สวัดดีค่ะ เราชื่อครีมน่ะค่ะ วันนี้ขอมาระบายความรู้สึกแล้วก็ขอถามพร้อมๆกันน่ะคะ. เนื่องจากที่เราเป็นคนอารมร้อนและเป็นคนเอาแต่ใจเป็นอย่างมาก เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว.
ที่โรงเรียนเราชอบผู้ชายคนนึงมาเป็นปีๆแต่มีเพื่อนสนิทคนนึงที่เคยบอกว่าเกลียดคนๆคนนี้มากแล้วจะไม่มีวันไปชอบเด็ดขาด เราขอตั้งนามผู้ชายคนนี้ว่าต้าแล้วผู้หญิงแคทนะค่ะ. วันต่อมาจะมีปาร์ตี้จบ ม.3 กันที่บ้านแคทแต่พ่อแม่ไม่อยู่จึงตัดสินใจพากันไปกินหมูกระทะแล้วค่อยกลับมากินเบียร์ที่บ้านแคท ตอนนั่นเราไม่ได้กินเพราะมันเหม็นแล้วขมมาก เราเลยขอกินน้ำโค้กแทน. สองคนนั่นเมามากแล้วขอไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนสนิทของเราชื่อว่าเนมก็พาแคทไปเข้าห้องน้ำแล้วต้าก็ตามไป เราไม่ได้คิดอะไรเพราะเชื่อใจแล้วก็ไม่มีสิทด้วยแหละ วันต่อมา เราตื่นมาเจอสองคนนั่นจับมือกัน ตอนแรกนึกว่าเมาแต่ไม่ได้เมา เราถามเนมว่าเหิดไรขึ้น เนมบอกว่านางสองคนดูน่ารักมากเนมเลยยุไห้เป็นแฟนกัน แต่ทั้งๆที่รุ้ว่าเราชอบต้ามากแค่ไหน.
ตั้งแต่วันนั่นมาเราก็ร้องไห้มาตลอด นอนไม่ค่อยหลับหลายคืน ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนอกหักแต่นานๆเข้า มันยิ่งร้ายแรงขึ้น...
ประมารเดือนนึงต่อมา เปิดเทอมขึ้น ม.4 วันแรกเราก็ยังลืมต้าไม่ได้เลยสักนิด แต่ก็ไม่ได้อะไรจนกระทั่งเค้าสองคนทำทุกอย่างเพื่อมาไกล้ๆเราแล้วเหมือนทำไห้เราหึง หลังจากวันนั้นเราก็ร้องไห้มาตลอด ตาบวมไปโรงเรียนทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ แต่พอนานๆเข้า เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย โหยหาความรักตลอดเวลาแต่ก็หาไม่เจอ เหมือนไม่มีใครรัก เหมือนขาดความอบอุ่น..
นานๆเข้า เราก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ค่อยออก ทำอะไรก็ช้าลงไม่มีสมาธิเลย จะทำอะไรก็มีแต่เรื่องเครียดๆเข้ามาในหัว.
มีอยู่ครั้งนึงเราร้องไห้หนักมากแต่ไม่รู้ร้องทำไม เหมือนมีเรื่องเศร้ามากแต่คิดไม่ออกแล้วรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรอยู่กับเราหรือไม่มีใครอยู่กับเราเลยสักคน
มีวันนึงเราไปเรียน วาดรูปกับเพื่อนในกลุ่มที่ห้องเรียน อยู่ดีๆก็มีภาพต้ากับแคทลอยมาแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาหนักมาก อยู่ดีๆก็อยากกรี๊ดจนครูเรียกแม่มารับกลับ ความรู้สึกมันไม่ได้เหมือนเราบ้าน่ะ กลับบ้านไปเราก็รู้สึกปกติดีแต่พอทำอะไรที่ทำไห้นึกถึงต้า เราก็จะคว้ามีดในห้องมาตัดกระดาษจนวันนึงมันน่ากลัวมาก เหมือนเราอยู่ในห้องคนเดียวแต่ตอนนั่นแม่ก็อยู่ ในสายตาเราเหมือนห้องจะมืดแล้วเวนหัวมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นลม อารมตอนนั้นไม่อยากจะอยู่โลกนี้อีกเลยเพราะกลัวว่าถ้าอยู่ไปก็คงเหมือนอยุาคนเดียว แต่ก็ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายน่ะ จนกระทั้งวันนึงแคทส่งรูปที่นอนกอดต้ามาไห้ดู เราคว้ามีดแล้วกลีดแขนตัวเอง ความคิดตอนนั่นจำไม่ค่อยได้เลยรุ้แต่ว่าอยากหนีไปไกลๆ แม่เข้ามาห้ามแต่ก็เหมือน จะไม่สนอะไรไม่แคร์ใครแล้ว.
พ่อเราพาเราไปเที่ยวแต่เราไม่อยากไป จนพูดอะไรไม่คิดออกมาเรื่อยๆ ข้าวก็กินได้ปกติแต่ว่าจะเบื่อเร็วมากแล้วก็เลือกกินค่อนข้างจะบ่อยน่ะแต่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น. อาการแบบนี้เกิดบ่อยมากแต่บางวันเราก็ปกติแต่ไม่ค่อยชอบถ่ายรูปเหมือนแต่ก่อนแล้ว
เราเป็นอะไรหรอ โรคซึมเศร้ารึป่าว ร้ายแรงไหมค่ะแล้วถ้าเป็นจะต้องแก้ไขยังไงหรอ หรือเราเป็นปกติ. ทุกคนคิดว่าเราบ้าไปแล้วหรือว่าเราบ้าค่ะ?
เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าวค่ะ?
ที่โรงเรียนเราชอบผู้ชายคนนึงมาเป็นปีๆแต่มีเพื่อนสนิทคนนึงที่เคยบอกว่าเกลียดคนๆคนนี้มากแล้วจะไม่มีวันไปชอบเด็ดขาด เราขอตั้งนามผู้ชายคนนี้ว่าต้าแล้วผู้หญิงแคทนะค่ะ. วันต่อมาจะมีปาร์ตี้จบ ม.3 กันที่บ้านแคทแต่พ่อแม่ไม่อยู่จึงตัดสินใจพากันไปกินหมูกระทะแล้วค่อยกลับมากินเบียร์ที่บ้านแคท ตอนนั่นเราไม่ได้กินเพราะมันเหม็นแล้วขมมาก เราเลยขอกินน้ำโค้กแทน. สองคนนั่นเมามากแล้วขอไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนสนิทของเราชื่อว่าเนมก็พาแคทไปเข้าห้องน้ำแล้วต้าก็ตามไป เราไม่ได้คิดอะไรเพราะเชื่อใจแล้วก็ไม่มีสิทด้วยแหละ วันต่อมา เราตื่นมาเจอสองคนนั่นจับมือกัน ตอนแรกนึกว่าเมาแต่ไม่ได้เมา เราถามเนมว่าเหิดไรขึ้น เนมบอกว่านางสองคนดูน่ารักมากเนมเลยยุไห้เป็นแฟนกัน แต่ทั้งๆที่รุ้ว่าเราชอบต้ามากแค่ไหน.
ตั้งแต่วันนั่นมาเราก็ร้องไห้มาตลอด นอนไม่ค่อยหลับหลายคืน ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนอกหักแต่นานๆเข้า มันยิ่งร้ายแรงขึ้น...
ประมารเดือนนึงต่อมา เปิดเทอมขึ้น ม.4 วันแรกเราก็ยังลืมต้าไม่ได้เลยสักนิด แต่ก็ไม่ได้อะไรจนกระทั่งเค้าสองคนทำทุกอย่างเพื่อมาไกล้ๆเราแล้วเหมือนทำไห้เราหึง หลังจากวันนั้นเราก็ร้องไห้มาตลอด ตาบวมไปโรงเรียนทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ แต่พอนานๆเข้า เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย โหยหาความรักตลอดเวลาแต่ก็หาไม่เจอ เหมือนไม่มีใครรัก เหมือนขาดความอบอุ่น..
นานๆเข้า เราก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ค่อยออก ทำอะไรก็ช้าลงไม่มีสมาธิเลย จะทำอะไรก็มีแต่เรื่องเครียดๆเข้ามาในหัว.
มีอยู่ครั้งนึงเราร้องไห้หนักมากแต่ไม่รู้ร้องทำไม เหมือนมีเรื่องเศร้ามากแต่คิดไม่ออกแล้วรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรอยู่กับเราหรือไม่มีใครอยู่กับเราเลยสักคน
มีวันนึงเราไปเรียน วาดรูปกับเพื่อนในกลุ่มที่ห้องเรียน อยู่ดีๆก็มีภาพต้ากับแคทลอยมาแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาหนักมาก อยู่ดีๆก็อยากกรี๊ดจนครูเรียกแม่มารับกลับ ความรู้สึกมันไม่ได้เหมือนเราบ้าน่ะ กลับบ้านไปเราก็รู้สึกปกติดีแต่พอทำอะไรที่ทำไห้นึกถึงต้า เราก็จะคว้ามีดในห้องมาตัดกระดาษจนวันนึงมันน่ากลัวมาก เหมือนเราอยู่ในห้องคนเดียวแต่ตอนนั่นแม่ก็อยู่ ในสายตาเราเหมือนห้องจะมืดแล้วเวนหัวมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นลม อารมตอนนั้นไม่อยากจะอยู่โลกนี้อีกเลยเพราะกลัวว่าถ้าอยู่ไปก็คงเหมือนอยุาคนเดียว แต่ก็ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายน่ะ จนกระทั้งวันนึงแคทส่งรูปที่นอนกอดต้ามาไห้ดู เราคว้ามีดแล้วกลีดแขนตัวเอง ความคิดตอนนั่นจำไม่ค่อยได้เลยรุ้แต่ว่าอยากหนีไปไกลๆ แม่เข้ามาห้ามแต่ก็เหมือน จะไม่สนอะไรไม่แคร์ใครแล้ว.
พ่อเราพาเราไปเที่ยวแต่เราไม่อยากไป จนพูดอะไรไม่คิดออกมาเรื่อยๆ ข้าวก็กินได้ปกติแต่ว่าจะเบื่อเร็วมากแล้วก็เลือกกินค่อนข้างจะบ่อยน่ะแต่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น. อาการแบบนี้เกิดบ่อยมากแต่บางวันเราก็ปกติแต่ไม่ค่อยชอบถ่ายรูปเหมือนแต่ก่อนแล้ว
เราเป็นอะไรหรอ โรคซึมเศร้ารึป่าว ร้ายแรงไหมค่ะแล้วถ้าเป็นจะต้องแก้ไขยังไงหรอ หรือเราเป็นปกติ. ทุกคนคิดว่าเราบ้าไปแล้วหรือว่าเราบ้าค่ะ?