน่าเหนื่อยจัง

ฝั่งขุนนาง ก็น่าสงสาร เพราะทุกคนดูมีเหตุผลในมุมของตนทั้งนั้น
ฟอลคอน ~ พระเพทราชา ตัวแทนฝั่งซ้ายจัดขวาจัด  ปกป้องผลประโยชน์ตนเองแบบคนละมุม  เลยคุยกันไม่รู้เรื่อง

2… ฟอลคอน    ทำยังไงจะรักษาฐานอำนาจของตนไว้ ตอนนี้ ตนเป็นคนสำคัญ
แต่ถ้าสิ้นพระนารายณ์แล้ว ก็ต้องหาคนที่น่าจะเป็นไปได้มาแทน เพื่อให้อำนาจตนยังอยู่ (เลยหาทั้งทั้งพระปีย์ ทั้งน้องพระนารายณ์)

3… พระเพทราชา  เกลียดความคิดอีกฝั่งเข้าไส้  จึงไม่เปิดใจมองมุมฝั่งโน้น
(ดูอยู่ด้วยความระแวงตลอดเวลา ว่าฝรั่งจะมาฮุบ … ตอนหลังจึง รวบอำนาจมาอยู่ในมือกรูซะเอง กรูจะได้ไม่ต้องห่วงกลัวมันฮุบ)  

4… ขุนปาน ขุนนางผู้อยู่ตรงกลาง  ไม่ซ้ายจัด ขวาจัด แต่ก็ดูน่าลำบากใจมากๆ

แถมชอบมากกก ฉากที่จ้อยอธิบายให้พวกป้าปริกกับจวงฟัง  
เป็นสัญลักษณ์ของ “จุดเปราะบาง ที่ทำให้คนเราแตกแยกทางความคิด”
ฉากนั้น เป็นเสมือนตัวแทนของคนไม่เข้าใจ จึงตีความไปตามที่ตนเข้าใจและกลัว(( ซึ่งอาจจะผิดก็ได้ไง))
(คือคิดว่า พระนารายณ์ยอมเป็นเมืองขึ้นเค้าหรองี้)
______________________________________________________________________________

แถมเบรกอารมณ์การเมืองด้วยของกิน
โอยยยย กราบความเทพของคนทำละคร ตั้งแต่ผู้เขียนบทละคร ยันนักแสดง ยันช่างภาพ ยันคนตัดต่อ

เอาอีก เอาอีก เอาละครแบบนี้อีกกกก  
นี่คือตัวอย่างของละคร ที่ไม่ต้องมีบทนางอิจฉาริษยา
แต่ลุ่มลึกไปหมด พลาดไม่ได้เลยจริงๆ

** แก้ไขพิมพ์ตกหล่นค่ะ**