คือตอนเด็กๆเราเป็นลูกสาวคนเดียวนอกนั้นเป็นผู้ชายหมดทั้งพี่น้องและญาติๆ ทำให้เรามีนิสัยค่อนข้างแมนพ่อชอบแซวเราบ่อยๆว่าเป็นทอม บุคลิกเราทุกอย่างไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย ทั้งเสียง ท่าเดิน การแต่งตัว แต่ตอนประถมอะไรอย่างงี้เราก็ชอบผู้ชายมาโดยตลอด มัธยมต้นก็ยังชอบผช.อยู่ แต่เรามีเพื่อนคนนึงที่เราสนิทตั้งแต่ม.1คนนึง เราตัวติดกันตลอดเวลาอยู่ด้วยกันเขาชอบพูดอะไรเบาๆใกล้ๆเราไม่รู้อารมณ์แบบชอบนะ รัก อะไรงี้แต่เราได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่เลยไม่เคยถามเขาไปตรงๆแต่ไม่ได้คิดอะไรพอช่วงขึ้นมัธยมปลายตอนต้นมีช่วงนึงเราได้อยู๋กับเขามากขึ้นเราเลยเริ่มรู้สึกดีกับเขาคงประกอบกับที่เราคิดไปด้วยว่าเขาน่าจะมีใจกับเราด้วยจากการกระทำของเขาเราก็เลยชอบเขา บางที่ด้วยความที่ไปไหนด้วยกันตลอดเรายอมรับเลยว่าแอบคิดว่าเป็นแฟนเขาอยู่เหมือนกัน แล้วซักพักเราเริ่มห่างกันด้วยอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งเป็นช่วงใกล้กับที่เราโดนเพื่อนในห้องแซวกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงในห้องเพราะเราชอบคุยกันแรกๆเราก็ตลกๆแต่หลังๆมาเรากลับชอบเขาจริง เราเลยหาทางที่จะได้คุยกับเขาจนมีจังหวะนึงที่เราได้คุยกับเขา คุยไปคุยมาคุยกันทุกวันประมาณปีกว่า(มีช่วงที่หยุดคุยกันบ้างเพราะเราเริ่มรู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนเรา แต่ก็ไม่เกิน7วัน เราก็เป็นคนทนไม่ไหวเอง) วันที่เราเลิกคุยกับเขาเด็กขาดคือวันที่เราเริ่มชัดเจนว่าเขากำลังคบกับคนๆนึงอยู่เราเลยตัดใจตั้งแต่นั้นไม่คุยกับเขาอีก เราจะคุยกับเขาเฉพาะวันเกิดเขาเพราะเขาเป็นคนเดี๋ยวที่เราจะแฮปปี้เบิร์ดเดย์เขาผ่านแชท มันมีช่วงนึงที่ทักไปบ้างด้วยความคิดถึงแต่เราก็พยายามห้ามใจตัวเองให้เร็วสุด ให้คุยน้อยที่สุดเพราะเขามีแฟนแล้ว แต่ตั้งแต่วันที่เราเลิกคุยกับเขาก็คิดถึงตลอด เรื่อยๆ น้อยบ้าง มากบ้าง แต่ไม่เคยลืม อาจจะเพราะด้วยที่ว่าเขาคือคนแรกที่เราคุยแบบนี้ด้วย(แต่ไม่รู้ว่าปีกว่าที่เราคิดว่าคุยเขาจะรู้สึกบ้างไหมนะ เราอาจตุตะไปเองเพราะอะไรหลายอย่างมันบอก หรือเราเข้าข้างตัวเองเกินไปวะ55555) ตอนนั้นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราตัดใจได้คือเราคิดว่าเขาคบผช.แต่เราเพิ่งมารู้ว่าแฟนเขาเป็นทอม แต่เหมือนผช.มาก ไม่ใช่หล่อเหมือนนะแต่คือเถื่อนๆเหมือน เราก็เริ่มเอาความรู้สึกเดิมๆกลับมา ชอบคิดว่าถ้าตอนนั้นเราบอกเขาเราอาจเป็นแฟนกันก็ได้ แล้วด้วยความที่เราคิดถึงเขาแบบนี้ทำให้ตั้งแต่เข้ามหาลับมาเราไม่เคยชอบใครอีกเลย มีแบบเขินๆแต่ไม่เคยชอบจริงเลย เราเลยสับสนหนักมากว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เพราะเราชอบเขินผช. ชอบมองผู้ชายหล่อๆ แล้วก็เขินมากถ้าอยู่ใกล้ๆ แต่กับผู้หญิงเราไม่เคยเขินเพราะเขาสวยเลย ไม่เคยแอบมองหรือรู้สึกชอบเวลามอง ผญ.ที่เราชอบคือคนที่เราต้องอยู่ด้วยแล้วชอบ เราเห็นเพื่อนที่ชอบผญ.ด้วยกันเขาจะมองผญ. มองแล้วสวยอยากจีบแต่เราไม่เคยมีอารมณ์นั้นเลย เราเลยงงมากๆว่านี่เราเป็นเพศอะไรเราคิดว่าเราเป็นไบ แต่เราไม่เคยมองผญ.แล้วชอบ จะว่าชอบผช.ก็ไม่ใช่เพราะตอนนี้ก็ยังคิดถึงเขาคนนั้นอยู่ จะชอบผญ.เลยก็ไม่ใช่อีกเพราะไม่เคยมองผญ.คนไหนแล้วอยากจีบ เราไม่ได้ชอบทุกเพศขนาดนั้นถ้าไม่ใช่ผช.เรามักชอบเวลาที่อยู่ใกล้ชิดกัน ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่ ใครเคยเป็นบ้าง แล้วคุณหาคำตอบให้ตัวเองยังไง