วันนี้มาถึงหมอชิตประมาณตี 5 ระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้าน ไอ้เราแม่มก็อุตส่าเลือกที่นั่งโดดๆ เพราะของที่ขนมาค่อนข้างเยอะ ดันคันนี้ หลวงพี่มาเจอกันโดยมิได้ยัดหมาย ขอให้อัตมานิมนต์ที่นั่งพระคืนด้วยนะโยม เปลี่ยนที่นั่งแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว

ถึงบ้านก็เกือบ 6 โมงได้ แต่ต้องรีบจัดเตรียมของเพื่อไปปั่นจักรยานทัวริ่ง จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกแค่จ่ายเงินไปแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เอารถจักรยานขึ้นรถไฟ เท่าที่อ่านๆดูคือต้องเอารถขึ้นตู้สัมภาระ แต่เที่ยวที่จะไปไม่มีไง ได้รถชั้น 3 เพื่อมุ่งหน้าเข้าหัวลำโพง แบกจักรยานวางตู้มลงไปกลางโบกี้ คนมองเป็นจุดเดียว แต่ช่างมันไม่แคร์ สรุปเสียเงินไป 2 บาท

พอถึงหัวลำโพงจัดการซื้อตั๋วเรียบร้อย ขณะนั่งรอก็เจอลุงเก๋าประสบการณ์นั่งคุยเป็นเพื่อน ซักพักเจอนักปั่นทัวริ่งกำลังมองหารถไปหาดใหญ่ เป็นชาวเมกันเตียมตัวไปปั่นกะแฟนที่มาเล อีกแป๊ปนึง เจอรุ่นเก๋าชาวเยอรมันรุ่นเดอะแั่นมากว่า 30 ปีทั่วโลก กำลังจะไปต่อวีซ่าที่เขมร ก็เลยถือโอกาสปั่นทัวริ่งที่เขมรไปด้วยเลย

เอารถขึ้นรถได้ รถก็ยึดเก้าอี้ไป 1 ตัว (3 ที่นั่ง) แต่ก็มีดราม่าจากแม่ค้าที่ขึ้นระหว่างทาง แกจะเอาเก้าอี้ จะไปนั่งตรงที่จัดรยาน ลุงเก๋าก็ไม่อยากให้นั่ง พอนายตรวจมาเก็บค่าระวางเลยทำให้ตัองโชว์ความเป็นเจ้าของรถ ที่นี้ แม่ค้าก็บ่นทำไมไม่ไปนั่งกะรถตัวเอง กรูก็เถียงเลย ค่าระวางรถตั้งคันละ 100 นี่ตั้ง 2 คัน มันเท่ากับ 6 ที่นะเว้ย คนก็ตีตั๋วต่างหากอีก แต่แม่ค้าก็ยังบ่นอยู่ดี ลุงเก๋าก็บอกไม่ต้องเสียเวลาไปเถียง พวกนี้เอากะละมังขึ้นมา กินก็กินพื้นที่ยังไม่เสียห่าอะไรเลย เถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยจบไป

พอมาถึงสถานีปากพลีก็ปั่นมาต่ออีกกว่า 40 โล เพื่อมานอนบ้านพี่ที่รู้จักกัน พูดคุยเรื่องกิจกรรมวันพรุ่งนร้ จับพลัดจับผลูต้องมาเป็นหนึ่งใน staff ด้วยเลย กว่าจะได้มาพิมพ์ก็พปาไปตีสอง

จริงๆพิมพ์เสร็จตั้งแต่ 4 ทุ่ม แต่ติดเรื่องลงรูปไม่ได้ พอย้อนออกมาที่พิมพ์ไว้แม่มหายหมด ต้องมาพิมพ์ใหม่เนี่ย เพราะพันทิปไม่ยอมให้ลงภาพเกิน 700k แม่มเกินมา 33k เอง หยวนๆก็ไม่ได้ พอกด back แมทหายไปเลย ต้องมาพิมพ์ใหม่ โคตะระ เสียเวลามากๆ