พอเริ่มมีชั่วโมงบินสูง มันก็คงจะมีเกเรกันบ้าง
จากแต่ก่อนจะเป็นคนไม่รู้จัก ที่จะถูกเราเหวี่ยงใส่
ตอนนี้มาถึงคุณหมอของเราแล้ว

ทุกครั้งก่อนจะเจอคุณหมอ เราก็จะพยายามนึกเรื่องที่อยากเล่า
ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วก็พยายามสงบจิตใจ ทำใจสบายๆ
(ที่เราต้องสงบจิตใจก่อน เพราะเราคิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วย เราแค่คิดไปเอง
จัดการให้เป็นระบบไม่ได้เท่านั้น ตราบเท่าที่หมอไม่บอกเราก็จะคิดแบบนี้)
แต่ครั้งนี้พีคขั้นสุด พอเจอคุณหมอเท่านั้นแหละ มันอึดอัด

เราพูดห้วนๆว่า “ วันนี้ไม่มีอะไรจะเล่า ไม่รู้จะเล่าอะไร”
หมอถามว่าช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ?  เราตอบไม่ได้ ยิ่งอึดอัดเข้าไปอีก
ความรู้สึกตอนนั้น ทำไมถามแต่เรื่องเดิมๆ คำถามเดิมๆ เบื่อๆๆๆ
จู่ๆเราก็โมโห (ก็งงว่าโมโหอะไร) อยากออกจากตรงนั้นเลย
ถามคุณหมอว่า”กลับได้หรือยัง อยากกลับแล้ว”
(พอพูดออกไปแล้วก็ตกใจตัวเอง ว่าพูดอะไรออกไป
เหมือนกับมีเราอีกคนนึง คนที่ความอดทนต่ำ ขี้โมโห)

ทุกอย่างในห้องก็เงียบลงพักนึง เห็นหมอแอบถอนหายใจ เราก็รู้สึกผิด
คุณหมอให้กลับบ้านสมใจ  แถมปรับยาเพิ่มนิดหน่อย

ต่อไปคงลำบากแล้ว เราที่ขี้โมโหจะโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้
เคยพูดกับพี่เล่นๆว่า”ถ้าเราหายไป คงโดนคนแถวนี้กระทืบตายแหละ”

ขนาดหมอที่เราต้องการหนักหนา เรายังระเบิดใส่ได้
เหมือนเราอีกคนกำลังกลืนเราอีกคนให้ค่อยๆหายไป