คือว่าเราสับสนกับตัวเองมากๆง่าจริงๆแล้วเราชอบผญ.หรือผช.กันแน่(เราเป็นญ) แต่ที่ผ่านๆมาเรามีแฟนเป็นผช.มาตลอด 
แต่ก่อนหน้านั้นสมัยเรียนปวช.เรามีเพื่อนเป็นทอม และคือเราก็ชอบเขา แอบชอบเขาจนออกนอกหน้าเก็บอาการไม่อยู่ จนเพื่อนในห้องก็แซว
บอกว่า "ชอบ...หรอ"และตอนนั้นเราก็เด็ก โดยที่เพื่อนแซวมาเราก็เลิกชอบ แต่พอเราชอบผช.มันก็ไม่แซวอะไร
จนเราเรียนจบมาทำงาน เราก็ไปเจอเพื่อนร่วมงานซึ่งเขาเป็นผญ.เราก็รู้สึกชอบเขาอีก เวลาเขามาพูดมาคุยด้วยรู้สึกแบบไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานแล้ว
แต่ก็ออกจากงานนั้นมาก่อน ก็เลิกชอบไป
            พอเรามาทำงานที่ใหม่ แต่ก็มีคุยกับผช.อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เขินอะไรมาก จนมีเด็กใหม่เข้ามา เขาเป็นทอม แล้วก็ได้มาสนิทกันจนตอนนี้เรารู้สึกชอบเขามากๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบที่ว่าเขาพูดอะไรมา หรือเราแซวอะไรไปแล้วเขายิ้มให้(อาจจะโดยมารยาท)เราก็หัวใจเต้นแรงมากกกกกกก แบบที่ว่าเราไม่กล้าจ้องตากับเขานานๆ เราเขินน แต่เขาคงไม่คิดอะไร 
            คือเราสับสนกับตัวเองมากๆ ที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราชอบผญ.หรือว่าเราแค่เหงาไม่มีใครกันแน่ 
ปล.แต่เราเขินจริงๆ ตอนผช.มาแซวยังไม่เขินขนาดนี้
ปล.อีกหรือว่าเราโสดมานานเกินไปจนเหงาแล้วก็รู้สึกชอบเขา (โสดมา4-5ปี)