ขอใช้พื้นที่พันทิปเป็นที่ระบายนะคะถ้ามีคำแนะนำดีๆก็ขอบคุณนะคะ
        เป็นกระทู้แรกเลยค่ะ เพราะไม่รู้จะระบายหรือปรึกษาใคร   ...เรากับเเฟนคบกันมาปีนี้เข้าปีที่3แล้วค่ะ 2ปีแรกเราอยู่ด้วยกันโดยที่ทางบ้านทั้งสองฝ่ายไม่รู้  แฟนอายุ31 เราอายุ24. เราคบกันทีแรกราบรื่นทุกอย่างที่บ้านทั้งสองฝ่ายรู้แค่ว่าคบกันแต่ไม่รู้ว่าอยู่ด้วยกัน.  จนเราเริ่มมีปัญหาช่วงที่อยู่ด้วยกันมาสองปีกว่า แฟนเราตีตัวออกห่างไม่สนใจเรา เราก็เริ่มไม่แคร์เรามีคนคุย จนแฟนเราจับได้เราปรับความเข้าใจกัน เคลียกันได้และกลับมาคบกันเหมือนเดิม แต่เราทั้งสองคนอยู่บนความระแวงและก็มีปัญหากันเกือบทุกวัน
    จนวันหนึ่งเราตกลงกันว่าจะไปบ้านแฟนเราให้ทางบ้านเขารับทราบหรือจะเรียกง่ายๆว่าเปิดตัวอย่างเป็นทางกการ เพราะเราคิดว่ามันคงจะดีกว่า และเราก็ไปอยู่บ้านเขาได้ประมาณ2 สัปดาห์ ตั้งแต่เข้าไปเรารู้สึกว่าแม่เขาไม่ค่อยโอเคกับเรา แต่เราก็ทนนะคะยอมรับว่าเข้ากับผู้ใหญ่ยาก แต่อยู่ๆวันหนึ่งเราทะเลาะกับแฟนเราหนักมาก แล้วดันทะเลาะในบ้านเขาเสียงดังมาก. ตอนนั้นทั้งสองคนสติหลุดเราก็ไม่ทันคิดว่านี่บ้านเขาเราทำอะไรแบบนี้ไม่ได้
      พอทะเลาะกันหยุด แม่แฟนเหมือนออกมาเต้มประตูว่ารับเราไม่ได้ ญาติแฟนก็ด้วย. เราเสียใจมากกับการกระทำของตัวเอง แล้วแม่แฟนก็เรียกแฟนเราไปคุยในห้อง แม่เขาบอกให้เราออกจากบ้านเขาไป แต่เราไม่ยอมจนแม่แฟนโทรบอกทางย้านเรามารับเรากลับ จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต ถามว่าเรากับแฟนอยากให้เป็นแบบนี้ไหม ไม่เลย เราทะเลาะกันบ่อยก็จริงแต่เรารักกันมาก
   ก่อนที่จะมาบ้านแฟนเราคุยกันไว้ว่าปีหน้าคือปี 61 เขาจะมาขอเรานะ อยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น. แต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนมันพังหมดแล้ว. เรากลับไปอยู่บ้าน เรากับแฟนไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย ด้วยทางบ้านแฟนไม่อยากให้ติดต่อ แต่ทางบ้านเราโอเค ขอแค่เรารักใครเขารับได้  
    ทุกครั้งที่คุยกันกับแฟน เขาจะบอกเสมอว่าเขาต้องเข้มแข็ง เขาอยู่กับเรามาสองปีไม่เคยห่าง แต่พอวันนี้ไม่มีเราอยู่ข้างๆเขาก็ทำใจไม่ได้ แต่อ่อนแอไม่ได้
    ตอนนั้นเราต่างคนต่างอยู่มีติดต่อกันบ้างเป็นเวลา3เดือน มเราก็แอบมาหาเขาบ้างวันสองวันแต่ทางบ้านเขาไม่รู้ เราต่างฝ่ายต่างทรมานเรานอนร้องไห้ทุกวัน จนวันหนึ่งเราตัดสินใจไปยุกรุงเทพฯเพราะคิดว่าเราจะเริ่มต้นใหม่ได้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
      เป็นเวลา5เดือนที่เราไปทำงานยุกทม.  เราก็ยังมีติดต่อกันทางไลน์แต่นานๆทีคุย เขาบล้อกเฟสเราเพราะอยากให้เราทำใจกันทั้งสองฝ่ายบล้อกเบอร์ เวลาที่คิดถึงมากๆก็จะแค่ไลน์หาทุกครั้งที่คุยกันเราจะร้องไห้ตลอด ที่ผ่านมาเราทั้งสองคนไม่มีใคร เราก็มีคนเข้ามาแต่ไม่เคยเปิดใจ เรารักเขามาก จนตอนนี้เราทนความทรมานไม่ไหว เราตัดสินใจกลับต่างจังหวัด ตัดสินใจยอมทำทุกอย่างซื้อพวงมาลัยมากราบขอโทษขอคมาแม่แฟน ให้เรากลับมาคบกัน
      แต่สิ่งที่ได้คือแม่แฟนปฏิเสธเราทุกอย่าง. ไม่ให้โอกาสอะไรทั้งนั้น และไล่เราออกจากบ้านเขาอย่างไม่ใยดี และแม่เขาบอกว่า เรากับแฟนไปกันไม่ได้ตัดใจเถอะ ญาติก็ไม่มีใครยอมรับ และแม่แฟนบอกว่าแฟนเราไม่ได้รักเราแล้วเขาเลือกแม่และครอบครัว เราร้องไห้เพราะความเจ็บ